BLUESMAGAZINE IN GESPREK MET GITAARLEGENDE BERNIE MARSDEN
B.B. King verdacht hem en Eric Clapton er ooit van de enige blanke gitaristen te zijn die de blues echt voelen wanneer zij spelen. Deep Purple’s Jon Lord kreeg ooit van drummer Cozy Powell de tip om hem in te lijven in zijn nieuwe project nadat Deep Purple voor onbepaalde tijd on-hold stond en het scheelde maar heel weinig of hij zou met Paul McCartney’s Wings de hele wereld over gaan voor een omvangrijke tournee. In plaats daarvan koos de Britse gitarist Bernie Marsden ervoor om met David Coverdale en Mickey Moody de band Whitesnake op te richten. De omvangrijke tournee kwam er alsnog en de wereld werd eveneens veroverd met hits als ‘Fool For Your Loving’ en ‘Here I Go Again’. Bernie Marsden zou in rap tempo zijn naam vestigen in de (hard)rockgeschiedenis maar de blues zou voor altijd een onlosmakelijke rol blijven spelen in het leven van de gitarist. Na ‘Green and Blues’ uit 1994 is dit jaar ‘Kings’ verschenen van Marsden. Een tribute-album waarop hij wederom zijn liefde betuigt aan de blues maar waarop hij voornamelijk de muziek van zijn grote helden, B.B., Albert en Freddie King, op een voetstuk plaatst.
Bernie Marsden // Photo Credit: Fabio Gianardi
Blues Magazine werd onlangs de mogelijkheid geboden om deze bescheiden en uitermate vriendelijke gitaarheld te spreken over dit album en vooral de totstandkoming er van. Uiteraard werd daarbij een onvermijdelijke sprong terug in de tijd gemaakt. Met de 70-jarige Marsden blikten we zelfs terug naar zijn kinderjaren waar al op jonge leeftijd de liefde voor de blues ontstond.
Tekst: Jeroen Bakker
“Ik vind het oprecht leuk om iets uit Nederland te vernemen want het is echt heel lang geleden dat ik daar voor de laatste keer gespeeld heb. Ik hoop zo graag dat het volgend jaar allemaal weer gaat lukken om misschien weer club- en festivalshows te doen. Er wordt in ieder geval goed gereageerd op mijn nieuwe album dus daar zal het zeker niet aan liggen.” Van de vraag of het afgelopen jaar niet heel moeilijk voor hem is geweest wilt hij niets weten. “Er zijn zoveel mensen die het vele malen moeilijker hebben dan ik. Iedereen die direct of indirect bij de muziek is betrokken heeft het zwaar te verduren. Bijvoorbeeld zij die het geluid en licht verzorgen, de crew, de chauffeurs en nog zoveel anderen. Ik heb het geluk gehad dat ik als muzikant toch nog mijn tijd goed heb kunnen benutten. Het was daarentegen wel weer heel erg fijn om eindelijk weer eens op te treden na zo’n lange tijd. Het gevoel is maar nauwelijks te beschrijven. Ik heb de afgelopen vijftig jaar wekelijks minstens één of twee keer kunnen spelen dus dit voelde ontzettend vreemd. Mijn eerste festival optreden, onlangs in Wales, voelde extreem fijn. Zeker wanneer je zo lang niets hebben mogen doen in aanwezigheid van publiek. Werkelijk iedereen heeft zo lang verlangd naar dat moment en als het dan eindelijk gaat gebeuren is dat gevoel simpelweg ongelooflijk fijn.
Ik was zelfs ontzettend nerveus want het publiek, is schat het aantal op 7000 toeschouwers, reageerde al voor aanvang zo extatisch dat het automatisch een enorme druk met zich meebracht. Ze klapten en scandeerden mijn naam voordat ik nog op het podium stond. Ik was zelfs heel even onzeker of ik het wel kon waarmaken, een gevoel zoals ik dat nog nooit heb ervaren. Ik had achttien maanden niet gespeeld en geloof me, dat is heel erg lang. The atmosphere was just incredible en de ontvangst was bijzonder warm. Pas na twee, drie nummers had ik weer het oude gevoel te pakken. Just like in the old days. Na de show had ik zelfs pijn in mijn vingers en het is wel heel lang geleden dat ik dat voor het laatst heb gehad. De band speelde fantastisch. Deze jongens komen allemaal uit Wales maar het kan zijn dat ik voor de blues-shows nog wat wijzigingen of aanvullingen toepas.”
