Format: CD, Vinyl, Digital
Label: Forty below records
Release: 22 September 2023
Tekst: Arthur ter Avest
Nadat ik de nieuwe plaat van Dom Martin de eerste keer beluisterd heb, was ik eerst even stil. De intensiteit van deze plaat is overweldigend, deze man heeft in zijn leven al veel meegemaakt en dat dit niet aan de zonzijde was, wordt wel duidelijk. Opgegroeid in Belfast – Noord Ierland, een stad verscheurd door `the Troubles` en ondanks de goede vrijdag-akkoorden nog steeds een stad die vol zit met spanning. De weerslag daarvan, opgeteld bij zijn eigen eigen verslavingsverleden met alle rottigheid die daarbij hoort maakt dat hij met zijn 33 jaar al een oude ziel is en in staat een plaat te maken met deze intensiteit. Zelf zegt hij over deze plaat, dat dit degene is, die hij tot nu toe altijd al heeft willen maken. Wat mij betreft is het zo dat de puzzelstukjes hier op hun plaats zijn gevallen. Waar zijn voorgaande albums goede songs bevatten, is deze plaat van begin tot einde af.
Associërend op de hedendaagse blues, ben je snel geneigd om te komen met termen als `uit het leven gegrepen` en `ongeluk in de liefde`. De blues is romantisch geworden. Deze plaat is alles, maar zeker niet romantisch. De levenspijn, de maatschappelijke onverdraagzaamheid en deels onrechtvaardigheid druipen eraf. Zelf beaamt Dom dat, maar geeft tegelijkertijd aan, dat er toch ook altijd hoop is: `It’s a long, long road to ruin, daylight I will find’, zingt hij onder andere. In 2017 heb ik Dom Martin de eerste keer zien spelen in de Big Top op het Rory Gallagher International Tribute Festival in Ballyshannon – Ierland. Een concertervaring die me tot op heden bij is gebleven. Een man met twee gitaren, alleen op de bühne en ondanks dat ik nog nooit van hem gehoord had me direkt in zijn ban trok. Tijdens de covid-lockdowns heeft hij regelmatig sessions gespeeld die op de sociale media te volgen waren en waarmee hij wat geld ophaalde om zijn huur- en energiekosten te kunnen betalen. Het is allemaal nog niet zo lang geleden en nu is hij helemaal `in the picture` en heeft oa op de Bluescruise van meneer Bonamassa gespeeld. Bluesmagazine-reporter Edwin van der Linden schrijft daarover: `Het atrium was helemaal stil bij deze mooie ingetogen show. Wat een talent`.
Buried in the Hail bevat 11 nummers, beginnend met een hoopvol akoestisch intro `Hello in there`waarin spelende kinderstemmen te horen zijn en overgaand in het nummer `Daylight I will find` op de resonatorgitaar met een soort klapritme zoals je dat in oude slavenmuziek wel hoort. Het donkere en klaaglijke `Government` is een aanklacht tegen de wereldorde zoals die zich nu toont, hard en lelijk. `Belfast Blues` is het eerste nummer op de elektrische gitaar, het tempo gaat lekker omhoog en de slide komt er ook lekker in. Dit nummer gaat over zijn `avonturen` gedurende de tijd dat hij ernstig verslaafd was. Wanneer een cover past bij iemand zoals Dom Martin, dan is het wel het nummer `Crazy`, oorspronkelijk geschreven door Willy Nelson en bekend geworden door Patsy Cline. Deze ballade heeft door zijn opbouw de potentie ieder concert te laten exploderen. Ik ben benieuwd! `Unhinged` is een bijzonder nummer, donker en vervormd. Het gaat over onoprechtheid, de lelijkheid daarvan wordt maar al te duidelijk.
De grootste emotionele lading zit voor mij in het nummer `The Fall`, wat net als `Government` met lange en donkere uithalen gezongen wordt. Hier gaat het erover dat we allemaal wat vriendelijker met elkaar om zouden moeten gaan, want anders… vallen we. `Howlin` daarentegen is weer meer uptempo en betuigt respect voor een grote inspirator – Howlin` Wolf -. Het titelnummer van deze plaat `Buried in the Hail` golft, soms is het net of er twee nummers door elkaar gespeeld worden, alsof je stemmen in je hoofd hebt, of geesten die tegen je fluisteren. Hierover zegt Dom Martin dat je, om dit nummer te kunnen schrijven, je heel diep moet kunnen gaan, je binnenste buiten keren. De prachtige slide-gitaar draagt je door dit nummer. In `Lefty 2 Guns` wordt de luisteraar weer wat opgetild door het ritme en kun je even doorademen. De gitaarsolo in dit nummer is smaakvol en dynamisch. Ik denk dat je hoort, dat Dom Martin zo ongeveer iedereen tegen de wand zou kunnen spelen, dit doet hij echter niet, hij houdt zich in. Het afsluitende `Laid to Rest` is een akoestisch outro en geeft samen met het intro de plaat een kader.
Dom Martin heeft in zijn nog relatief korte carrière al de nodige awards gewonnen, 5 verschillende UK Bluesawards en in 2019 de Europese Bluesaward voor beste solo + akoestische artiest, zo ook is hij opgenomen in de UK Blues Hall of Fame. Deze vierde plaat maakt het helemaal waar, wat een kwa-li-teit! In de komende periode gaat Dom Martin met zijn power-trio de plaat uitgebreid voorstellen op de verschillende podia, zo ook in Nederland en België. Het enige wat ik daarover kan zeggen is, koop op tijd je kaartje voor een onvergetelijke concertervaring, de verschillende data zouden wel eens uitverkocht kunnen zijn!
Credits:
Dom Martin – zang en gitaar
Ben Graham – basgitaar
Jonny McIlroy – drums
Discografy:
2019 Spain to Italy
2021 Live at the Harlington
2022 Savage Life
Socials:
Website: https://www.dommart.in/?lang=nl
Facebook: https://www.facebook.com/MusicDomMartin/
Instagram: https://www.instagram.com/musicdommartin/
YouTube: https://www.youtube.com/dommartinofficial
We horen graag je mening! Voeg reactie toe