RAY LAMONTAGNE
Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht
16 Februari 2011
Tekst : Suzanne Margaroli / Foto’s: Arjan Vermeer
Een doordeweekse woensdagavond in Utrecht, 16 februari 2011. In de lobby van het Vredenburg Leidsche Rijn Theater (een eufemisme voor een aangeklede rode blokkendoos) heerst een gezellige en verwachtingsvolle sfeer, er worden zelfs diverse bekende Nederlanders gespot. Ray Lamontagne is duidelijk een ‘geheimtip’. Hij komt voor een eenmalig optreden naar Nederland en de kaartjes bleken al uitverkocht nog voordat de inkt op het persbericht was opgedroogd.
Er hangen bordjes in de lobby dat op verzoek van het management de bars tijdens het concert gesloten zullen zijn maar er is niemand die daar enige aanstoot aan neemt. Men gunt Ray zijn eigenaardig- en eigenzinnigheden. Hij staat nu eenmaal bekend als excentriek en introvert persoon, en hij zal na het concert dan ook niet komen signeren.
Wel waagt hij zich voorafgaand aan het concert heel even in de foyer, zichtbaar genietend van de aanwezige menigte en de goede sfeer die er hangt. Het tekent het Nederlandse publiek dat men zijn privacy respecteert. Men stoot elkaar wel aan met een elleboog zo van ‘kijk daar is Ray’ en knikt hem toe maar laat hem verder met rust.
In het voorprogramma staan de nog zeer jonge ‘Secret Sisters’ (Laura en Lydia Rogers) die hun roots hebben in Alabama, USA. Volgens diegenen die het voorprogramma gezien hebben ‘verrassend goed’ hoewel hun stijl erg country is en niet echt een opwarmer in de klassieke zin van het woord. Ray heeft al eerder getourd met de Secret Sisters wat volgens eigen zeggen zeer goed is bevallen en hij roept ze tijdens het concert een paar keer on stage om hem te begeleiden als achtergrondkoor bij onder andere Achin’ all the time en You don’t bring me flowers.
Hun muziek geeft je volgens Jean-Paul Heck ‘het gevoel alsof je met een smak terug wordt geworpen in de jaren ’50 … hun stijl straalt weemoed, nostalgie en heimwee uit’. Op het podium delen ze samen één microfoon en hun samenzang is loepzuiver.
Na het voorprogramma en een korte pauze gaan de lichten uit en de zaal applaudisseert enthousiast, zelfs voordat er nog maar één noot gespeeld is, anticiperend op een mooie avond vol folk, blues en country. Het wordt duidelijk een fan-night. Al bij de eerste klanken blijkt dat er niets aan het toeval is overgelaten. Het geluid is van grote klasse en bijna perfect. Niet voor niets staan er rechts naast het podium 4 technici verdekt opgesteld om alles af te regelen en is er een technisch assistent op de bühne die regelmatig bijspringt om aan de knoppen te draaien van de musici, aangevuld met de geluids- en lichtman achter de mengpanelen in de front of house.
Ray straalt zelfvertrouwen uit en stáát er. En zorgt vanaf zijn eerste gitaaraanslagen de hele avond alleen nog maar voor kippenvel.
Het bloedstollend mooie openingsnummer For The Summer bevestigt ieders verwachting van een heel speciale avond. Echter zijn vierkoppige begeleidingsband ‘The Pariah Dogs’ lijkt zich nog niet helemaal te realiseren waar ze zijn en dat het concert al begonnen is. Waarschijnlijk zijn ze nog onder de indruk van het winnen van hun eerste Grammy Award afgelopen maandag voor het vierde studio album God Willin’ and the Creek Don’t Rise in de categorie ‘Best contemporary folk album’.
Een goede keus dus van Ray om met drie liedjes van dit album te openen. Pas na de derde song komt er een beetje beweging en schwung in de rest van de band. Wat overigens niets afdoet aan hun kwaliteit en kunnen want ze zijn stuk voor stuk rasmuzikanten die hun sporen verdiend hebben en perfect samenwerken. Het zijn oudgedienden Jennifer Condos op bass en Eric Heywood op pedalsteelgitaar aangevuld met Kevin Derry op gitaar en Jay Bellerose op drums.
Over Ray’s diepzinnige teksten is door de kenners al uit en te na geschreven dus aan een analyse wil ik me hier niet wagen, maar ik moet zeggen ze live te beleven is toch wel heel erg speciaal. Elk nummer heeft stuk voor stuk de potentie de ziel uit je lijf te rukken. Hoogtepunten van de avond voor mij persoonlijk: New York’s Killing Me, Rock ’n Roll And Radio en Henry nearly killed me (it’s a shame)met Ray op mondharmonica.
