STRIJDBARE CANDY DULFER NEEMT STERK STANDPUNT IN: WE NEVER STOP!
Het is heel prettig om de entree binnen te lopen van het Hard Rock Hotel Amsterdam American op deze grauwe maandagmiddag, de eerste regenachtige dag sinds lange tijd. Daarbinnen wacht namelijk een stralende Candy Dulfer die vandaag enthousiast de pers te woord staat in verband met ‘We Never Stop’, haar nieuwe album dat onlangs is verschenen.
Het is een verzameling geworden van stijlen zoals opwindende en zwaar pompende funk, partypop, vuige jams, energieke soul en jazz, sensuele R&B en nog veel meer waarin de klanken van haar saxofoon centraal staan en waarop allerlei thema’s voorbijkomen die Candy en haar bandleden de afgelopen bizarre periode hebben bezig gehouden. Genoeg gespreksstof dus met de gepassioneerde muzikante die er op haar leeftijd nog altijd oogverblindend uitziet en inmiddels zelf, tot haar grote verbazing en zonder het maar nauwelijks te beseffen, als inspiratiebron dient voor veel aanstormende muzikale talenten uit binnen- en buitenland.
Tekst: Jeroen Bakker
Ze neemt snel een slokje water terwijl ze een kort telefoontje pleegt. Ze heeft het druk vandaag want er is veel interesse voor haar nieuwe album en daar is zij duidelijk opgetogen over. Hier in de bar van het voormalige Hotel Americain hangt tussen allerlei memorabilia van beroemdheden als Eric Clapton, Elton John, Guns ‘N Roses en Gwen Stefani, haar prachtige outfit die zij enkele jaren geleden droeg tijdens een optreden van de Ladies of Soul.
Allereerst blikken we terug op de afgelopen editie van het North Sea Jazz Festival waar de naam Candy Dulfer weliswaar nergens op de programmering stond aangekondigd maar waar zij steeds weer verraste door ergens haar opwachting te maken.
Candy Dulfer // Photo Credit: Carin Verbruggen
“Ik was zo enorm blij dat het eindelijk weer mocht. Volgens mij heb ik de hele dag tegen iedereen op de terrasjes gezegd hoe fijn ik het wel niet vond dat het weer kan. Ik heb daar natuurlijk hele mooie herinneringen liggen. Als muzikante ben ik daar als het ware opgegroeid. Mijn debuut op het festival, dat toen nog in Den Haag plaatsvond, was daar ooit met twee bands en daarna heb ik er nog ontelbare keren gespeeld. Je kunt wel zeggen dat ik een speciale band heb met het festival. Deze keer was het heel bijzonder omdat iedereen mij vroeg om even mee te doen. Zij denken allemaal dat North Sea naast mijn huis plaatsvindt en dat ik dus ieder moment in de gelegenheid ben om te komen opdraven. Je krijgt dan situaties dat ik moet bellen want “die of die heeft mij gevraagd maar ik heb geen kaartje want het is uitverkocht”, iets als “Ik hoop niet dat je bezwaar hebt als ik even langskom om mee te spelen”, en dat dan aan de andere kant verbaasd wordt gereageerd met “Oh we wisten niet dat je komt want je staat niet geprogrammeerd.” Uiteindelijk komt het natuurlijk altijd goed en is alles prima geregeld. “Ook al boek je me niet, ik kom toch”, lacht ze.
Er zijn in de afgelopen jaren interessante contacten ontstaan met de meest uiteenlopende artiesten. Zo is daar Dave Koz, de Amerikaanse saxofonist en radiopresentator. “Hij is een goede vriend geworden die goed in de gaten heeft wie er allemaal speelt en waar te vinden is. Wij maken al lange tijd instrumentale funky, jazz, soul- en rock-achtige dingen en het lijkt er sterk op dat er na lange tijd weer een hernieuwde belangstelling is voor die muziek. Moet je nagaan, een fusionband als Snarky Puppy staat tegenwoordig in een grote zaal als AFAS Live. Plotseling is er een grote golf aan bands die met voornamelijk instrumentale muziek een groot publiek weet te bereiken. Daarbij komt, en dat vind ik best een beetje lastig om te accepteren, dat ze mij kennen uit de tijd van Prince en het fantastisch vinden om die Candy Dulfer te ontmoeten en daar misschien zelfs samen mee te spelen. Ik keek vroeger naar mijn helden en zij doen dat nu natuurlijk ook. Onlangs was Lettuce, een onwijs te gek funk-collectief uit Amerika, hier en die bekenden doodleuk dat zij indertijd bij elkaar zijn gekomen door te luisteren naar mijn plaat: “Wij zijn opgegroeid met jouw muziek”, zeiden ze letterlijk. Dan kijk je vervolgens eens in de spiegel om het te kunnen bevatten. Ik vind het echt bijzonder.” Ze is vereerd deel uit te maken van die nieuwe ‘scene’ en lijkt er zich steeds weer over te verbazen: “Ik heb ook nog meegespeeld met Fearless Flyers en kom op hun live-album, hoe gaaf is dat!”
