Interview en concertverslag met Sonny Hunt and The Dirty White Boys in Enschede, 28 januari 2011.
Tekst : Andre Wittebroek
Foto’s : Marco van Rooijen , genomen in Wijk bij Duurstede (5 februari 2011)
Video : BluesinWijk
Vrijdagavond 28 januari speelde bovenstaande band in Cafe Jansen en Janssen in Enschede en dus alle reden voor een bezoek met interview. Daar aangekomen bleek men net te eten in restaurant De Ouwe Compagnie en werd ik meteen opgehaald naar het restaurant. Na een zeer hartelijke begroeting werd al direct het eten geserveerd en kon het interview beginnen tijdens de maaltijd.( Zag er overigens heerlijk uit, ik mocht mee eten maar had al gegeten, wel enkele heerlijke glazen wijn vielen mij ten deel!). Van de band kende ik Leif de Leeuw al persoonlijk via Joe Bonamassa (Zie Carreverslag 2009).
-Hoe ben jij, Sonny, in Nederland verzeild geraakt en aan deze Nederlandse jongens gekomen?
Ik heb enkele jaren , van 2004 tot 2007, met de Tony Spinner Band getoerd en ben daardoor vaak in Europa en ook Nederland geweest. Het beviel mij hier altijd erg goed en het publiek hier is erg bluesvriendelijk. In 2007 ging Tony alleen verder als 3 mans formatie en zocht ik een nieuwe band. Drummer Hans Nijenhuis en bassist Dick Stam kende ik via Tony dus die waren snel gevraagd en gelukkig ook bereid. Rory Kievit is een heel ander verhaal. Met hem kwam ik via Myspace in contact. We kwamen aan de praat over muziek, gitaren besloten samen in de band wat te gaan doen. Direct was er de bekende click en begonnen we met toeren. In september 2010 kwam Leif ook bij de band. De bekende click was er vanaf het eerste moment dat we samen speelden en zijn we ook gaan toeren. De eerste toer vorig jaar september en nu dus weer.
–Je reist nu heen en weer tussen de States en Nederland. Waar ben je in de States dan zoal mee bezig?
Ik woon in Nashville en werk daar aan mijn eigen project. Ik ben al een tijdje bezig met een CD en hoop die binnenkort af te ronden. In het verleden had ik samen met een vriend een opname studio en daar deden we veel sessiewerk. Bijna alle instrumenten speelden we zelf. Zo begon ik met drums, daarna basgitaar, gitaar, piano en keyboard. Mijn lievelingsinstrument is en blijft de gitaar en hopelijk hoor je vanavond ook waarom! Verder heb ik in Amerika een eigen bluesband en als we optredens kunnen krijgen doen we dat natuurlijk. Op het moment is dat erg moeilijk, de crisis. Veel zalen sluiten en men neemt geen risico’s met bands en lege zalen. In Europa is het mijns inziens toch wat beter, men is hier meer in blues en bluesmuziek geïnteresseerd. Ik vind het publiek hier ook fijner en meer geinteresseerd. In Amerika gaat men een avondje uit, hier komt met in eerste instantie voor de muziek.
– Wat zijn jullie toekomstplannen?
We hebben net een live CD klaar. Hitting The Note. De optredens afgelopen september sloegen zo goed aan , dat we besloten van de opnames die we maakten in bluescafe De Noot in Hoogland ,een CD te maken. Rory heeft dat in zijn eigen studio gemixt en over het resultaat zijn we zeer tevreden. Op deze CD staan alleen nog maar covers en eigen nummers gaan schrijven is ook een van de doelen. Verder probeert ons boekingsburo D.D.A.Agency optredens in Duitsland te boeken en wie weet wat er dan nog komt. Nu eerst maar flink aan de promotie!
-Rory wat zijn jouw invloeden en waar ben jij verder nog mee bezig?
Ik ben vooral beinvloed door muziek zoals van Toto en dan Steve Lukather. Verder Steve Vai, Scott Henderson en natuurlijk Jeff Beck. Niet zozeer technisch gezien, maar meer de melodielijnen. Ik ben ook niet een specifieke bluesgitarist, maar meer een fusion en jazz man. Ik wil me graag technisch en melodisch zo breed mogelijk ontwikkelen om van alles te kunnen spelen, zie mezelf in de toekomst meer als een sessiemuzikant, met natuurlijk wel een eigen band. Die is er al en we spelen dan vooral fusion. Verder doe ik ook nog het conservatorium en netwerk veel.
En jij Leif?
