Blues column 7 – Jos Verhagen in de ban van … Long lasting blues bands – Canned Heat
Een zoektocht in het onbekende, een column door Jos Verhagen
In de jaren dat ik nu recensies schrijf voor Blues Magazine word ik regelmatig me bewust van het rijke blues verleden. Echt verdiepen in de blues historie kwam nog niet echt bij me op tot ik in het bezit kwam van een blues collectie van eind jaren 80 tot 2006, zo’n 6000 CD’s. Waar ik altijd op zoek was naar nieuwe bands en artiesten bood deze verzameling ook nieuwe muziek te ontdekken uit het verleden. Deze ontdekkingen wil ik delen en door een link te leggen met de concertagenda al schrijvend daarover de beginnende blues liefhebber een plezier doen.
Canned Heat – Living The Blues (dubbel LP – 1968)
Al schrijvend over het blues verleden zag ik een aantal blues bands voorbij komen die al sinds de jaren 60 aan de weg timmeren en nog steeds actief zijn. Hoewel de bezetting van de bands vaak nog maar één origineel lid bevat, is de muziek die zij maken nog steeds bepalend. Bands zoals Savoy Brown, John Mayall’s Bluesbreakers, Ten Years After, Foghat, Wishbone Ash zijn allen exponenten van de blues rock bands die hun origine vonden in Engeland in de jaren 60. Apart is het dat de grote Amerikaanse bands van de sixties allen zijn opgehouden te bestaan, bands als Grateful Dead, Jefferson Airplane en Iron Butterfly. Echter er is één uitzondering: Canned Heat. Canned Heat had grote hits zoals On The Road Again, Lets Work Together en Going Up The Country (de officieuze Woodstock soundtrack).
Canned Heat, vernoemd naar het Tommy Johnsons nummer Canned Heat Blues is in 1965 opgericht in Los Angeles, het was de tijd van de flower power van Woodstock en de blues rock van Canned Heat paste daar naadloos in. Nummers invullend met hier en daar wat mondharmonica, pan- en dwarsfluit en veel improvisatie om maar en wat te noemen. Hoewel op een na alle originele leden zijn overleden, is drummer Adolfo “Fito” de la Parra nog steeds actief en maken bandleden John Paulus (gitaar, zang) en Dale Spalding (zang, harp, gitaar) ook alweer zo’n 12 jaar deel uit van Canned Heat. Vorig jaar was de band nog uitgebreid op tournee door Duitsland (10 shows).
Wat een heerlijke tijd moet het zijn geweest, die jaren zestig, begin zeventig van de vorige eeuw. Zelf ben ik van 1964 en heb het alleen van horen zeggen. Canned Heat – Living The Blues is uit 1968, en waar hoor je nog nummer als Refried Boogie, die twee kanten van een LP duren, bij elkaar een dikke 40 minuten. ‘Living The Blues’ is hun derde LP, de versie die in de collectie zit is een geremasterde versie uit 1999. Heerlijk dat het in die tijd mogelijk was om dit soort nummers op te nemen, daar moet je tegenwoordig niet meer mee aankomen.
Het album staat vol met meer van dit soort improvisaties zoals bijvoorbeeld Parthogenesis – Nebulosity, een heerlijke 19 minuten durend nummer, opgebouwd uit zeven verschillende stukken. Gewoon een bas en drum solo van een minuut of 5 verwerken in een nummer, waar hoor je dat nog.
Canned Heat – ‘Living The Blues’ klinkt als de sixties en seventies; soms wat oubollig maar het fijne is dat niet alles zo gepolijst hoeft te zijn als tegenwoordig.
23 februari 2020 – Canned Heat Undercoversessie – The Shack, Oude Meer
Hoi Jos
Ik ben zelf van 1955, dus ben zo’n beetje met Cannad Heat groot geworden, als blues liefhebber draai ik nog steeds iedere dag een paar nummers van van Cannad Heat.
Een prachtig column en ik hoop ze nog eens te bezoeken op een af ander concert.
Ga zo door
Mvgr
Ties
Hallo Jos, mooie colum over Center Heat. Ben van 1955 en met oudere broers kreeg je John Mail ( 2 jaar geleden nog gezien) Alexis Corner, Cuby & the Blizzards met de paplepel ingegoten. En Cuby en Camera Heat altijd blijven volgen. Caned Heat in Kralingen, op VPRO campus. En zelf nog gezien in Tegelen. Helaas niet met Alen Wilson en Bob Hite maar wel met meester bassist Larry Taylor en de onaarvolgbare en grandiose Henry Verstin.
Caned Heat nam veel werk op live in de studio en die sfeer is goed te horen op hun lp`s. Thuis kaarsje aan verder geen licht, liggen onder een dekentje op de bank en luisteren….heerlijk. Dat doe ik nog steeds zowel bij Cuby als bij Caned Heat.
Lees de bio van Bruce Springsteen eens. Was echt geen heerlijke tijd, wordt zeer sterk geromantiseerd. Veel armoede, drugsdoden, soa’s etc etc. Alleen de muziekerfenis is leuk, sterker nog, geweldig.
Hi Jos,tik eens op YouTube naar canned heat op monterey pop 1967 naar het nummer rolli,n and tumblin en let eens op het begin naar de drummer en de bassist, je gaat automatisch meedoen,prachtig toch.
Grateful Dead bestaat nog steeds, alleen onder een andere naam Dead&Company, Aangevuld met ja … John Mayer.
Het beste dat ze ooit opgenomen hebben na de eerste LP is voor mij toch Future Blues uit 1970 . Bezwerende sound en heel diverse nummers . Harvey Mandel laat zijn gitaar kreunen en zuchten in een bedwelmend ritme van oerdegelijke blues rock.
De beste plaat die ze gemaakt hebben blijft voor mij toch Future Blues uit 1970 , Wat Harvey Mandel daar voor klanken uit zijn gitaar tovert is fantastisch . Heerlijke plaat.