Tegen het einde van de set roept Ray de Secret Sisters hernieuwd te hulp om hem te begeleiden bij een aantal songs die hem zoals hij het publiek verteld er toe hebben aangezet zelf songs te gaan schrijven: Mama Tried en I’ve forgotten more. Mijn gok naar de originele uitvoering van Mama Tried (Waylon Jennings) blijkt er bij navraag bij Laura en Lydia niet ver naast te zitten, het is een compositie van Merle Haggard. De dames vullen de zang van Ray prachtig aan en je waant je plots zomaar in de Grand ‘Ol Opry in Nashville.
Tussendoor moet Ray telkens weer op adem komen door zijn zeer intensieve manier van zingen. Het kan ook zijn dat hij gewoon een verkeerde ademhalingstechniek heeft maar hij legt hoorbaar zijn hele ziel en zaligheid in elke song. Niets wordt als vanzelfsprekend afgeraffeld. Helaas zit mijn persoonlijke favoriet Three more days van de Cd ‘Till the sun turns black (2006) er niet bij. Maar ja, you can’t have it all…
De volgens de setlist gedachte eerste toegift This love is over wordt nog en passant opgenomen in de flow van het concert en fungeert uiteindelijk als hekkensluiter. Een geweldig nummer, gebracht met een intensiteit die Ray Lamontagne kenmerkt als een van de grote live-performers. Het publiek, fan of niet, gaat uit zijn dak en dat zéér terecht.
Daarna laat Ray zich nog precies lang genoeg bidden voor één laatste toegift: Trouble.
Na afloop spreek ik nog een paar echte die-hard fans. Ook zij zijn lyrisch. Toegegeven de eerste drie songs waren erg goed maar gaven het idee live aanwezig te zijn bij cd-opnames, echter vanaf Let it be me maakte Ray zijn live-reputatie meer dan waar.
En ondanks het foto- en filmverbod was de verleiding te groot om te weerstaan: bijgaand twee opnames: de derde song Beg Steal Borrow en de toegift Trouble. Het beeld is helaas zeer slecht wegens het minimalistische (oftewel totaal onbrekende) stagelight, maar de muziekopnames spreken voor zich.
De avond lijkt veel te snel voorbij gegaan maar terugkijkend stonden er toch écht 16 songs op de setlist die Ray zichtbaar hebben uitgeput.Volgens de geluidsman hebben alle leden van de band flink last van een behoorlijke jetlag na de lange reis en nog een zwaar programma voor de boeg. Normaal zou Ray zich door dit enthousiaste publiek vast wel hebben laten verleiden tot een extra toegift maar dit is het eerste concert van een 18-daagse Europese marathon en hij wil zijn energie en stem een beetje sparen. Diezelfde avond reist de band nog door naar Parijs, daags erna naar Antwerpen, en dan door naar Engeland, Schotland en Ierland waar de laatste show zal plaatsvinden op 5 maart.
Setlist
1. For the summer
2. NYC
3. Beg Steal Borrow
4. Let it be me
5. Achin’ all the time
6. You can bring me flowers
7. Repo man
8. Old before your time
9. Henry nearly killed me (it’s a shame)
10. God willin’ the creek don’t rise
11. Rock ‘n roll & Radio
12. Mama tried
13. I’ve forgotten more
14. Best thing
15. This love is over
Toegift
16. Trouble
Video’s
Beg Steal Borrow
Trouble
Website Ray Lamontagne : www.raylamontagne.com
Prachtig sfeervol verslag Suzanne! :-)
Helaas werd “This love is over” niet gespeeld.
Voor meer filmpjes:
http://www.youtube.com/watch?v=pHxJS6bKVfw&feature=mfu_in_order&list=UL
Heel mooi dit verslag. Wat voor mij weer bevestigde dat ik vette pech heb gehad dat het al uitverkocht was zodra ik ervan hoorde. Jammer, doe ik het gewoon met deze filmpjes. Thnx!
ja, mooi verslag SuZanne, en heel erg genieten met deze man dus, wat ik ook al wel gedacht had. Hij staat al jaren heel erg hoog bij mij in het vaandel, en ook ik baalde als een stekker dat het uitverkocht was zo snel. maar wie weet toch ooit nog eens zien hoop ik. Geweldige albums ook allemaal, maar live steelt deze man onherrroepelijk je hart, dat weet ik gewoon zeker. genieten met een hele grote ggggg fRANK
Filmpjes van ‘Like a hurricane’ zijn van grote klasse. Maar heb gelukkig ook nog ‘Henry nearly killed me’ gevonden. Enjoy!
http://www.youtube.com/watch?v=629GTYrBAcc&feature=related
Geweldig mooi verslag Suzanne! Prachtig om te lezen.Zal maar eens op zoek naar muziek van hem, moet eerlijk bekennen dat ik hem niet kende……………
Ray Lamontagne ***** Mooi, Mooi! Prima Verslag Suzanne>
Het was precies zoals je schrijft, geweldig. Hopelijk komt hij zo weer naar Nederland. Kippenvel……