Ik volg nog steeds klassiek gitaar les en heb ook mijn eigen band. Mijn voorbeeld is vooral Joe Bonamassa en Jeff Beck. Zij hebben zo’n ongelooflijke TOON. Dat probeer ik ook in mijn spel te ontwikkelen, meer dan pure snelheid. Verder The Free, die pure simpele sound en Pink Floyd. Maar hel liefst van alles optreden, zoveel maar kan. Dat is het mooiste.
Waar zouden jullie dit gesprek mee willen afsluiten?
Dat er wel 3 gitaristen op het podium staan maar dat we toch erg verschillend zijn in stijl en geluid en dat we daardoor veel van elkaar leren, We troeven elkaar niet af maar vullen elkaar zoveel mogelijk aan en zeg nu zelf: Wat is er mooier dan een opzwepend gitaargevecht als climax van een bluesnummer.
Daar kan zelfs ondergetekende niets aan toevoegen!
Hier dan het verslag van het optreden zelf die avond in Cafe Jansen en Janssen, 28 januari 2011 te Enschede
In een erg goed gevulde zaal begint de band met het nummer Wild About You Baby. Wat meteen opvalt was de strakke ritmesectie. Die staat als een huis: Han Nijenhuis op drums (een kei!) en Dick Stam bas en zang. De rauwe , wat hese stem van Dick blijkt zeer geschikt te zijn voor deze rauwe blues. De hogeschool der gitaarkunst trekt haar registers direct open: het rockige van Sonny, het meer fusion funkige van Rory en de slidetonen van Leif maker er een prachtige mix van. Dan door naar Cold Hearted Woman, een stevige slowblues met een zalige groove met Sonny voorop in de strijd.. De knaller Going Down wordt gespeeld met een geweldige solo van Leif. Dit is bluesrock van de bovenste plank en eindigend in een 3 gitarenduel zonder weerga. (helemaal mijn ding!). Op naar het bekende Hoochie Coochie Man waarin het publiek mooi anticipeert. Het door Dick Stam geschreven Garbage Man is een slowblues met een zeer gevoelig intro van Sonny en de violinsound op gitaar van Leif waarna Rory er nog een rockende solo achteraan plakt. Spanish Castle Magic van Hendrix is echt geweldig omdat het meer een lange jam wordt, men vult elkaar aan, men zweept elkaar op, men daagt elkaar uit, zonder dat het eentonig wordt. Geweldige muzikaliteit wordt hier ten toon gespreid. Bij het hierop volgende stuk Just Got Paid idem dito. De interactie en het spelplezier stralen ervan af. Sonny neemt dan in Flying Wing de zang voor zijn rekening na een mooi rustig intro en het is een lekker rustpunt tussendoor. In het heerlijk funky, bluesy en groovy Tina Nina Nu wisselen de heren elkaar weer af en schittert Han met een geweldige drumsolo en de inmiddels bomvolle zaal bellont hem met een welverdiend applaus en gejoel. Via My Guitar Wants To Kill Your Mama, vol rock komen we bij het voorlaatste nummer het o zo gevoelige nummer Cause We’ve ended a Lovers van Jeff Beck. Met dit nummer won Leif vorig jaar de Dutch Guitar Award en natuurlijk speelt hij hier de hoofdrol. Dan aan het eind van een van de meest aansprekende gitaaravonden van de laatste jaren , de afsluiter Voodoo Chile: vet, warm, vol en heavy met nog een keer de Battle Of The Three Guitars.
Samenvattend: Echt een zeldzame avond die ik niet snel zal vergeten! Deze mensen zijn allen zo goed, bij Rory en Leif denk je echt niet aan leeftijd, jong e.d. Er staan “gewoon”volwassen gitaristen op het podium en dan ook nog hele grote! De anderen staan er niet boven of onder maar midden tussenin.
Een topavond van een topband in een topcafe met een toppubliek!
En zo was het!!
P.S: Wat zo mooi was om te zien: de band speelde en buiten was het natuurlijk goed te horen, je zag de langslopende mensen stilstaan, verbaasd luisteren en velen gingen naar binnen tot het bomvol was!
Fotoalbum Sonny Hunt & The Dirty White Boys
Video: Sonny Hunt and The Dirty White Boys – Cause We’ve Ended As Lovers
5 februari 2011 – Theater Calypso, Wijk bij Duurstede , met dank aan BluesinWijk
Wauw, that must have been a Hell, of a night?? Klinkt af en toe een beetje van wat ik lees als G3 je weet wel dat project met Steve Vai enz. Nu ben ik nog benieuwder naar de plaat dus, Mooi en ingeringend relaas heren, Thank you so much. Frank