JOHN MAYER SOLO TOUR 2024
Support-act: Madison Cunningham
ZIGGO DOME, AMSTERDAM
21 maart 2024, 1e Show
Het is donderdagavond wanneer een zo goed als uitverkochte Ziggo Dome zich klaarmaakt voor het optreden van John Mayer. De Amerikaanse singer/songwriter is na ruim vier jaar afwezigheid terug in Nederland na het geweldige optreden dat hij hier toen met zijn band gaf. Deze keer staat hij er alleen voor en zal hij het vanavond dus geheel op eigen en voornamelijk akoestische kracht volbrengen.
Het is de eerste van twee avonden in de Ziggodome tijdens het Europese deel van de SOLO TOUR die vorige week van start ging in Zweden en volgende week in Dublin zal eindigen. Naast Londen is Amsterdam namelijk de enige stad tijdens deze Europese tour die twee avonden achtereen gepresenteerd krijgt. De serie optredens staat volledig in het teken van “singing songs and telling stories” aldus Mayer die hiermee terug gaat naar de begindagen van zijn carrière. De barretjes en koffiehuizen zijn vervangen door de grootste indoor-venues van de wereld. Je moet het maar aandurven. BluesMagazine was er bij voor een sfeerimpressie.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Op het moment dat Madison Cunningham als support-act de sfeer er probeert in te brengen met liedjes over angsten en onzekerheid staat er buiten nog een grote rij wachtenden en worden er nog enkele reguliere kaarten verhandeld voor soms zelfs een paar honderd euro’s.
‘Revealer’, het laatste album van de Amerikaanse singer/songwriter is weliswaar beloond met een Grammy Award in de categorie ‘Best Folk Album’ en enorme verkoopaantallen maar het podium lijkt hier ondanks haar bijzondere stembereik toch wat te groot. Het applaus is er een van het fatsoenlijke soort toch zou een volgende ontmoeting op een iets meer intieme locatie, om haar kwaliteiten pas echt goed te kunnen beoordelen, geen kwaad kunnen. Het prachtig gezongen en gevoelige ‘Live According To Raechel’ heeft namelijk genoeg potentie om heel veel mensen te betoveren.
Wellicht heeft het ook iets te maken met het ontbreken van enige ervaring. Zo begonnen de voorbereidingen voor de optredens van John Mayer bijvoorbeeld al veel langer geleden. Sterker nog, we hebben het hier over “een tour die al twintig jaar in de maak is”, als we de hoofdpersoon van vanavond moeten geloven. Hij verklaarde de tijd te missen dat hij zo ongeveer bij de mensen op schoot zat tijdens zijn optredens en daarom al langer met het idee rondliep om het eens op deze manier aan te pakken. “De mensen vragen mij altijd naar de achtergrond van de liedjes en soms is het best de moeite waard om daar iets over te vertellen”, aldus Mayer. Wellicht dat het COVID-virus van een paar jaar geleden hierin een handje heeft geholpen toen een optreden tijdens de Amerikaanse tour op het laatste moment afgezegd dreigde te worden nadat enkele bandleden besmet raakten en voor enige tijd in isolatie moesten. Mayer besloot om zijn show hoedanook door te laten gaan door de arrangementen van zijn liedjes enigszins aan te passen en het grotendeels akoestisch te volbrengen. Vorig jaar heeft het plan daadwerkelijk vorm gekregen en na een eerste serie try-outs bleek de vraag naar meer, tot groot genoegen van de artiest in kwestie, overweldigend. Toen in augustus vorig jaar de Europese Tour werd aangekondigd voor John Mayer Solo-optredens bleek het zelfs geen probleem om twee avonden achter elkaar op dezelfde locatie nagenoeg uit te verkopen.
Wanneer Mayer in een sobere podiumsetting plaatsneemt op zijn stoel en uit zijn akoestische gitaar het intro van het ingetogen ‘Slow Dancing In A Burning Room’ klinkt, wordt al meteen de bedoeling duidelijk. Een opener van dit kaliber lijkt dan ook prima te werken zo blijkt uit de reacties van het enthousiaste Ziggodomepubliek. Het is natuurlijk de kracht van een sterk liedje maar wanneer de stem van Mayer klinkt die met veel gevoel het op het eerste gehoor zo eenvoudige gitaarloopje speelt besef je dat er maar weinig show-elementen nodig zijn om de aandacht van de artiest vast te houden. Hij bekent echter wel het een leuk, weliswaar zeer ongebruikelijk idee te vinden om als solo-performer ooit nog eens omringd door heel veel rookontwikkeling en vuurwerk omhoog gelift op het podium te verschijnen.
Ook ‘Shot In The Dark’, afkomstig van het laatste en het door de jaren-tachtig-geluid beïnvloede ‘Sob Rock’ blijft zo in gestripte vorm sterk overeind. Merkwaardig is het feit dat dit de enige track is op de setlist dat afkomstig is van dit album.
Op het grote scherm achterin het podium en die aan de zijkanten zijn de prachtige, grappige en soms merkwaardige grimassen uitvergroot te bewonderen. Hij oogt uiterst ontspannen. Er is interactie, humor ook en heel soms krijg je het gevoel dat hij het speciaal voor jou speelt. Interessanter is het te zien hoe zijn grote hand de frets van zijn gitaar beroert. De mensen met de ‘beperkt zicht’-plaatsen zullen zich oprecht hebben afgevraagd of hier niet twee gitaristen op het podium staan. Lead- en rhythms wisselen elkaar af of worden gelijktijdig bespeeld terwijl hij met zijn rechtervoet het ritme bepaalt met de stompbox.
