John Mayer – Ziggo Dome, Amsterdam 10 Oktober 2019
Zijn optreden van een dag eerder werd door de belangrijke, en vooral zichzelf zeer serieus nemende pers niet bepaald erg enthousiast ontvangen. Zo kreeg hij bijvoorbeeld slechts drie van de vijf sterren in De Volkskrant en op de website van een gerenommeerd muziekmagazine werd hij zelfs als ‘uitermate voorspelbaar’ weggezet. Het neemt niet weg dat de populariteit van John Mayer in Nederland ongekend groot is. Tot twee keer toe wist hij de Ziggo Dome (capaciteit: 18.000 bezoekers) binnen no time tot op de allerlaatste plaats geheel uit te verkopen. Iets waarin hij in 2017 ook al moeiteloos slaagde. Het zouden deze week de 5e en 6e keer worden dat de 42-jarige zanger/gitarist uit Connecticut hier te zien zou zijn.
Naar verluidt was de woensdagavond een prima optreden voor zowel de die-hard-fans als de ietwat neutrale toeschouwer. Het werd een optreden waarin hij zijn publiek meenam op een uitgebreide trip door zijn muzikale carrière die inmiddels zo’n negen studio- en enkele live-albums omvat. Voor de tweede avond probeerden veel liefhebbers die er de eerste avond bij waren dan ook alsnog maar tevergeefs, kaarten te krijgen voor de tweede show. Blues Magazine had geluk en wist op het allerlaatste moment toch nog een ticket te bemachtigen.
Tekst: Jeroen Bakker. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Het is de laatste serie optredens van zijn tournee voordat hij over enkele weken zijn rondreis met Dead & Company in de USA weer vervolgt tijdens de Fall Fun Run 2019, een zeer succesvolle onderneming waarin met oud-Grateful Dead-leden Bob Weir, Mickey Hart, Bill Kreutzmann EN met Oteil Burbridge en Jeff Chimenti de muziek van Grateful Dead centraal staat. Een gelegenheidsformatie die al bijna vijf jaar bestaat en waarin Mayer zich naar hartelust kan uitleven in lang uitgesponnen jams. Tijdens zijn eigen shows komt er regelmatig iets van Grateful Dead voorbij. Zo was er woensdagavond, voorafgegaan door ‘Queen Of California’, ‘Fire On The Mountain’, een track van ruim tien minuten waarin Mayer zijn begeleiders alle ruimte geeft. Gezien de kwaliteiten van die muzikanten een verstandige keuze. Zeker wanneer zich daarin onder meer drummer Aaron Sterling of een bas-icoon als Pino Palladino bevindt die ooit deel uitmaakte van het ijzersterke John Mayer Trio. Donderdag werd de set behoorlijk omgegooid waardoor het voor de bezoekers die er de beide avonden aanwezig waren, maar ook voor de band zelf uiteraard, interessant bleef. Met een “Hello again” werden zij even na acht uur speciaal welkom geheten door de zanger/gitarist.
Tijdens de huidige Europese tour verzorgt hij met zijn band een avondvullend programma met twee sets die door een klein half uur durende pauze wordt onderbroken. Om 20.00 uur werd met grote letters SHOWTIME vermeld op het grote LCD-scherm en klonken de eerste gitaarakkoorden van ‘Belief’ dat op het zeer succesvolle ‘Continuum’ te vinden is. Ben Harper die er indertijd in de studio aan meewerkte is er vanavond niet bij maar hij wordt ook niet gemist. Met enkele subtiele en vernuftige gitaarsolo’s weet Mayer eigenhandig de liefhebbers van het betere snarenwerk al snel om zijn vingers te winden. Het is duidelijk dat de radio-vriendelijke sound van het bekendere werk vanavond op krachtige wijze wordt uitgevoerd. Zelfs ‘Love On The Weekend’ van zijn laatste uitgebrachte album ‘The Search Of Everything’ wordt flink ‘opgepompt’ door de stevige drumsound en massieve bas-tonen. Nadat het geluid gedurende de eerste tien minuten duidelijk nog even wordt bijgestuurd valt op hoe gemakkelijk deze ‘hired guns’ elkaar weten te vinden. Het ingetogen ‘Vultures’ wordt plotseling een opzwepend en, mede door de warme backing vocals en sfeervolle toetsenwerk, zowaar een zeer soulvol gebeuren. Met ‘Carry Me Away’ wordt iets van recentere datum voorgeschoteld en vooruitgeblikt op een nieuw nog te verschijnen album. Een werkwijze die we eerder bij John Mayer zijn tegen gekomen. In aanloop naar een release brengt hij steeds een deel in omloop. De echte fans blijken het al lang te kennen en ook te kunnen waarderen. Mayer zelf ziet het niet zo zeer als een poging hits te scoren maar “sometimes you’ve got to tell the truth with a guitar and then you can get back to playing some hit-songs”.
