KEB’ MO’
Utrecht TivoliVredenburg, Hertz
4 juli 2019
Het is niet eens heel ruim voor aanvang van zijn show in het Utrechtse TivoliVredenburg maar Keb’ Mo’ oogt uiterst ontspannen en neemt, ondanks dat hij de setlist nog moet samenstellen, graag de tijd om met Blues Magazine een en ander door te nemen. Het optreden dat hij geheel akoestisch en solo zal uitvoeren is al lang uitverkocht, het nieuwe album is sinds twee weken verkrijgbaar en de tour verloopt naar grote tevredenheid. De modder van zijn allereerste optreden tijdens het Glastonbury Festival zit nog aan zijn schoenen. Hij maakte indruk en het publiek genoot van hem. Logisch dus dat de Amerikaanse bluesman het naar zijn zin heeft.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco Van Rooijen. Alle foto’s van de avond zijn in het album Keb’ Mo’ te zien. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Keb’ Mo’, die eigenlijk Kevin Moore heet, heeft fijne herinneringen aan Nederland en Utrecht in het bijzonder. Nog vers in het geheugen ligt het Roots In The Park-optreden dat precies drie jaar geleden plaatsvond in het hier nabijgelegen prachtige Julianapark. Ook de avond met Dede Priest in die grote ‘rode doos’ bij Leidsche Rijn in 2011 weet hij nog. De 68-jarige bluesman noemt ook het festival waarvan hij zich de naam niet meer kan herinneren maar waar hij samen met Jack Owens een onvergetelijke tijd beleefde. “Ik weet nog dat Owens korte tijd daarna kwam te overlijden en dat het mij enorm aangreep.” Wij herinneren hem eraan dat het tijdens de roemruchte Blues Estafette, dat hier in Muziekcentrum Vredenburg ruim vijfentwintig edities lang plaatsvond, moet zijn geweest. “In de midjaren negentig speelde ik hier tijdens het festival en heb daar de tijd van mijn leven gehad. Ik werd onthaald alsof ik B.B. King was.”
Wanneer we hem naar specifieke herinneringen van toen vragen moet hij hardop lachen. “Ik zie dat je ons gesprek opneemt dus het lijkt me beter om daar maar verder niet op in te gaan maar geloof me…. Het was aardig wild.” Dat hij indertijd vervolgens een editie liet schieten om in het voorprogramma van Tina Turner te kunnen staan, iets wat hem door de bluespuristen nou niet bepaald in dank werd afgenomen, laten we voor het gemak maar even buiten beschouwing. “Er kon eindelijk eens een keer goed geld worden verdiend’, zou hij later verklaren. Feit is dat zijn carrière na die legendarische avond in Vredenburg ook internationaal een enorme boost kreeg. Nu, vele jaren later, is het dan ook niet verwonderlijk dat er voor het optreden van deze avond geen enkele kaart meer beschikbaar is. Keb’ Mo’ is gerespecteerd door publiek en collega-muzikanten en kunnen we momenteel tot de grote, nog in leven zijnde bluesmannen rekenen. Al vier maal werd zijn werk met een Grammy Award beloond.
Er is met ‘Oklahoma’ (lees de recensie hier) sinds enkele weken weer een nieuw album uit en er staan een paar prachtige gastbijdragen op van onder anderen Rosanne Cash en Robert Randolph.
