Roem Baur
The Skiff, Hilversum, 8 november 2018 &
De Bosuil, Weert, 11 november 2018
De Amerikaanse singer-songwriter Roem Baur is gezegend met een hemels hoog stemgeluid (niet vreemd gezien zijn opleiding tot operazanger) en een pressieve manier van gitaarspelen. Soul rock’n’roll, met soms ook een vleugje funk. In dit deel van de wereld is hij nog relatief onbekend, maar daar kan deze maand wel eens verandering in komen na zijn eerste tour door Europa. Blues Magazine zag hem en zijn band enthousiast ontvangen worden in Hilversum en in Weert.
Tekst en foto’s: Patrick Struijker Boudier
There’s a first time for everything. Baur, woonachtig in San Francisco, heeft na jaren voorbereiding de sprong gewaagd om samen met AJ McKinley (gitaar) en Dan Schwartz (drums) naar Nederland en Duitsland te komen voor zijn eerste Europese tournee. Zoals hij later tijdens een interview zal aangeven op mijn vraag waarom het even geduurd heeft: “I believe music has value. Being asked to play for free while I got bills to pay isn’t right. I wanted to make sure that – amongst other things – if I went to Europe with my band that we got paid properly. So it took a while to get it organized.“ (Het interview is binnenkort te lezen op Blues Magazine)
Niet dat Roem Baur in de tussentijd stil heeft gezeten. Hij toert intensief door Amerika (de teller kruipt naar bijna 180 optredens per jaar), heeft meegedaan aan The Voice en onder andere opgetreden tijdens het South by Southwest festival en The Outlaw Roadshow (geïnitieerd door de Counting Crows). Ook heeft hij een aantal (live)ep’s uitgebracht, waarvan ‘Night Phases’ uit 2016 de meest recente is. Maar nu is hij dus met zijn band geland in Europa voor zijn eerste tour, een tour die 7 november startte in Emmen en hem in krap twee weken kris kras door Nederland en Duitsland zal voeren. Het laatste optreden is 18 november in Vaals, 8 en 11 november waren respectievelijk Hilversum en Weert aan de beurt.
In Hilversum is het podium relatief klein, zeker vergeleken met De Bosuil in Weert waar Roem en band het voorprogramma doen voor Dana Fuchs. Maakt het uit? Nee. Baur betrekt vanaf het begin het publiek erbij en weet – hoe klein of groot de zaal ook is – al vrij snel een intieme sfeer te creëren. Sure: soms kost het iets meer moeite zoals in Hilversum, waar hij het ietwat afwachtende publiek na een paar nummers uitnodigt voor een dansje. “Dancing isn’t so hard, I’ll show you. Let’s try this. Could you put your right foot one step forward? That’s it. And now your left foot? Allright, that’s it, keep them moving and you’re dancing.“ Al is het uiteindelijk niet de hele kroeg die een dansje doet, Baur heeft wel voor elkaar gekregen dat in één klap het publiek dicht bij het podium staat. In Weert kan de uitnodiging voor een dansje achterwege blijven: dat doet een deel van de bezoekers al zelf en daarnaast staat het voor aanvang al behoorlijk vol voor het podium.
Dansjes of niet: het is uiteindelijk de muziek waar het om draait. En die is prima in orde bij beide concerten. Van zijn eerder verschenen ep’s worden onder meer het ingetogen en muzikaal spaarzaam ondersteunde ‘Complicated’ gespeeld, een ruige versie van ‘Oh Dear‘, een bijtende ‘Maybe I Don’t Need You’ (lyrics: ‘maybe I don’t need you / I might be the lonely one / but that’s better than a lonely two) en een bijzonder expressieve uitvoering van ‘Paperman’. De songs hebben catchy riffs die de spanning schitterend opbouwen. Tel daarbij de krachtige stem van Roem op die nu eens fluistert en dan weer hoog uithaalt, het somtijds jankende gitaarspel van AJ McKinley en de solide drums van Dan Schwartz en je hebt een uitstekende basis voor een pakkende avond muziek. Voor wie daar nog aan twijfelt: het luide applaus na elk nummer zegt genoeg.
Roem Baur en band gebruiken deze tour om nieuw materiaal te ‘road testen’, zoals de nummers ‘Been Down So Long’ en ‘Very Fine Line’. Al zal hij er later grappend over zeggen dat “It’s okay to do new and old songs, as the audience probably doesn’t know any of them.“ Naast eigen werk gooit de band er ook een aantal covers in. We tellen onder meer in Hilversum een vlammende versie van ´Honky Tonk Women´ (The Rolling Stones) en een flinke dosis funk met ´No Diggity´ (Blackstreet) en in Weert een zeer gejaagde versie van ´I’m on Fire´ (Bruce Springsteen) en een niet helemaal gelukte cover van ´The Joker´ (Steve Miller Band) die het helaas niet haalt bij het origineel.
De optredens van Roem Baur smaakten naar meer. Niet alleen voor het publiek dat de band en hun muziek enthousiast beloonden met fors applaus na afloop, maar ook voor de band zelf. Een nieuw album is in de maak met een waarschijnlijke release ergens in het voorjaar én een nieuwe tournee door Europa volgend jaar. Wie Roem Baur en band op zag treden tijdens deze tournee en de ontvangst beluisterde geeft ze geen ongelijk.
Website: www.roem.tv
We horen graag je mening! Voeg reactie toe