‘I Don’t Trust Myself (With Loving You)’ kan genoteerd worden als een absoluut hoogtepunt. In de afsluiter van de eerste set wordt prachtig toegewerkt naar een climax en wordt de Soul met een grote S gespeld. De opwinding bereikt een dusdanig hoogtepunt dat zelfs een stoere mannenstem een welgemeend “John, I Love You” door de zaal laat galmen. Al Green, Sly Stone en ach vooruit, ook Prince horen we terug in deze übersexy uitvoering die gedragen wordt op een funky combinatie van bas, drums en percussie. De bastonen van Palladino moeten zelfs ver buiten de Ziggo Dome ongetwijfeld opwindende trillingen veroorzaken. Begrijpelijk ook dat iemand als D’Angelo hem er iedere tour graag bij heeft. Tegelijkertijd verandert de grote concerthal in een intieme club waarin alle ogen en oren op het podium zijn gericht.
De zaallampen hebben een ontnuchterende uitwerking wanneer dit het einde van de eerste set blijkt te zijn. Voor sommigen een vervelende onderbreking, voor anderen een uitgelezen mogelijkheid om naar de bar te gaan of buiten een peuk op te steken. Wanneer na een klein half uur het optreden hervat wordt kost het met een solo gespeeld akoestisch triootje blijkbaar toch even moeite om dezelfde vibe weer te hervatten. Uiteraard mag ‘Daughters’ niet ontbreken, is ‘In Your Atmosphere’ of ‘L.A. Song’ een mooi liefdesliedje, en ‘Free Falling’ een goed bedoeld eerbetoon aan Tom Petty maar eerlijk gezegd valt hier veel meer uit te halen en is de grote hal plotseling weer echt groot en kil.
Pas echt interessant wordt het als de volledige band weer aansluit en (de opener van de vorige avond) ‘Helpless’ op volle kracht wordt ingezet. De solo’s van de gitaristen zijn venijnig, de ritmetandem zo strak als het maar kan en de vocalen van zowel Mayer als zijn backing vocalisten perfect op elkaar afgestemd.
Hetzelfde geldt voor de Westcoastpop in het lekker lang uitgerekte ‘If I Ever Get Around To Living’, een zeer geslaagde live-uitvoering waarin de drie gitaristen excelleren, de seventies herleven en het avontuur wordt opgezocht. Voor de gitaarliefhebbers is het werkelijk genieten want Mayer is in bloedvorm maar met ‘sidekick’ David Ryan Harris heeft hij bovendien werkelijk een klasbak in zijn band die ook nog Prince vocaal naar de kroon steekt in ‘Beautiful Ones’ van het ‘Purple Rain’-album en het vervolgens naadloos over laat gaan in ‘Slow Dancing In A Burning Room’.
De fans van het eerste uur worden niet vergeten. Mayer klinkt oprecht wanneer hij refereert aan de beginperiode toen hij in Nederland voor de eerste keer optrad voor een voornamelijk uit Amerikanen bestaand publiek. Nog altijd lijkt hij verbaasd dat het zover heeft kunnen komen.
Tijdens de toegiften mag zijn zangeres in ‘Gravity’ haar moment in de spots pakken met een gepassioneerd stukje ‘I’ve Got Dreams To Remember’ van Otis Redding maar als ‘New Light’ wordt ingezet, een muzikale list van de felbegeerde vrijgezel en womanizer om een meisje ‘te scoren’, zien we veel jongens hun vrouwelijke partner bij de hand nemen om snel de Ziggo Dome te ontvluchten. Zij moeten namelijk ‘de laatste trein halen’ of als snelste ‘de parkeergarage verlaten voordat het te druk wordt’.
Veel echte John Mayer-fans beweren vanavond het beste optreden ooit in Nederland gezien te hebben van hun idool. Voor de neutrale toeschouwer is de drie uur lange show wel wat veel van het goede.
Ik was er ook de tweede avond en ben een John Mayer fan. Ik ben het grotendeels eens met jullie recensie: uitgebalanceerde setlist, geweldige musici en above all John is een geweldige gitarist! Waardoor de nummers beter tot z’n recht komen dan op de reguliere studio albims. Het mooie van zijn optredens is dat hij zelf bepaald wat hij die avond wil spelen wat resulteert in iedere avond een deels andere setlist. Iets wat alleen Bruce Spingsteen en Pearl Jam ook doen. Dat maakt hem tot een groot artiest die niet iedere avond dezelfde show wil afdraaien. Overigens de show duurde tot 22:45 uur en met een half uur pauze heeft John 2 uur en 15 minuten gespeeld.