De titeltrack ‘Oklahoma’ was de laatste die voor het album werd afgerond en ook daarvoor werd gebruikt. “Ikzelf kom er niet vandaan maar Dara Tucker, degene met wie ik het schreef is er geboren en opgegroeid. Het stuk bestond al langer maar ik kreeg het niet voor elkaar om alles muzikaal kloppend te krijgen. Ik heb het opzij gelegd en nadat ik wat werkzaamheden had afgerond met G. Love And Special Sauce begon ik na te denken over het nieuwe album. Precies op dat moment kwam Robert Randolph voorbijlopen en ik ben op zoek gegaan naar iets voor hem om mee te spelen. Eigenlijk had ik niets voor hem en heb hem toen verteld over dit stuk. Hij speelde een paar licks op zijn lap-steel-gitaar die ik aan het einde zou gebruiken. Ik vond die echt briljant en toen ook nog Andy Leftwich met zijn vioolpartij een vleug bluegrass toevoegde wist ik dat dit helemaal goed zou komen. De eerste take ging ontzettend lekker en duurde maar liefst zeven minuten. Die was zo ontzettend goed dat het eigenlijk alleen maar een stukje is ingekort vanwege ruimtegebrek. We begonnen dus met een Latin-groove terwijl we met blues, folk en country bezigwaren en dan komt er ook nog bluegrass bij. Werkelijk alles kwam voor dit album op het juiste moment bij elkaar en op dit moment besefte ik dat. Ik besloot meteen dat dit ook de naam van het album zou dragen.”
Het verhaal dat hij altijd met een vooropgezet plan zou werken blijkt niet te kloppen maar toevallig pakken de dingen simpelweg veelal goed uit. Meestal is het een kwestie van “just see what happens”, zoals hij het zelf noemt. De samenwerking met Taj Mahal die leidde tot het album ‘TajMo’ is daarvan een goed voorbeeld. “Ik had slechts één nummer geschreven voordat ik van Nashville naar zijn woonplaats Berkeley ben gegaan om met hem een album te maken. Dat was ‘All Around The World’ en daar was hij heel blij mee. Ik had daarvoor nog geen idee met wat voor persoon ik te maken zou krijgen. Daarbij kwam ook nog eens het gegeven dat wij alletwee nog nooit eerder zo’n samenwerking zijn aangegaan. Best spannend dus maar het uiteindelijke resultaat verbaasde ons beiden in positieve zin. We hebben natuurlijk ook nog samen een tournee gedaan en zijn onder meer op het North Sea Jazz Festival geweest”. Op het nieuwe album is wederom een bijdrage van de bluesveteraan te horen. “Het toeval wilde dat ik voor mijn laatste album samen met twee andere schrijvers bezig was aan ‘Don’t Throw It Away’ dat bestemd is voor Dianna Cohen, een milieu-activiste die zich inzet voor Plastic Pollution Coalition en daarnaast een goede vriendin van mij is, omdat ik aandacht wil vestigen op haar activiteiten en plotseling Taj Mahal in hetzelfde gebouw opdook. Hij was daar bezig voor zakelijke toestanden met onze manager en liep daar wat rond. Het was dus een koud kunstje om hem er even bij te roepen en samen de track op te nemen. Het resultaat daarvan heeft ons ook weer aangenaam verrast”.
Aan sociale bewogenheid heeft het nooit ontbroken in de muzikale verrichtingen van Keb’ Mo’ en ook nu laat hij zich weer van zijn beste kant zien. De situatie van de vele migranten in het grensgebied met Mexico houdt hem enorm bezig. Met de Latin-ster Jaci Velasquez heeft hij ‘This Is My Home’, een muzikaal eerbetoon opgenomen uit respect voor deze mensen.
