Tekst: André Wittebroek
Foto’s: Gernot Mangold (sounds-of-south.de)
Southern rock band Molly Hatchet was te gast bij zaal PIANO in Dortmund en Bluesmagazine was in de gelegenheid de band te zien en vroeg ook een interview aan met gitarist en bandleider Bobby Ingram maar daar kwam geen antwoord op. De band komt met een nieuw studioalbum na dertien jaar en daar wilden we het over hebben. Het album zal 2024 uitkomen en de opnames zijn reeds in de Abbey Road Studio in Londen gemaakt. Helaas geen interview daarover dus houden we ons bij het concert. Er blijkt een voorprogramma te zijn van de in 2017 door zanger/frontman Chase Wilson opgerichte Texaanse band Losing Gravity.
Concertverslag Losing Gravity.
De Amerikaanse band Losing Gravity opent de avond in een uitverkocht PIANO. De band speelt stevige rock en rock en roll en zanger Chase Wilson beschikt over een mooie, zuivere, heldere stem die prima doorkomt. Hij heeft een enthousiaste podiumpresentatie en het spelplezier straalt van de hele band af. Songs als Another Day, Nothings Gonna Change This gaan naadloos in elkaar over en gitarist Flo Hain doorspekt het met felle, korte solo’s die duidelijk in dienst van de songs staan. De ritmesectie bestaande uit bassist Lars Palenzat en drummer Max Friedrich doet degelijk zijn werk, aangevuld met toetsenist Lucas Urner die helaas wordt overstemd door de band en bijna niet hoorbaar is. Alleen bij het toetsenintro in Foundations is hij goed hoorbaar maar direct daarna valt het helaas weer weg. The Long Road is het enige wat rustige nummer zonder gitaarsolo en is wat poppy en radiovriendelijk. Chase Wilson zoekt steeds contact met het publiek, maant aan tot meezingen, klappen en dat komt goed over. Al met al een verrassend goed voorprogramma; stevig, rockend en met een fantastische zanger.
Concertverslag Molly Hatchet.
Het laatste live-verslag van Molly Hatchet in Bluesmagazine is van Harrie Huisman van de show in De Lantaarn in Hellendoorn 27 november 2009. In de recensie van een prima optreden staat : 2 gitaristen op het podium en zanger Phil mcCormack met een schuurpapieren strot; dat zijn kenmerken van de southern rock. Heerlijke, vaak lange gitaarduels ook.
Vanavond helaas niets van dat alles. Het was een heel goed optreden, laat dat duidelijk zijn, publiek zeer enthousiast en dan heb je het goed gedaan maar het was geen Molly Hatchet zoals ondergetekende die kent van de eerste vijf albums.Bobby Ingram schijnt de naam Molly Hatchet te hebben geclaimd en dat trekt publiek. Er staat geen enkel bandlid van de originele Molly Hatchet in hun glorietijd op het podium, iedereen inmiddels overleden en nu maar met één gitarist Bobby Ingram, steengoed hoor en zanger de jonge Parker Lee, de opvolger van de in 2019 overleden Phil mcCormack, met een heel ander stemgeluid. Niet dat ruige, diepe, rauwe van eerste zanger Danny Joe Brown of Phil Mc Cormack. Het lijkt niet op de voorgaande zangers, niet slecht maar het geeft een heel ander bandgeluid. Het voelde meer aan dat er een coverband speelde, die de Molly Hatchet songs prima speelde. Bandleden goed, Bobby Ingram fantastische gitarist maar omdat hij de enige gitarist was, moest hij alle gitaarpartijen die vroeger twee of drie gitaristen live speelden doen en daardoor volgden vaak erg lange solo’s zonder de bekende duels. Jammer. Hij is de duidelijke bandleider en zijn gitaarspel staat centraal, het is meer de Bobby Ingram Band geworden dan Molly Hatchet. Heel goed, maar anders.
Het optreden zelf was prima, een heerlijke rockband en alle bekende nummers kwamen voorbij. Opener ‘Whiskey Man’ met top gitaarsolo gaat naadloos over in ‘Bounty Hunter ,waarna ‘Gator Country’ volgt. Hier valt echt op dat de zang anders is, Parker Lee doet zijn best ruig te klinken, gromt erbij maar overdrijft in zijn bewegingen. De cover ‘It’s All Over Now’ van The Valentinos heeft een drumintro, publiek zingt mee maar is dit Molly Hatchet? Net als de latere cover ‘Layla’, goed instrumentaal gespeeld en de afsluiting Dreams I’ll Never See” van de Allman Brothers Band. ‘One Man’s Pleasure’ heeft een ellenlange gitaarsolo en ‘Devil’s Canyon’ wordt opgedragen aan eerste Molly Hatchet zanger Danny Joe Brown, het is het laatste nummer wat hij met Bobby Ingram schreef. Een lange drumsolo van Shawn Beamer volgt voor de fantastische rocker ‘Beatin’ the Odds’, waarin zanger Parker Lee enthousiast met een bijl staat te zwaaien en Bobby het wah wah pedaal gebruikt. Een mooi melancholisch toetsenintro door John Galvin in de ballade ‘Gonna Live Till I Die’ met overstuurd gitaar, diepe bas en stevige drums. Rock and Roll komt aan bod in ‘Son of the South’, met weer een erg lange gitaarsolo . ‘Fall of the Peacemakers’ wordt opgedragen aan de vele bandleden die overleden zijn. Uptempo is ‘Junkin’City’ waarna ‘Layla’ instrumentaal wordt gespeeld. ‘ Dreams I’ll Never See sluit de set af en de zang past hier totaal niet bij, ’te iel en dun. Als toegift volgt de Molly Hatchet klassieker ‘Flirtin’with Disaster’ in een prima uitvoering.
Conclusie:
Het was een heel goed optreden, rockend, prima bandleden en het publiek was enthousiast. Dan heb je het als band goed gedaan. Ook prima dat de Molly Hatchet muziek levend wordt gehouden maar….het had niet de bekende sound van Molly Hatchet. Zoals gezegd: meer de Bobby Ingram Band geworden.
Bluesmagazine bedankt Jenny Dore van PIANO voor de goede zorgen en een plaats op de gastenlijst en balkon. Schrijft makkelijker!!
Links:
www.mollyhatchet.com
musiktheater-piano.de
Line-up:
Bobby Ingram: guitar
Tim Lindsey: bass, background vocals
John Galvin: keys, background vocals
Shawn Beamer: drums
Parker Lee: leadvocals
We horen graag je mening! Voeg reactie toe