Lonnie Johnson (1899 – 1970)
Samengesteld door Hans Ros
Alonzo ‘Lonnie’ Johnson was een Amerikaanse blues- en jazzgitarist. Hij leerde als kind piano en viool spelen en begon zijn carrière als muzikant in verschillende bars in New Orleans. In 1917 ging hij naar Europa om daar te spelen en voegde hij zich enige tijd bij de band van Will Marion Cook en het Southern Syncopated Orchestra. Toen hij in 1918 weer terugkeerde naar New Orleans, was afgezien van een broer, zijn hele familie het slachtoffer geworden van de Spaanse griep. Tijdens deze periode begon hij ook gitaar te spelen. Twee jaar later in 1920, verhuisden Lonnie en zijn overlevende broer James ‘Steady Roll’ Johnson naar Saint Louis.
Na vijf jaar in St. Louis ontmoette Johnson de blueszangeres Mary Smith en trouwde hij met haar. In dat jaar won Johnson tijdens een bluesconcours een platencontract bij Okeh Records. Hij nam daarna als gitarist op (maar tot 1927 ook als violist, mandolinespeler en pianist) in veelzijdige samenstellingen: in duet met zijn broer James en als begeleider van Victoria Spivey, Spencer Williams en Texas Alexander. In Chicago werkte hij in 1927 samen met Louis Armstrong and His Hot Five voor enkele opnames. Verder nam hij op met Duke Ellington en McKinney’s Cotton Pickers en meervoudig in duet met Eddie Lang (1927/1929) en met Joe Venuti. Van 1925 tot 1932 was Johnson, die ook optrad als zanger, een van de populairste Afro-Amerikaanse platensterren.
Vervolgens verhuisde hij naar Cleveland en werkte hij met het Putney Dandridge Orchestra. Hier was hij echter niet succesvol en moest hij enige tijd werken in een bandenfabriek en in een walserij. In 1937 ging hij weer terug naar Chicago en speelde hij met Johnny Dodds en Jimmie Noone voor Decca Records en werkte hij ook met Lil Hardin Armstrong In 1939 wisselde Johnson naar Bluebird Records, waar hij opnames maakte met bekende pianisten als Blind John Davis, Roosevelt Sykes en Joshua Altheimer. Vanaf 1941 concentreerde hij zich op de rhythm-and-blues en gebruikte hij steeds meer de elektrische gitaar. Het nummer “Tomorrow Night”, dat hij in 1948 opnam voor King Records, stond zeven weken in de r&b-charts en waarvan meer dan drie miljoen exemplaren werden verkocht. Het werd een van de grootste hits van het jaar in de r&b-charts.
In 1962 speelde hij ook met Bob Dylan en bracht hem enkele muzikale foefjes bij. Dylan zei “Ik moet zeggen dat hij me enorm heeft beïnvloed. Je hoort het op mijn eerste album, op “Corrina, Corrina”, dat is ongeveer Lonnie Johnson. Ik keek altijd naar hem als ik de kans kreeg en soms liet hij me met hem spelen”. Sommige nummers van Robert Johnson, zoals “Malted Milk”, worden gezien als nieuwe versies van nummers die zijn opgenomen door Lonnie Johnson.
In 1963 trad hij op in Europa met het American Folk Blues Festival. Vanaf 1965 woonde hij in Toronto, waar hij het album Stompin’ at the Penny opnam. Zijn laatste bekende opnamen ontstonden in 1967 als twee soloalbums voor Folkways Records. In maart 1969 werd Johnson door een auto zwaar gewond. Vervolgens kreeg hij een beroerte, die een eenzijdige verlamming tot gevolg had, waardoor hij geen gitaar meer kon spelen. Bij zijn laatste live-optreden in februari 1970 werd Johnson’s zang derhalve begeleid door Buddy Guy, diens drummer Fred Below en de bassist Jim McHarg. Lonnie Johnson overleed in juni 1970 aan de gevolgen van het ongeluk.
Wil je meer horen van Lonnie Johnson, check dan deze link
We horen graag je mening! Voeg reactie toe