ZAC SCHULZE GANG INTERVIEW: ‘VAN BALLYSHANNON NAAR LUTJEBROEK’

Zac Schulze is drie dagen vrij en dat was wel even nodig. De zanger/gitarist van de de naar hem vernoemde Zac Schulze Gang uit Engeland heeft een bizarre reeks van optredens achter de rug en “dan is het soms best prettig om thuis de batterij weer even te kunnen opladen “, aldus de enthousiaste frontman. Het optreden op Culemborg Blues van afgelopen zaterdag was ondanks de hevige regenbuien een groot succes. The Gang speelde al vaker in Nederland en mede door de overtuigende live-optredens lijkt de aanhang in rap tempo toe te nemen. Met een energieke mix van hoofdzakelijk rhythm & blues en opwindende rock waarbij gebruik wordt gemaakt van andermans werk, o.a. Dr. Feelgood en Lynyrd Skynyrd, maar waarin ook ruimte is voor eigen materiaal, wordt hard aan de weg getimmerd. Vooral bij de Rory Gallagher-liefhebbers heeft de band in korte tijd iets losgemaakt. De vertolkingen van de legendarische muzikant uit Ballyshannon getuigen van groot respect voor zijn muzikale nalatenschap en blijven nergens onopgemerkt of zonder gevolgen. Het trio is nog niet eens vier jaar onderweg en het eerste volwaardige debuutalbum is nog niet eens uit maar in een moordend tempo verloopt de reis via Ballyshannon naar Las Vegas, New York, Eric Clapton’s Crossroads Festival naar de Lutjebroeker Kermis van aanstaande maandag.

Zac Schulze concert foto Culemborg Blues 2024

BluesMagazine zag kans om Zac tijdens een van zijn spaarzame vrije dagen lastig te vallen voor een korte update over de huidige stand van zaken, het eerste volwaardige studio-album, een terugblik op het Crossroads Festival en als klap op de vuurpijl…. een vooruitblik op de Lutjebroeker Kermis van aanstaande maandag.

Tekst: Jeroen Bakker

“Dit is living the dream”, reageert Zac op de vraag of het niet heel snel gaat met zijn band. Hij is een paar dagen thuis in Gillingham, een plaats in de zuidoostelijke hoek van Engeland, waar hij samen met zijn broer Ben, de drummer, en bassist Ant Greenwell de band oprichtte in 2020 in de lokale pub waar ze al lange tijd iedere zondagavond een jam-sessie leidden. Al vanaf het begin heeft het trio in een moordend tempo zoveel mogelijk clubs in vuur en vlam gezet met een explosieve mix van rauwe blues, stevige rock en opwindende pop waarin zelfs ruimte is voor jazz en funk. Omdat een ijzersterke live-reputatie de band vooruit snelde, slaagde Schulze & Co. er zelfs in om maar liefst 248 optredens in 246 dagen af te werken. “Het is echt te gek voor woorden en we genieten er iedere minuut van. Ik denk dat het een combinatie is van keihard werken, doorzettingsvermogen en een flinke dosis geluk. Vooral het eerste optreden in Ballyshannon, de geboorteplaats van Rory Gallagher, waar we speelden op het Internationale Rory Tribute Festival, heeft diverse deuren voor ons geopend. “Het was absolutely mental. Van vier, vijf avonden per week in de kroeg ineens naar zo’n festival. Sta je op een affiche met Michael Schenker, Bernie Marsden en Eric Gales. Uit de hele wereld komen daar jaarlijks mensen bij elkaar die nog altijd helemaal gek zijn van Rory’s muziek en dan kan het zomaar zijn dat er een Amerikaan of een Nederlander rondloopt die een festival organiseert en ons daar graag bij wilt hebben. We zijn er nog twee keer geweest en sinds die eerste keer staat de teller al op zo’n negenhonderd optredens.”