Het lijkt volgens haar op één grote verbintenis tussen vroeger en nu. “Ik bewonderde mijn helden en zij doen dat nu door hun waardering uit te spreken voor de dingen die ik allemaal heb gedaan. Het is een soort patroon dat begint met de ontwikkeling van een soort muziekcatalogus. Je krijgt als kind al heel veel mee van je ouders, ontdekt vervolgens je eigen muziek en kijkt ook naar de toekomst met de talenten van dat moment. Het is zo leuk om naar al die muziek te luisteren en het in je op te nemen maar het is ook te gek om het te delen met anderen.”
Met haar vriend, een enorme muziekgek, maakt Candy sinds februari 2021 ‘Candy’s World’, een radioprogramma voor Sublime, de radiozender waar ze ooit al eens iets voor deed toen het nog anders heette. Het is voortgekomen uit het idee dat ik mijn muziek niet zo makkelijk ergens kan onderbrengen. Vooral de jonge muzikanten hebben naast hun eigen socials nauwelijks een eigen platform. In de coronatijd zijn we naar ze toe gegaan en is het idee besproken. Ik stelde voor om het programma te maken waarin ik mijn eigen muziek draai, dus funk, soul en hiphop van over de hele wereld maar waarin ook veel Nederlandse muzikanten te horen zijn en waar bovendien ruimte is voor al die talenten die op dit moment aan de weg timmeren. Ik vind het daarnaast belangrijk dat de jongere luisteraars horen waar alle invloeden van de hippe artiesten van nu vandaan komen en ik wil de oudere luisteraars graag kennis laten nemen van de muziek van nu.”
Het plan werd weliswaar met enthousiasme ontvangen maar de mogelijkheden hiervoor bleken aanvankelijk wat beperkt. Dulfer bleek vastberaden en niet veel later werden op haar eigen slaapkamer met behulp van het Logic Pro-programma en een podcast-microfoontje de eerste uitzendingen opgenomen en kant-en-klaar aangeleverd bij het radiostation. Het programma blijkt een daverend succes met sterk toenemende luistercijfers. Ook muzikanten uit binnen- en buitenland hebben kennis genomen van dit radio-avontuur waarin zij hun muziek gedraaid krijgen. “Vooral Amerikanen werken graag mee aan het programma. Een mooi voorbeeld is de ontmoeting met de drummer van Erykah Badu dat we hadden tijdens NSJ. Blijkt dat die ook nog een eigen band heeft en geweldige muziek maakt. We lieten hem vervolgens weten dat hij in de uitzending te horen was en dat vond ie werkelijk te gek. Je kunt op die manier iets voor elkaar betekenen en dat is heel tof. Ik doe het zo graag omdat ik wil dat dit radiostation slaagt omdat het bijna de enige zender is waar deze muziek gedraaid wordt.”
Steeds weer komen enkele kernwoorden terug die bepalend zijn bij alles wat zij doet. “Ik probeer mensen te inspireren en met elkaar te verbinden en daarnaast probeer ik daar iets van mijzelf aan toe te voegen.” Het nieuwe album blijkt een verzameling te zijn van deze zaken en allerlei dingen die haar al lange tijd bezighouden en nu op prachtige wijze zijn verwoord door Ivan Peroti, de zanger/schrijver in haar band die eerder ook deel uitmaakte van Sven Hammond Soul, en tegenwoordig ook van Liquid Spirits. “Ik ben bijvoorbeeld heel boos over bepaalde maatschappelijke problemen waar hij vanwege zijn huidskleur regelmatig echt mee geconfronteerd wordt. Hij heeft onze gezamelijke boosheid vertaald in iets moois en zelfs hoopgevends. Als ik teksten schrijf kan ik soms alleen maar de negatieve kant van iets beschrijven.”
“Heel veel van mijn favoriete muziek komt voort uit ellendige situaties die ik me nauwelijks kan voorstellen. Ik kan mij nog herinneren dat ik in de band van Prince zat, en we verschrikkelijk nieuws kregen; het vierjarige dochtertje van de drummer was plotseling overleden. In plaats van heel droevig te rouwen met zijn allen, spoorde Prince ons aan om te lachen, muziek te maken en door te gaan met de tournee. Op dat moment stoorde me dat, moesten we ons niet terugtrekken? De tournee stoppen? De voornamelijk Afro Amerikaanse band ging erin mee, er werden zelfs af en toe moppen verteld en uren gerepeteerd en gejamd. Hoe ze zo vrolijk en actief konden blijven, terwijl ze overduidelijk heel veel verdriet hadden vroeg ik ze. Hun uitleg was: “Als we beginnen met huilen houden we nooit meer op”. Ze hadden geen keuze want ze moesten overeind blijven om door te kunnen gaan in plaats van weg te zakken in hun bitterheid en droefenis ten aanzien van eeuwen onrecht en discriminatie.”