Mayer is de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot een ware gitaarheld, een benaming waar hij zich zelf nog altijd ongemakkelijk bij voelt, die een grote invloed uitoefent op zowel aankomend muziektalent als gevestigde orde.
De tijd dat hij keihard moest werken om het publiek in een koffiebar voor zich te winnen ligt al ver terug in het verleden. Zoals veel beginnende zangers en liedjesschrijvers moest ook de jonge John Mayer ooit eens een praatgraag publiek en drukbezet Espresso-apparaat overstemmen. Tegenwoordig staan de zaken er behoorlijk anders voor al is er wel degelijk nog steeds sprake van een druk publiek. Deze keer zijn het echter voornamelijk de songtitels en liefdesverklaringen van zowel mannen als vrouwen die door de zaal gegild worden. De verzoekjes doen hem bijkans duizelen. De meest obscure tracks worden luidkeels genoemd en je ziet hem verbaasd om zich heen kijken, spreekt zijn oprechte waardering uit over de liefde van zijn fans maar geeft ook aan dat de mensen achterin wellicht ook wat bekender materiaal willen horen. Bovendien blijken de gitaren niet allemaal geschikt te zijn voor de wensen die er vanuit de zaal klinken. “Sommige zijn zelfs niet eens op de juiste manier afgestemd”, aldus een enigszins beduuste Mayer.
Nederland was er indertijd snel bij om de jonge Amerikaanse singer/songwriter in de armen te sluiten al was de allereerste keer hier toch echt uitverkocht omdat er veel Amerikanen aanwezig waren. Hij is de eerste optredens in Nederland nooit vergeten. De laatste ook niet: “Best bijzonder dat je, na elkaar zo’n vier jaar niet te hebben gezien, nog steeds een plekje in iemands hart heb weten te bewaren”, klinkt het welgemeend uit de mond van deze beroepscharmeur. Mooi is ook het aangepaste “It’s been a long night in Amsterdam” tijdens ‘Who Says’ en de reactie erop uit de zaal.
Enkele keren wordt overgeschakeld naar het grote scherm voor een korte flashback waarin we Mayer zien in een studio met zijn Trio of op straat om ‘Room for Squares’ aan te kondigen.
De onderbreking is van korte duur en geeft hem tijd om zich voor te bereiden want akoestisch en solo? Dat klopt niet helemaal. Hij neemt plaats achter de piano en fluit het intro van ‘You’re Gonna Live Forever In Me’. Muzikaal gezien misschien interessant maar zuiver allerminst. Muzikanten in de zaal luisteren desondanks geboeid hoe de meeste composities thuis gemaakt tot stand komen. Vanachter de piano bespeelt hij voor de eerste keer een elektrische gitaar en regisseert met behulp van loops zijn eigen jam-sessie, een andere liefhebberij van Mayer die af en toe onderdeel is van Dead & Company, de ultieme jamband die vroeger door het leven ging als Grateful Dead maar onder bovengenoemde naam nieuw leven is ingeblazen. Een onafgebroken reeks van maar liefst 24 optredens zal er in het imposante Sphere te Las Vegas worden afgewerkt en de verwachting is dat ze allemaal dik uitverkocht zullen zijn.
We zien hem liever op gitaar en hij heeft zijn mooiste exemplaren meegebracht. Van de National Guitar naar de Doubleneck is vanavond dan ook maar een kleine stap. Er staan vanuit ons zichtspunt tien gitaren klaar die vrijwel allemaal bespeeld worden. Hoogtepunt is bijvoorbeeld ‘Edge of Desire’ waarin hij op die grote dubbel-loops heerlijk ontspannen losgaat maar ‘Born and Raised’ waarin hij zichzelf op zowel akoestische gitaar als harmonica begeleid is in deze set eveneens zeer aangenaam.
Hoewel de avond zich kenmerkte door een ontspannen sfeer met een geïnspireerde muzikant die zich spontaan liet verleiden tot verrassende keuzes, daarbij geholpen door uiterst interessante verzoekjes van een enorm enthousiast publiek, is het einde voorspelbaar maar tegelijkertijd ook weer heel mooi. Van het eerbetoon aan Tom Petty met een ietwat vlakke uitvoering van zijn ‘Free Falling’ kan uiteraard niet worden afgeweken. Iedereen is inmiddels gaan staan. Niemand haalt het in zijn hoofd om nog te blijven zitten en eerlijk gezegd had er met groot gemak nog een half uur aan vastgeplakt kunnen worden.
Wanneer vervolgens de lampen aan gaan en Eric Clapton’s ‘It’s In The Way That You Use It’ klinkt, is de betovering abrupt verbroken en blijkt de Ziggodome weer een enorme grote zaal.
Fotoalbum John Mayer
Bekijk alle foto’s in het fotoalbum John Mayer Solo Tour 2024.
Prachtig geschreven en topfoto’s!
Dankjewel voor deze mooi geschreven herbeleving!