Het is ooit begonnen in de Ship Inn, de lokale club in zijn geboorteplaats waar een wekelijkse jamsessie werd georganiseerd door Zac en waar jong talent de kans kreeg om eens met een instrument op het podium te staan. “We speelden al veel eerder in andere bandjes om ervaring op te doen en ook wat geld te verdienen. Op een bepaald moment speelden we vier tot vijf avonden per week in Kent. Pas later kwam de blues om de hoek kijken en het zal zo vlak na de Corona-pandemie geweest zijn dat The Zac Schulze Gang echt vorm kreeg. Toen ik mijn broer Ben de eerste keer ‘Bullfrog Blues’ van Rory op YouTube liet zien was hij meteen enorm enthousiast en vergeleek het zelfs met punk. Wanneer we niet onderweg zijn op tournee spelen we er nog steeds. Het is belangrijk dat muzikale talenten de kans krijgen om te spelen en te leren. Alle stijlen komen er zo’n avond voorbij, van Abba tot Bonamassa zeg maar. Onlangs is er via een crowdfunding actie nog een nieuwe geluidsinstallatie gefinancierd omdat er geen geld beschikbaar was. Fijn dat mensen daar geld voor willen geven. Die jonge gasten hebben anders geen mogelijkheden om creatief bezig te zijn en zich te ontwikkelen.”
Verrast met alle aandacht van nu is Zac niet echt. Hij ziet het als een logisch gevolg. “We zijn gewend om hard te werken. We speelden wel in emo-, metal- en punkrockbands maar overdag werkten we in de supermarkt . Ben werkte bij McDonalds en ik in een kroeg. We hebben denk ik altijd eenzelfde mentaliteit gehad als het ging om werken voor je geld en datzelfde arbeidsethos zie je nu terug in onze band, al zul je wel begrijpen wat we liever doen.”
Naast het harde werken wordt er wel degelijk tijd genomen om ook te genieten van het leven ‘on the road’. De mannen drinken tijdens het touren graag een bier, een pint, een Guinness, Red Stripes, Stella of een whiskey en steken tussendoor een sigaretje op. Het wordt soms ook wel gezien als een prima manier om de verveling tegen te gaan. “Het optreden is het leukste moment van de dag, maar iedere keer dat lange wachten en het vele reizen is soms echt vervelend. Toch hoor je ons niet klagen hoor. We zijn dankbaar dat we dit kunnen doen en dat de mensen het te gek vinden. En ja… bij het ontmoeten van al die nieuwe mensen en het proberen van allerlei soorten eten is het gewoon logisch dat je daar ook een biertje bij drinkt.”

Zac Schulze concertfoto

“Mensen zijn vaak verbaasd dat wij iets spelen van oudere bands als Fleetwood Mac, Dr. Feelgood, Lynyrd Skynyrd en uiteraard ook van Mr. Rory Gallagher. Toen Zac in 2000 geboren werd, was Gallagher immers al vijf jaar geleden overleden. “De jam-avonden stonden steeds meer voornamelijk in het teken van bluesmuziek en daar kwam zeer regelmatig muziek voorbij van Rory. Wij zagen hem als een muzikant met de intensiteit van een punkrocker met de soul of blues die ook nog eens hele mooie liedjes kon schrijven. Via YouTube heb ik zijn muziek leren spelen en bestudeerde ik zijn podiumpresentatie. Wat mij zo aantrok was die combinatie van zowel de manier van gitaarspelen als zijn houding op het podium. Als een beginnende gitarist let je daarop. Mijn ouders draaiden graag muziek thuis maar dat beperkte zich voornamelijk tot Dire Straits of Bruce Hornsby. Mijn favoriet was Barenaked Ladies uit Canada, er werd dus niet veel blues gedraaid in huis maar dat vond ik geen probleem. Ik zocht het zelf wel uit en vond mijn eigen weg.Toch was het mijn vader die mij eens een DVD van Joe Bonamassa in The Royal Albert Hall liet zien, vond ik ook prachtig.”
Het zou niet lang meer duren of diezelfde Joe voegde twee tracks toe van The Zac Schulze Gang-EP ‘Made of Three’ in zijn wereldwijd beluisterde Spotify-overzichten. Het verhaal dat Bonamassa tijdens zijn show in Londen zelf op de Stratocaster ’61 van Gallagher mocht spelen met toestemming van de familie is voor hem onbekend. “Dat lijkt me echt geweldig. Ik heb wel gehoord dat veel gitaren plotseling werden verkocht. Ik hoop maar dat ze in goede handen zijn terechtgekomen.”

“Wij hadden het geluk dat iemand bij onze platenmaatschappij een promoter kende van het Crossroads Festival van Eric Clapton. “Hij stuurde hem onze muziek en we konden spoedig daarna een vliegticket naar Los Angeles bestellen om daar te komen spelen, We kregen zelfs de mogelijkheid om na het eerste optreden ook op de tweede dag te komen en een show te doen. Moet je nagaan, voor de eerste keer naar Amerika en dan ook nog een week lang in L.A. kunnen verblijven en daar mensen als Gary Clark Jr. en Ryan McGarvey ontmoeten. Vervolgens hebben we daar een tournee gedaan met Samantha Fish en het tweede deel gaan we binnenkort vervolgen in de UK want daar moet nog steeds veel gebeuren. We hebben momenteel meer succes in Nederland, België en Duitsland waar we steeds heel gastvrij ontvangen worden en waar je in tegenstelling tot Engeland goed eten en zelfs een verblijfplaats geregeld krijgt. Daarnaast zijn de reacties hier zo overweldigend dat je als band bijna boven jezelf uitstijgt. Het was niet normaal hoeveel regen er naar beneden kwam in Culemborg toen we begonnen, maar het publiek werd wild en het leek erop of iedereen het daarom nog meer naar de zin had. Een voordeel is bovendien dat wij betrekkelijk dicht bij Dover wonen en van daaruit binnen drie uur met de boot naar Calais kunnen varen en weer op het vasteland van Europa zijn. Dat is korter en minder reistijd dan wanneer we in het noorden van Engeland moeten spelen. Toch gaat het ook daar steeds beter en hebben we zelfs een UK Blues Award gewonnen. Daarmee krijg je toch extra aandacht en lukt het nog beter om optredens te krijgen.”

