Interview en concertverslag: Dany Franchi Band en The Bluesanovas
Hypothalamus, Rheine (D) 16 maart 2019
Tekst: André Wittebroek / De prachtige foto’s zijn van Dany’s concert tijdens Keeping The Blues Alive te Vlierden en zijn beschikbaar gesteld door fotograaf Alain Broeckx (waarvoor onze dank!) i.s.m. onze Belgische collega’s van ConcertMonkey.be (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Dany Franchi Band
De Italiaanse gitarist/zanger Dany Franchi trad op in zaal Hypothalamus in Rheine (D) en dat was een prima gelegenheid hem te zien spelen en een interview voor Blues Magazine aan te vragen. Na contact gelegd te hebben met booker Dani Vazzoler van Good Time Booking en met Robert Grawe van de organiserende stichting Bluesnotes-Rheine, die hun optredens in Hypothalamus regelen, was alles snel geregeld. De avond zou nog interessanter worden toen bleek dat de Duitse blues-boogieband The Bluesanovas het voorprogramma zou doen. Op de avond zelf bleek dat het een dubbelconcert was en dat beide bands een volledige set zouden spelen. Een aangename verrassing.
Na de zeer vriendelijke begroeting door Robert Grawe en zijn staf kan begonnen worden met het interview met de eveneens erg vriendelijke, praatgrage Dany Franchi, terwijl The Bluesanovas met de soundcheck bezig zijn en dat klinkt al zeer veelbelovend.
Dany, je bent geboren in Genua Italië. Hoe ben je bij de blues gekomen, Italië is toch meer het land van de opera? Invloed familie, vrienden of bepaalde muzikanten bijvoorbeeld.
“Mijn familie hield van muziek en daardoor was ik al jong in muziek geïnteresseerd. Italië is een katholiek land en als kind ga je al vroeg naar de kerk. Toen ik een jaar of acht was zong ik in een koor en op een keer speelde er iemand in de kerk op een akoestisch gitaar en dat vond ik geweldig en het pakte me meteen. Twee jaar later kreeg ik een akoestische gitaar van mijn vader en begon ik met oefenen. Eigenlijk speelde ik daarvoor op drums en dat doe ik nog steeds maar niet op het podium. Drums is een prachtige manier om je energie kwijt te raken, wanneer je in een slechte bui of kwaad bent je kunt je er dan zo heerlijk op afreageren!
Later ben je in Milaan naar de muziekschool gegaan. Je hebt er een graad in de muziek behaald. Waarom Milaan en je was ook nog erg jong begreep ik.
“Mijn ouders hebben mij altijd gesteund en vonden het goed dat ik naar Milaan ging. Ik was pas vijftien en ging drie dagen per week op en neer naast mijn middelbare schoolopleiding. De keuze voor Milaan was de studierichting, ik deed contemporary- en popmuziek. De andere opleidingen zijn meer klassiek gericht. Het duurde drie jaar en ik behaalde de graad erin. Met negentien jaar ben ik daarna mijn eigen muziekproject begonnen.”
Je zit veel in het buitenland, zelfs veel in Amerika. Is er geen goede blueswereld in Italië, weinig optredens te krijgen? Ik zie hetzelfde bij bijvoorbeeld Roberto Morbiolo, Jimy Barbiani, Linda Sutti.
“Je wordt hier als bluesmuzikant niet gesteund, het is meer gericht op het klassieke, de opera en de Italiaanse muziek zoals Eros Ramazotti, Zucchero e.d. Er zijn ook bijna geen zalen om op te treden, men is gedwongen om naar het buitenland te gaan om regelmatig te kunnen optreden. De bluesartiesten zijn dan meer in het buitenland dan in hun eigen land. Er zijn zelfs muzikanten die ervoor verhuisd zijn.”
Zit er volgens jou veel verschil tussen het publiek in Italië, de rest van Europa en Amerika. Je bent veel in Amerika, cd’s daar opgenomen, bekende festivals gespeeld. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen, het is toch moeilijk, zeker als Italiaan denk ik, daar een voet tussen de deur te krijgen?