“Tien tracks hebben de selectie overleefd en zijn op het album terecht gekomen. Er zit als je het mij vraagt ontzettend veel variatie in. Trots ben ik ook op ‘Put A Woman In Charge’ dat ik met Rosanne Cash heb opgenomen. Toen ik er mee bezig was realiseerde ik mij dat er hoe dan ook een vrouwenstem bij moest en via een vriend die ik om advies vroeg kwam ik met haar in contact. Het had volgens mij niet beter gekund. Zij bleek absoluut de juiste persoon voor deze track. Het gaat echt ergens over en zij bracht precies dat wat het nodig heeft. Kijk, in mijn cultuur wordt de vrouw nou niet bepaald op een voetstuk geplaatst terwijl haar rol op allerlei gebied dikwijls zo enorm belangrijk is. We leven nog steeds in een door de mannen gedomineerde samenleving. James Brown zong er ooit over en hij zei tegelijkertijd dat die man zonder vrouw helemaal geen schijn van kans heeft. Vrouwen hebben nu eenmaal een andere kijk op zaken en voor de wereldorde is dat essentieel. De wereld bestaat uit Yin en Yang. Yin zijn de vrouwelijke elementen en Yang de mannelijke. Het zijn niet alleen tegenstellingen maar voornamelijk aanvullende waarden. Wanneer je de vrouw volledig zou buitensluiten blijft er alleen maar een paar vechtende mannen over. Dat is het enige wat mannen kunnen: vechten en oorlog voeren. Ik ben wat de muziek betreft voornamelijk door mijn moeder gevormd. Zij liet mij voor het eerst muziek horen. Vanzelfsprekend aangezien zij zelf ook veel zong. Ze zong in de kerk en hield van jazz-platen. Ze heeft drie kinderen opgevoed in een allesbehalve makkelijke tijd. We hadden thuis weinig tot niets maar ik ben nooit iets tekort gekomen dankzij haar. Muziek was er echter altijd, ze was er dol op. In september vorig jaar overleed zij. Met haar heb ik nog een duet opgenomen in 2011, dat is ‘The Reflection (I See Myself in You)’ geworden. Ik heb ‘Oklahoma’ aan haar opgedragen omdat ik dat gewoonweg moest doen”. Hij vergeet bijna te vermelden dat het slotakkoord van het album, namelijk de track ‘Beautiful Music’ vocaal wordt ondersteund door zijn eigen vrouw Robbie. Het is een compositie die al eerder zou worden uitgebracht maar destijds niet paste in het geheel. Deze keer paste het prima en krijgt ‘Oklahoma’ de mooiste laatste minuten die je maar kunt bedenken.
Naast de volle touragenda, de Europese tour is nog maar pas gestart maar voor volgend jaar zijn er al wereldwijd veel optredens bevestigd, heeft Keb’ Mo’ weinig andere plannen dan zich volledig richten op de promotie van ‘Oklahoma’. Toch wil hij nog wel een verrassing onthullen. “Dit najaar zal eindelijk mijn kerstalbum verschijnen. Het plan ontstond zo’n twintig jaar geleden en ik heb het nu eindelijk kunnen afronden. Er zullen mooie dingen op staan waaronder enkele traditionals en materiaal van onder anderen Koko Taylor, Charles Brown en ‘Santa Claus Blues’ van Clarence Williams. Rond die tijd zal ik er meer over vertellen. Voor nu staat alles natuurlijk in het teken van ‘Oklahoma’ want daar ben ik enorm trots op.”
In een interview van lang geleden vertelde hij over de spanningen en de opwinding die het uitbrengen van zijn eerste album met zich meebrachten. Nog steeds blijkt er iets van die spanning aanwezig: “Weet je? Die spanning wordt voornamelijk bepaald door het gevoel dat er iets mis kan gaan of dat er iets niet klopt. Ik probeer zoveel mogelijk alles zelf in de hand te hebben en meestal gaat dat gelukkig goed maar de nervositeit zal er, hoewel tegenwoordig minder dan voorheen, altijd wel zijn. In het begin kent nog niemand je en is er best wel onzekerheid of de mensen jouw muziek waarderen of niet. Mijn eerste album was een enorm fiasco. Bij de tweede was ik er echt wel bang voor dat die niets zou gaan doen maar het werd ontzettend goed ontvangen door zowel pers als publiek. Het wordt iets makkelijker als je naam wat bekender wordt maar nog steeds moet je jezelf afvragen of de mensen jouw muziek zullen waarderen. Het gevoel dat de zaal vanavond uitverkocht is en er alleen mensen voor mij zijn gekomen geeft echter wel een heel speciaal gevoel”. Het publiek in Utrecht kan een boeiende avond verwachten belooft hij. “Het is just me and my guitar. Een setlist is er nog niet maar in grote lijnen weet ik al wat ik ga doen. Voor een festivaloptreden van veertig minuten moet je toch wat aanpassingen maken maar voor vanavond krijgt het publiek een ruime selectie van al mijn albums waarin die laatste uiteraard centraal zal staan. Nerveus voorafgaand aan het optreden ben ik nauwelijks maar wanneer ik ongeveer een half uur bezig ben komt er een heel vreemd gevoel los waarbij ik even heel erg gespannen ben. Alsof ik bang ben dat er iets ontzettend mis kan gaan. Natuurlijk gebeurt er niets maar het lijkt toch op een vreemde vorm van nervositeit.”