Ze klinkt bijna verontschuldigend wanneer ze terugkijkt op haar eerder gemaakte muziek. “Het is de taak van muziek en kunst om mensen aan het denken te zetten, het doet ook na beluistering ervan iets met je. Het is net als sport, het lijkt iets simpels maar het doet iets met je lichaam en met je geest. Het heelt je lichaam als het ware. Er moet iets tegenover staan tegen alle ‘moderne’ ziektes van de drukke tijd waarin we nu leven. Ik had altijd de behoefte om mensen op te vrolijken met mijn muziek maar dat deed ik ook een beetje voor mijzelf als bescherming.”
Deze keer bleek toch heel anders te zijn. De opwindende funk en soul is nog altijd aanwezig, uplifting zelfs, de sensuele R&B, en de vuige jams gelukkig ook maar de sfeer is anders. De banddialogen, de gezondheidscrisis en ook de cultuurcrisis van de afgelopen tijd zijn een belangrijke basis geweest voor de teksten die te vinden zijn op ‘We Never Stop’. Naast de geweldige muzikanten uit de band van Dulfer zijn er gastbijdragen te vinden van niet bepaald de minsten. Vlak voor de pandemie werd met Marcus Miller ‘The Walls’ opgenomen. “Het is een reactie op de actie van Trump om een muur te bouwen in het grensgebied met Mexico. Een idioot idee om mensen in deze tijd te beletten de grens over te steken door daar een muur te metselen.”
Met Marcus wordt gecommuniceerd via zijn basspel: “Hij stuurt dan iets op en dan hoor ik aan zijn manier van spelen dat hij het begrepen heeft en waardeert wat wij doen. Ik kreeg er ook nog ongevraagd een extra solo bij die ik natuurlijk graag heb gebruikt.”
De grootste naam die te horen is op het album werd eind augustus al aangekondigd met de single ‘Jammin’ Tonight’, een geweldige track met het zo herkenbare geluid van Nile Rodgers dat zo uit zo’n beste tijd met Chic afkomstig lijkt te zijn. Nile Rodgers is een prachtig voorbeeld van een ‘ervaren rot in het vak’ die inmiddels ook door een jong publiek wordt herkend en omarmd. Hij kwam als eerste met de laatste track van het album aanzetten, het instrumentale en jazzy ‘Convergency’. “Nile ziet zichzelf het liefst als jazz-gitarist en dat wil hij ook graag zijn maar hij staat natuurlijk vooral bekend vanwege zijn funk en disco en dat was ook wat ik zo graag op mijn album wilde horen.” Op subtiele wijze wist ze Rodgers te verleiden om nog iets bij te dragen waarin de sound van Chic gecombineerd kon worden met de saxofoon. “OK, comin’ up”, klonk het aan de andere kant van de lijn. “Enkele dagen later kreeg ik ‘Jammin’ Tonight’ aangeleverd. Het bleek dat hij mij alleen kende vanwege mijn samenwerking met Dave Stewart, een vriend van hem, en is daarna pas gaan kijken naar mijn live-dingen. “Damn Funky” noemde hij het, “als ik dat had geweten had ik iets anders voor je geschreven”, maar hij ging dus meteen weer voor mij aan de slag.”
Ze voelt zich in meerdere opzichten vereerd met de samenwerking: “Ik vind het vooral leuk om jongere mensen te bereiken en ze kennis te laten maken met de muziek van een muzikant die ik lang geleden al enorm bewonderde. Door mij leren ze dan misschien weer muziek kennen dat uit mijn jeugd afkomstig is. Ik gooi er ook net zo makkelijk een Charlie Parker-lick in dat toch in hun brein blijft hangen en als ik dan enkele malen zijn naam noem in een interview dan gaan ze daar toch hopelijk ook naar luisteren.”
De tijd is voorbij gevlogen wanneer de volgende journalist zich meldt. Candy Dulfer is duidelijk nog niet lang niet klaar met haar missie om te verbinden, te inspireren en de wereld een beetje mooier te maken maar met de release van dit nieuwe album heeft ze in ieder geval weer een flinke stap in de goede richting gezet. Vanaf vrijdag kan de wereld kennis maken met ‘We Never Stop’.
Candy Dulfer Online: https://candydulfer.nl/
We horen graag je mening! Voeg reactie toe