“In 2012 heb ik mijn eerste album ‘Free Feeling’ in eigen beheer opgenomen. Daarna toerde ik met International Blues Challenge winnaar Sean Carney en hij nodigde mij uit om in Ohio, waar hij vandaan komt, mijn tweede cd I Believe op te nemen en die hij ook wilde produceren. Dat was het begin. Daarna heeft de Bluessociety Mojo Station in Rome mij uitgekozen mee te doen aan de International Blues Challenge 2016 in Memphis waar ik de halve finale haalde. Dat veranderde veel. Ik ‘baalde’ een beetje van de halve finale, je hoopt toch op het hoogste en ik hoorde dat er in het Hard Rock Café een jamsessie was. Er waren zo’n twintig mensen en het duurde een tijd voordat ik ook aan de sessie mee kon doen. De bekende Anson Funderburgh uit Austin Texas hoorde mij spelen en dacht dat ik uit Texas kwam. Hij wilde mij helpen en nodigde mij uit de volgende cd Problem Child (zie recensie BM) in Austin Texas op te nemen samen met Don Ritter van Catagory 5 Amplifiers die o.a. met Joe Bonamassa en Derek Trucks werkt. Zij regelden de studiomuzikanten en dat waren niet de minsten. Zo gezegd zo gedaan en de opnames waren in de bekende Wire Recording Studio. Dit allemaal zorgde en zorgt ervoor dat ik veel in Amerika ben. Ik heb een artiestenvisum en kan er zodoende veel zijn. Gekregen voordat Trump president werd, zou nu waarschijnlijk moeilijker zijn geweest.”
Zoals je zegt ben je veel in Amerika. Dat zal zeker helpen met het schrijven van de Engelstalige teksten denk ik. Als Italiaan best moeilijk toch?
“Jazeker, het helpt zeker en andere mensen daar helpen mij er ook bij.” ( P.s. Zijn Engels is uitstekend))
Hoe zou jij je stijl willen omschrijven en wat kunnen we verwachten op het podium vanavond?
“Het is een mix van allerlei stijlen. Er zit Old School Blues bij, ook om de traditie in ere te houden, Texas Blues, Chicago Blues en een potje soul. Ik ben een groot liefhebber van soulmuziek en vooral die van Stax Records. Daar luister ik in mijn vrije tijd veel naar. Verder is een goed, fijn, intensief contact met het publiek erg belangrijk. Zij zijn een avond uit, willen en verdienen een mooie avond en dat geldt voor ons ook. Je deelt de avond samen. Wanneer het publiek tevreden is dan komen ze de volgende ook weer terug.”
Zou je nog iets willen zeggen tegen de lezers van Blues Magazine?
“Mag ik Blues Magazine ontzettend bedanken voor dit gesprek en de interesse voor onze muziek. Wij waarderen dit enorm en hopen dat het optreden vanavond hier en morgen bij Keeping The Blues Alive in Vlierden Nederland een succes zijn. Wij zullen ons best ervoor doen!”
Het optreden
Om alle nummers in deze meer dan twee uur durende set te gaan bespreken zal wat teveel van het goede zijn en dan wordt het wel een erg lang verhaal. The Bluesanovas komen ook nog kort aan bod. De band begint met een stevige blues, met een heerlijke groove, ‘Ronnie’s Shuffle’. Wat meteen opvalt is de echt mooie passende accentloze stem van Dany, die is net als zijn gitaarspel uitstekend. Met ‘Give Me A Sign’ komt het boogie-aspect aan bod, gitaarspel puntig en toetsenist Manu Ghirlanda tovert de meest schitterende klanken uit zijn toetsen in zijn solo. Dan volgt een prachtige shuffle Chicagoblues ‘Don’t Steal My Time’ waarna men in de fijne slowblues ‘My Only One’ laat horen dat ook prima te beheersen. De funkblues komt aan bod in ‘Never Found Me A Girl’ met een lekker soulkantje, zijn stem is helder en hoog.
De strakke grooves worden prachtig gepeeld door bassist Michael Tabarroni en de uit Amerika afkomstige, pas negentienjarige drummer Brandon Pettiford, die als veertienjarige jongen bij een optreden van Dany vroeg of hij een nummer mocht spelen. Dany was zo onder de indruk dat hij Brandon nu in zijn band heeft ingelijfd. ‘Back To The River‘ heeft weer die funky groove en gaat over Memphis Tennessee waar het geschreven is en waarin het publiek wordt aangespoord mee te zingen. ‘Big Town Playboy‘ is een cover van Jimmy Reed en een echte Mississippiblues. Van de lovesong That’s How Strong My Love Is druipt de emotie af en is het gitaarspel gevoelig en ingetogen tot de eindsolo die spetterend is. Ook hier zingt het publiek uit volle borst mee. Dany betrekt het hele concert het publiek erbij en heeft een erg goed, leuk en ontspannen contact met hen. De sterk ritmische titelsong van de laatste cd ‘Problem Child’ beëindigt de reguliere set en gaat over de problemen die een puber ervaart.