Even na half negen komt Keb’ Mo’ onder een luid applaus het podium van de prachtige Hertz-zaal in TivoliVredenburg. Hij neemt ontspannen plaats op zijn stoel en verplaatst zijn microfoonstandaard een stukje naar achteren. Hij telt af terwijl hij met zijn linkervoet het ritme stampt. Met ‘Rita’ verklaart hij het optreden voor geopend. Vertelde hij zojuist nog over vrouwen en het gebrek aan waardering of respect, hij heeft nog altijd spijt van het moment dat hij ‘Rita’ zonder pardon aan de kant zette. Hij meent het oprecht. Iedere noot is raak en de emotie is bijna tastbaar. Er blijkt een Rita in de zaal aanwezig te zijn maar haar man is er ook. Gewoon doorspelen dan maar, er zit niets anders op. Het geluid is fantastisch, de lichten zijn uitstekend afgestemd en de sfeer is intiem, intens en uitgelaten. Met zijn pakkende performance weet hij de aandacht van het publiek al razendsnel beet te pakken om het vervolgens zo’n anderhalf uur niet meer los te laten.
Zijn bekentenis over nervositeit zo rond de dertig minuten blijkt te kloppen. Hij herinnert ons er nog even fijntjes aan maar de Hertz-zaal lijkt een warm bad voor de muzikant en hij vervolgt met groot gemak zijn set. Gevoelige maar ook rauwe Delta-blues-klanken worden afgewisseld met ritmische, dikwijls jazzy licks. De zaal bevat uitsluitend vaste zitplaatsen maar stilzitten blijkt voor sommigen echt lastig. Lastig blijkt ook het verzoek om vingerknippend bij te dragen aan het ritme. Het blijkt dusdanig lastig dat zijn side-kick er bij wordt geroepen om dit snel in goede banen te leiden. Samen met hem verzorgt Keb’ Mo’ een demonstratie ‘Analoge Bluetooth’, een soort ouderwetse manier van communiceren waarbij geen mobieltje aan te pas komt. Er is connectie met de zaal en uiteindelijk resulteert het in een prettig stukje publieksparticipatie. De grijns op het gezicht van de bluesman zegt genoeg en vrijwel iedereen doet mee tijdens het vrolijke ‘Old Me Better’.
TivoliVredenburg is vanavond een memorabele tussenstop tijdens de rondreis van een geweldige artiest die zijn publiek graag meeneemt op een muzikale trip vanuit zijn woonplaats Nashville naar Glastonbury en Utrecht af te reizen om vervolgens via New Orleans in Georgia te belanden tijdens ‘Sitting On The Dock Of A Bay’. Opvallend is dat er naast nieuw werk, waaronder de hierboven genoemde ‘This Is My Home’ en de indrukwekkende titeltrack, ook veel nadruk ligt op het gelijknamige album van Keb’ Mo’ dat vandaag op een week na, precies vijfentwintig jaar geleden werd uitgebracht. Deze charmante ‘City Boy’ weet duidelijk goed om te gaan met het vrouwelijk schoon: ‘She Just Wants To Dance’ zingt hij met een ondeugende glimlach op zijn gezicht. Er zullen vanavond in Utrecht ongetwijfeld weer prachtige herinneringen blijven kleven aan deze unieke bluesman.
Setlist:
Rita
Life Is Beautiful
I Remember You
Just Like You
Oklahoma
One Friend
Love Yourself
Am I Wrong
Suitcase
More Than One Way Home
Every Morning
The Worst Is Yet To Come
Henry
Gov’t Cheese
The Door
Old Me Better
This Is My Home
Hand It Over
She Just Wants To Dance
City Boy
Website Keb’ Mo’
We horen graag je mening! Voeg reactie toe