De toekomst ziet er veelbelovend uit en daarom worden er plannen gemaakt. “In november gaan we een album maken en we hebben daarvoor de eerste demo’s al opgenomen. We hebben tijdens een zondagavond-sessie weleens samen gespeeld met onze vriend Lee Wilson, een Hammond-organist, en misschien gaan we met hem ook in de studio iets opnemen. We willen toch kijken of we ons geluid nog grootser kunnen laten klinken. Juist voor het bluesmateriaal denk ik dat het goed is. Het maakt de muziek gelaagd en het geeft mij als gitarist meer ruimte wanneer ik wil soleren. Misschien willen we er ook nog blazers aan toevoegen en nemen we volgend jaar op de festivals wel een saxofonist mee en een toetsenist. Het nieuwe album zou ik graag willen laten klinken als een vroege Dr. Feelgood en Nine Below Zero ‘Live in the Marquee’. Ook het rauwe Gallagher-geluid vinden we waanzinnig om te spelen maar het belangrijkste is dat het album niet alleen prettig wordt om naar te luisteren maar dat het ook live realiseerbaar is. We hebben al wat opgenomen en de eerste single is in grote lijnen al gereed. Het zal ook in de studio voornamelijk een live-benadering krijgen want daar ligt volgens mij onze kracht”. Voorlopig staat alles nog in het teken van de optredens. “We hebben nog een paar optredens met Samanta Fish tijdens haar ‘Bulletproof Tour’ in de UK en met haar komen we in oktober terug in Nederland.”
Aan de drukke roadtrip van The Zac Schulze Gang komt voorlopig geen einde en zo verloopt de tour via de eerste headline-show in Londen, festivaloptredens in Kwadendamme, Wijk aan Zee en Culemborg langs de Sunset Boulevard in L.A. naar de P.J. Jongstraat in Lutjebroek op maandagmiddag 2 september.
Zac kijkt enorm uit naar het optreden bij Café De Paus waar hij al veel over heeft gehoord: “Het schijnt daar al vroeg in de morgen te beginnen en de hele dag goed los te gaan. In Lutjebroek zullen we uiteraard veel van Rory Gallagher spelen en daarnaast wat eigen werk maar ook nog veel andere blues-dingen en tussendoor sfeer proeven en uiteraard genieten van een paar biertjes.”

Het concert in Arnhem op 29 september is al uitverkocht maar maandag 2 september zal The Zac Schulze Gang het publiek in Lutjebroek vanaf 14.00 een dampende set voorschotelen met krakers als ‘Ballyshannon Blues’, ‘Messin’ With The Kid’, ‘Laundromat’, ‘Walkin’ The Dog’, ‘Oh Well’, ‘Bullfrog Blues’ en, weer of geen weer, misschien zelfs wel ‘Call It Stormy Monday’…

Concertfoto Zac Schulze Gang

Zac Schulze Gang – Concerten

2-sep-24 Café De Paus – Lutjebroek
27-sep-24 Podium Victorie – Alkmaar
28-sep-24 Horecabedrijf Veenlust – Bergentheim
29-sep-24 Luxor Live – Arnhem

27-okt-24 Bluesroute Helmond – Lokaal42 – Helmond

1-dec-24 Café “De Amer” – Amen
2-dec-24 Spirit of 66 – Verviers (B)
3-dec-24 Musicon – Den Haag

1-feb-25 Scheldeblues – De Pit / Podium – Terneuzen
20-apr-25 14de Blues/Rock Festival “Oppe Reuver” – Zalencentrum De Schakel – Reuver
5-jun-25 De Muziekzolder – Maasdijk
26-okt-25 Hofsteenge – Grolloo

Meer data in de concertagenda.

Website Zac Schulze Gang: https://www.zacschulzegang.rocks/


Ook op Blues Magazine ...