Het publiek schreeuwt om een toegift en een heerlijke boogie I’m Gonna Love You volgt. Als kers op de zalige bluestaart vraagt Dany enkele bandleden van Bluesanovas op het podium. Onvoorbereid want het duurt enkele minuten voordat de instrumenten uit de kleedkamer gehaald zijn! Men speelt ‘My Babe‘ van The Fabulous Thunderbirds en het welbekende dak gaat eraf. En zo komt er een eind aan een werkelijk grandioze muziekavond!
Band:
Dany Franchi: gitaar, zang
Manu Ghirlanda: keys
Michael Tabarroni: basgitaar
Brandon Pettiford; drums
Links: www.danyfranchi.com
www.goodtimebooking.com
www.bluesnote-rheine.de
www.hypothalamus.de
The Bluesanovas speelden voor de Dany Franchi Band maar zijn zo goed dat ze zeker ook de aandacht van Blues Magazine verdienen en daarom hieronder in het kort nog iets over deze band.
Gegevens over deze band staan bij de door Martin van der Velde geschreven recensie van hun debuut-cd ‘Bluesanova’ in Blues Magazine mei 2018 en is het lezen absoluut waard! (Lees de recensie hier) Het zou te lang worden het hier te herhalen. In het kort dan: In het gesprek met bandleider/gitarist Filipe de la Torre blijkt men met een gedreven persoon van doen te hebben. De band bestaat uit allemaal jonge muzikanten die muziek maken geweldig vinden. Men bestaat sinds 2015 en gaat voor een fris geluid met een rockandroll groove met respect voor hun voorgangers maar met een eigen touch. Ze hebben veel geleerd op de vaste muziekjams in Osnabrück en Münster waar ook Duitse toppers als Kai Strauss, Tommy Schneller, Jimmy Reiter, Christian Rannenberg en – de helaas pas overleden – Tom Vieth deel van uit maken.
Het optreden van deze band verrast mij enorm, ik ken ze niet maar wat de muzikanten ze op het podium laten zien is van grote klasse. Enorm fijne, vrolijke, swingende, dansbare muziek waar het spelplezier vanaf spat. Old School Blues, Texas Blues, Boogie Woogie, Rock and Roll het komt allemaal aan bod tijdens deze negentig minuten. Bassist Nikolas Karolewisc wisselt tussen de basgitaar en de contrabas naargelang het nummer dat men speelt. Zoals hij voor de show zegt bespeelt men in de vijftiger/zestiger jaren de contrabas en in die songs vanavond ook. Zijn bas heeft een mooie diepe warme volle toon. Toetsenist Nico Dreier is een ware meester op zijn instrument, speelt prachtige solo’s, drummer Philipp Dreier (tweelingbroers) speelt zeer ritmisch en effectief en leadzanger/harpist Philip Heerman beschikt over een fantastische stem die perfect bij deze muzieksoort past. Bandleider en gitarist Filipe de la Torre speelt vooral puntig met korte noten en ietwat aan de felle kant.
Deze band staat als een huis en van zo’n concert kan men alleen maar vrolijk worden en dat gebeurt ook. Het publiek is razend enthousiast en de band wordt twee keer voor een toegift teruggevraagd. Deze recensent is ook echt onder de indruk. Dit is een band die zeker veel aandacht verdient, ook in Nederland. Er zitten veel prima bluesbands in Duitsland en dat blijkt ook nu maar weer.
Website: www.thebluesanovas.de
Conclusie
Een prachtige bluesavond met twee geweldige bands, bestaande uit jonge muzikanten en die laten zien dat de blues zeker toekomst, heeft in een toplocatie met ontzettend vriendelijke mensen. Topavond!
Blues Magazine bedankt Robert Grawe voor de accreditatie en voor de geweldige ontvangst inclusief hapjes en drankjes!
Noot: Op 4 mei speelt hier Bands of Friends
We horen graag je mening! Voeg reactie toe