Tekst: Jos Verhagen / Fotografie en video: Gerhard Harder. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Guitar Heroes Festival, na een jaartje te hebben overgeslagen dit jaar dit leuke festival weer bezocht. Na twee buiten edities was dit jaar het festival binnen en Gerd’s Juke Joint. De guitar heroes van dienst dit jaar waren Stef Paglia van de Blues Bones, Billy Walton, Julian Sas , Scott Weis en bovenal Dom Martin.
De vrijdag startte met de Bluesbones en het blues werd door het aanwezige publiek erg gewaardeerd, zozeer dat het het aanwezige publiek bleef klappen en joelen om een extra toegift waar de Bluesbones terecht wel gehoor aan wilden geven. Naast Stef Paglia waren het ook toetsenist Edwin Risbourg met zijn Hammond en Zanger Nico de Cock die op veel bijval konden rekenen. Hier werd dus niet alleen de guitar hero gewaardeerd maar de band als geheel. In een uitgekiende set waar het genieten was van het verfijnde guitar spel. Zeker de slow blues nummers als The Witchdocter en Whiskey drinking Women pakte goed uit evenals uptempo werk als Cruisin en Psycho mind. Het afsluitende Devils bride zetten de Juke Joint voor een laatste keer op zijn kop. The Bluesbones hebben er in ieder geval in het noorden van Duitsland tal van nieuwe fans bij. De reacties die ik terug hoorde waren erg lovend.
Nico de Cock
Stef Paglia
Als tweede band op de vrijdagavond trad The Billy Walton band op. Deze band stand al vaker op het podium in Joldelund en kent hier een grote schare fans. De zeskoppige band van Billy Walton namen er de tijd voor en in krap drie uur brachten zij het publiek tot extase. Exact wetend hoe het publiek te bespelen was het lekker scherpe gitaar geluid van Billy wat opviel. De man heeft een prettig in gehoor liggende sound. Totaal anders dan Stef Paglia, die meer subtiel speelde, pakte Billy lekker uit. Ondersteund door de lekkere sax van Tom Petraccaro en de backing zangeres Destinee Monroe waarmee hij kon putten uit de vele schakeringen die de blues kent. De Juke joint bracht een wervelwind in zijn hoofd zo legde Billy uit, flarden van nummers die als een soort Juke box in zijn hoofd op popten. Zo verwekte hij Fleetwood mac, Simon and Garfunkel, Iron maiden, Black sabbath, Elvis, The Allman Brothers, van alles kwam voorbij. Zeker zijn uitvoering van Jessica was magistraal. Fijne kennismaking met een band die wel weet hoe een blues feestje te bouwen.
Billy Walton
Destinee Monroe
De zaterdag van Guitar Heroes opende met Dom Martin, deze Ierse troubadour mocht ik al een paar maal aanschouwen als solo artiest. Inmiddels heeft hij met zijn band een drie tal puike bluesrock albums op zijn naam. Recent is zijn nieuwe album Buried to the Hail uitgekomen, de recensie hiervan kun je hier lezen. Na een akoestisch intro ontplofte de Gerd’s Juke joint. Dom Martin spreidde een ongelofelijke gitaarvirtuositeit neer, het publiek stond er met open mond naar te kijken. Met een mengeling van eigen nummers en met nummers van Rory Gallagher pakte hij de zaal in. Het deed de navolgende bands huiveren hoe gaan we dit pareren.
Van het voorgaande gitaargeweld kon een liefhebber als Julian Sas ook genieten, zijn traditionele afsluiter Bull Frog blues droeg hij dan ook op aan Dom Martin, als uiting van respect. Daarvoor had Julian met zijn band de Juke Joint wederom in vuur en vlam gezet. Als trio opererend tegenwoordig kent zijn set wat meer up tempo nummers en dat gecombineerd met zijn guitar skills maakt dat het genieten geblazen was. In tegenstelling tot Blues rock Tegelen twee weken eerder zaten er nu wel wat blues ballads in zijn set, maar hij had dan ook hier wat meer tijd. Het mooie aan Julian is dat je zijn gitaarsolo’s kunt aflezen in zijn mimiek, zo gaat hij op in zijn nummers. Afsluitend met The devil got my number, mijn favoriete Julian Sas nummer, waren er twee toegiften nodig om het publiek tevreden te stellen.
Na het geweld van Dom Martin en Julian Sas, trad Scott Weis in de arena. Zijn blues was van geheel andere orde. Met referenties naar Southern rock bracht Scott met zijn jarenlange partner in crime Robert Kopee op de 6 snarige bas, een relaxte en verrassend potje blues. Met het bekende Joe Cocker nummer With a little help from my friends eerde hij Joe Cocker, als de man die hem op 19 jarige leeftijd opnam als gitarist in zijn band. De stijl van zijn blues laat zich het best voelen in een heerlijke uitvoerig van ZZ Top’s “Jesus left Chicago”. Denkend aan dit nummer weet je waarin Scott Weis zich begeeft. Hoewel het al laat op de avond was was de waardering voor zijn optreden groots. Scott Weis band bracht een fijn optreden, een aangename verrassing.
Dom Martin was de man die op zondag een akoestische solo show zou geven. Klokslag elf uur zat iedereen volverwachting paraat. Met een kwinkslag dat dit definitief zijn laatste show om elf uur in de ochtend zou zijn opende Dom dit akoestisch optreden met een hommage aan John Martyn. Deze John Martyn was een inspiratiebron voor Dom. Het nummer wat hij speelde was de The Easy Blues, anders dan de naam van dit nummer doet vermoeden werd dit door Dom omgetoverd in een weergaloos staaltje performance kunst, qua stem intonatie en qua gitaarspel. Jammer was het dat zijn geliefde Lowden gitaar na drie nummers de geest gaf. Om het optreden te vervolgen werden zijn mede band leden Ben Graham – basgitaar en Jonny McIlroy op drums opgetrommeld en vervolgde de band met een heerlijke laidback uitvoering van Rory Gallaghers I Should have learned my lesson. Ook mooi was de uitvoering van Unhinged van zijn nieuwe album Buried in the Hail. We werden gedurende dit optreden getrakteerd op een aantal nummers die ook op de zaterdag in de set zaten maar door het karakter van dit zondag optreden een andere aanpak kregen wat nogmaals het muzikale vakmanschap van Dom Martin benadrukte. Zo waren we getuige van prachtige optredens van een prachtig artiest.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe