Julian Sas
vrijdag 17 oktober 2008
Hedon, Zwolle

Tekst : Anne Onnink

Julian Sas, blij verrast.

Het verhaal begon voor mij toen ik vorige week te horen kreeg vrijkaartjes gewonnen te hebben voor een optreden van Julian Sas in Hedon, in Zwolle. Deze prijsvraag betrof het benoemen van het laatste album dat deze rockmuzikant gemaakt had. Toevallig wist ik dit, maar ik moet bekennen dat dit dan eigenlijk ook de enigste informatie was die ik kende van de beste man. Ik ben al jaren een liefhebber van het bluesrockgenre en had eigenlijk geen notie van onze eigen, in de Betuwse klei geboren, ‘Rory Galagher’. Dat klopt niet.

Hierdoor in verlegenheid gebracht heb ik me gauw een tweetal albums aangeschaft om niet helemaal onbeslagen ten ijs te komen. In zijn muziek hoorde ik velerlei collega’s terug; Rory Galagher, Eamon McCormack, maar ook minder bekende goden als Dave Hole en Stan Webb. Ik begon nog meer uit te zien naar vrijdag de 17e, mijn nieuwsgierigheid was gewekt.

Samen met een vriend ben ik vanuit Arnhem, al slalommend door de Borsato-fans, naar Zwolle gereden. Het poppodium in Hedon heeft een prettige uitstraling, niet al te groot en een goed geluid. Je zit vrij dicht op de band. Het concert begon om 21.30 uur.
Julian Sas was met band, Tenny Tahamata op bas en Rob Heyne op drums. De aftrap was met een nummer van het album Resurrection,..dat kende ik dus, voor mij altijd een fijn begin. Dit fijne begin zette zich eigenlijk alleen maar voort. Mijn eigen indruk was dat Julian Sas alleen maar energieker werd en tot het oneindige door kon gaan. Van stevige rock’ roll, tot pure blues om vervolgens weer over te gaan op echte bluesrock. Met daar doorheen zijn solo’s. Fantastisch! Net als de drummer en bassist. Zijn zware stem vond ik zuiver en de blues zeer waardig! Nummers van Rory Galagher en Jimi Hendrix passeerden de revue.
Julian Sas wist van het optreden een echte show te maken en waarschijnlijk om de sfeer erin te houden bleef hij Engels praten. Zijn muziek bleef inspireren en naarmate de avond vorderde, en de drank, kwamen de voetjes meer van de vloer. Uiteindelijk speelde hij, non-stop, tot 23.45 uur met een toegift.

Op de terugweg naar huis luisterde ik naar radio 2, American Connection met Ruud Hermans. Na een stevige bluesavond als dit is het fijn om middels oude country en Americana weer tot rust te komen. Een dergelijke avond als dit liet mij weer eens te meer zien hoe muziek je kan verassen. Julian Sas heeft er een fan bij!


Ook op Blues Magazine ...