Chris Rea
The Last Open Road Tour
Koninklijk Theater Carré, Amsterdam
24 November 2014
Het was al weer tweeënhalf jaar geleden dat Chris Rea voor het laatst in Nederland te zien was maar in plaats van de hoofdstedelijke poptempel Paradiso werd deze keer gekozen voor het Koninklijk Theater Carré. Dat dit optreden in het kader van The Last Open Road Tour uitgerekend op een maandagavond zou plaatsvinden bleek de liefhebbers er niet van te weerhouden om een kaart te reserveren. Carré was op een paar plaatsen na helemaal uitverkocht.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen
Voor alle foto’s zie album Chris Rea
Veel bezoekers hebben hun plaatsje nog niet eens gevonden wanneer het voorprogramma de eerste tonen inzet. Het bandje heet Island Sky en speelt een zomers reggae-deuntje met dezelfde titel. “Island Sky, This Is A Happy Song, Island Sky, This Is Where I Belong”, lekker luchtig en weinig diepgang. De mensen die nog niet binnen zijn missen weinig. De twee zangeresjes hebben een mooie stem en worden begeleid door een gitarist en een toetsenist. Maar je vraagt je af wat iemand als Chris Rea met iets als dit in zijn voorprogramma moet. Na een korte set en een korte pauze wordt het allemaal duidelijk.
De geluidsman heeft zojuist het geluid ragfijn kunnen afstemmen van de muzikanten die we dadelijk op het podium samen zullen zien met Chris Rea. De twee zangeresjes zullen hem de gehele avond ondersteunen met fijne achtergrondvocalen.
Wanneer de eerste tonen klinken van ‘Last Open Road’ is al snel duidelijk dat de 63-jarige Britse zanger/gitarist in een uitstekende conditie verkeert. Bij ieder ander optreden zou deze opmerking wellicht van minder groot belang zijn maar enkele jaren geleden zag het er vanwege een slopende ziekte allemaal minder rooskleurig uit. The Farewell Tour in 2006 zou zijn allerlaatste kunstje zijn en de kans dat we ooit nog een optreden van de succesvolle muzikant zouden kunnen bijwonen daarmee uitgesloten.
Het is volledig anders gelopen en daarom klinkt nu, 8 jaar later, het ooit voor zijn dochter geschreven ‘Josephine’ weliswaar nog meer doorleefd dan ooit en wordt deze enorme hit subtiel voorafgegaan door ‘Where The Blues Come From’, één van de 137 tracks die hij schreef voor het enorm ambitieuze project ‘Blue Guitars’ uit 2005, een project dat tot stand kwam gedurende zijn herstelperiode.
Het voor zijn andere dochter gecomponeerde ‘Julia’ was vanuit commercieel oogpunt minder interessant maar past vanwege het ietwat luchtige karakter tegenwoordig uitstekend tussen zwaarder slide-gitaarwerk als ‘Easy Rider’ en ‘Stony Road’.
Wat die slide-gitaar betreft verdient het intro van ‘Til The Morning Sun Shines On My Love And Me’ speciale aandacht. Niemand in de zaal die het zijn hoofd haalt om nu nog met andere zaken bezig te zijn. Deze tien minuten durende uitvoering bevat nog altijd een diepe emotionele geladenheid die juist nu na al die jaren zo sterk tot zijn recht lijkt te komen.
Van zijn bescheiden zomerhitsucces ‘Looking For The Summer’ uit 1991 wordt een sprong van tien jaar verder gemaakt met de titeltrack van het album ‘Stony Road’ en wordt er met een knallende uitvoering van ‘Stainsby Girls’ weer terug gegaan naar ‘Shamrock Diaries’, één van de meest succesvolle albums uit de jaren tachtig. Het is een gevarieerde set al zijn de verschillen met de laatste optredens hier niet heel groot. Het schrijven van hits heeft hij ver achter zich gelaten, niet langer nodig ook, maar de terugkeer naar de blues lijkt belangrijker dan ooit. In zowel ‘Somewhere Between Highway 61 & 49’ als ‘The Road To Hell’ is de intensiteit van zijn gitaarsolo’s bijna tastbaar. Mooi is ook de rauwe soul in zijn stem die vanavond nog veel krachtiger doorkomt dan tijdens zijn laatste optreden hier.
Tijdens het zomerse ‘On The Beach’ in de toegiften wordt een uitstapje gemaakt naar de reggae. De bescheiden danspasjes van Rea verraden zijn enthousiasme, hij heeft het geweldig naar zijn zin en daagt het publiek zelfs uit om te gaan dansen tijdens het afsluitende ‘Let’s Dance’ dat wederom wordt voorzien van sfeervolle zwart/wit-visuals op het scherm. Voor een enkeling blijkt de uitdagende rock ’n roll zelfs het moment om daadwerkelijk uit het stoeltje te komen maar veel meer maakt het in de zaal niet los. Het grootste enthousiasme kwam vanavond vanaf het podium. De allerlaatste Farewell Tour lijkt verder dan ooit.
Voor alle foto’s zie album Chris Rea
Mooie recensie Jeroen en weer gave foto’s Marco!!
Knap werk heren!!
De recensie leest alsof ik bij het optreden van Chris Rea in Carré aanwezig was. Prettig leesbaar. De foto’s zijn ware kunstwerken!
Het was een prachtig optreden. Ik heb er erg van genoten. Chris Rea op zijn best. Marco, jammer dat we elkaar niet gezien en gesproken hebben. Toch stiekem wat foto’s gemaakt? Ze zijn weer mooi.
was een schitterend concert Chris was at his top……….
Top weergave Vrinden,… THANX!!!
Fraai verslag! Het was inderdaad een steengoed concert, maar dat vind ik van élk concert dat hij geeft… en over Shamrock Diaries gesproken, hij zou Steel River weer eens live moeten spelen! It’s All Gone had hij vorige keer al afgestoft dus wie weet… :)