Scrapper Blackwell (1903 – 1962)
Samengesteld door Hans Ros
Francis Hillman “Scrapper” Blackwell was een Amerikaanse bluesgitarist en -zanger, vooral bekend als de helft van het gitaar-piano duo dat hij eind jaren 1920 met Leroy Carr vormde in vroege jaren 1930. Hij was een akoestische single-note picker in de Chicago blues en Piedmont blues stijlen.
Scrapper Blackwell werd geboren in Syracuse, South Carolina, als een van de zestien kinderen van Payton en Elizabeth Blackwell. Hij groeide op en bracht het grootste deel van zijn leven door in Indianapolis, Indiana. Hij kreeg de bijnaam “Scrapper” van zijn grootmoeder, vanwege zijn vurige aard. Zijn vader speelde viool, maar Blackwell was een autodidactische gitarist, die zijn eerste gitaar bouwde uit een sigarenkist, hout en draad.
In zijn tienerjaren was Scrapper Blackwell een parttime muzikant die tot Chicago reisde. Hij stond bekend als teruggetrokken en moeilijk om mee te werken, maar hij ging samenspelen met de pianist Leroy Carr, die hij halverwege de jaren twintig in Indianapolis ontmoette en zij hadden een productieve werkrelatie. Carr overtuigde Blackwell om met hem op te nemen voor Vocalion Records in 1928; het resultaat was “How Long, How Long Blues”, de grootste blueshit van dat jaar.
Scrapper Blackwell maakte ook solo-opnames voor Vocalion, waaronder “Kokomo Blues”, dat door Kokomo Arnold werd omgezet in “Old Kokomo Blues” en later werd herwerkt als “Sweet Home Chicago” door Robert Johnson. Blackwell en Carr toerden tussen 1928 en 1935 door het Amerikaanse Midwesten en Zuiden als sterren van het bluescircuit. “Prison Bound Blues”, “Mean Mistreater Mama” en “Blues Before Sunrise” waren populaire nummers.
Een bezoek uit 1931 aan Richmond, Indiana, om op te nemen in de studio’s van Gennett is opmerkelijk. Blackwell was ontevreden over zijn betalingen, die minder waren dan wat Carr betaald kreeg. De situatie werd verholpen door Vocalion’s Mayo Williams en in alle toekomstige opnames ontvingen Blackwell en Carr gelijke songwriting-credits en gelijke status in opnamecontracten.
Blackwell’s laatste opnamesessie met Carr was in februari 1935 voor Bluebird Records. De sessie eindigde bitter en beide muzikanten verlieten de studio halverwege de sessie.
Twee maanden later ontving Scrapper Blackwell een telefoontje waarin hij werd geïnformeerd over de dood van Carr als gevolg van zwaar drinken. Blackwell nam al snel een eerbetoon op aan zijn muzikale partner (“My Old Pal Blues”). Na de dood van Carr maakte Blackwell een paar opnames met pianist Dot Rice, echter zonder veel succes. Korte tijd later trok Blackwell zich terug uit de muziekindustrie.
Blackwell keerde eind jaren vijftig terug naar muziek. Hij werd opgenomen door Colin C. Pomroy in juni 1958 en in 1961, door de jonge Art Rosenbaum voor Prestige / Bluesville Records.
Scrapper Blackwell was klaar om zijn bluescarrière te hervatten toen hij werd neergeschoten en gedood in een overval in een steegje in Indianapolis. Hij was 59 jaar oud. De politie arresteerde destijds zijn buurman voor de moord, maar de misdaad bleef onopgelost. Blackwell is begraven op New Crown Cemetery, in Indianapolis.
Wil je meer horen van Scrapper Blackwell, luister dan naar deze link
We horen graag je mening! Voeg reactie toe