Die blues-shows zullen er zeker komen want Bernie staat te popelen om de tracks die op het nieuwe album te vinden zijn voor een livepubliek te spelen. Iemand omschreef ‘Kings’ heel toepasselijk als ‘a loveletter to the blues’. “Het idee is afkomstig van Billy Gibbons die ik al zo’n tien jaar ken. Als er tijd is drinken we graag een biertje of een kopje thee samen. Dat is meestal tijdens onze tournees of als hij toevallig in Londen langskomt. Billy was altijd al een van mijn absolute gitaarhelden. Het zal ergens in de zomer van 2018 geweest zijn toen hij in Londen speelde met de Supersonic Blues Machine. Billy vroeg mij langs te komen om mee te doen en na de soundcheck draaide hij in de kleedkamer een album van Kim Wilson waar wij samen naar luisterden. Hij vroeg mij, terwijl die muziek van Kim klonk, voor te stellen hoe het zou zijn wanneer we zelf alle nummers zouden spelen die ons ooit beïnvloed hebben, waar we van geleerd hebben en die ons leven uiteindelijk grotendeels bepaald hebben. Hij stelde zelfs voor om het op te nemen en te gebruiken voor een album. Pas tijdens het optreden die avond, terwijl ik op het podium stond, bedacht ik mij dat dit wel een heel erg leuk idee was en ik dat ik er zeker iets mee moest doen. Ik was in mijn hoofd al bezig om een lijstje samen te stellen. Ik zou willen zeggen: Thank you Kim Wilson.”
‘Kings’ is niet het eerste eerbetoon aan de blues-helden van weleer en ook niet het laatste want de volgende in de serie ‘Inspirations’, zoals Marsden ze bestempelt, is al in aantocht. Het is nu iets meer dan vijfentwintig jaar geleden dat Bernie Marsden ‘Green and Blues’ opnam. Een ode aan de Britse gitaristen in de blues en vooral een tribute gericht aan John Mayall die al die geweldige gitaristen voor zijn Bluesbreakers recruteerde. “Maar toen ze het artwork voor dit album uitwerkten dachten ze dat het om Peter Green ging en voordat ik het wist werd het als zodanig gepresenteerd en kwam het in de winkel terecht. Als kleine jongen hield je altijd nauwlettend in de gaten wie de nieuwe gitarist bij John Mayall werd. Who’s gonna be the new guitarplayer in The Bluesbreakers? Was de vraag die ons altijd bezig hield. Dit album is eigenlijk ook mijn manier om Clapton, Green en Mick Taylor te bedanken voor hun geweldige bijdragen en hun inspiratie.” Hetzelfde deed Marsden op ‘Bernie plays Rory’, een akoestische en live opgenomen dubbelaar waarop Rory Gallagher, een andere grote inspiratiebron, centraal staat.
Dat het vervolg van een volgend eerbetoon zo lang op zich heeft laten wachten blijkt eigenlijk niet heel vreemd. “Aangezien ik ook met deze muziek ben opgegroeid heeft dit weliswaar lang geduurd maar dat is simpelweg omdat ik nu pas begrijp waar deze bluesmannen het in hun teksten over hadden. Pas op latere leeftijd kreeg ik het door. Dit album had ik dus niet vijfentwintig jaar geleden kunnen maken. Kijk, het gaat niet alleen om het zingen van de teksten. Het gaat bijvoorbeeld om de betekenis van de woorden in ‘Key To The Highway’ en ‘Help The Poor’. Vergis je niet, er zit meer achter dan je denkt.”
Het blues-uitstapje van Marsden is niet uniek. Gary Moore schakelde eveneens vrij gemakkelijk over van de hardere rock naar de blues en bereikte daar zijn grootste successen mee. “De vergelijking met Gary heb ik natuurlijk eerder gehoord en het is niet vervelend om met hem in een adem genoemd te worden. Wat hij heeft gedaan is zijn hart volgen en dat lag zonder enige twijfel bij de blues. Hij ging eindelijk spelen wat hij al lange tijd heel graag wilde. Ik doe dat nu ook maar dat betekent niet dat ik met een vervelend gevoel terugkijk op mijn rock-albums. Integendeel, ik speel het nog steeds graag live voor een publiek.”
Voor veel jongeren die Marsden zullen horen of zien spelen zal het de eerste keer zijn dat zij geconfronteerd worden met deze rijke blues-nalatenschap.
“A Good friend of mine is a guy called Joe Bonamassa…” En dan lachend: “…Who is actually a bad guitarplayer, said to me: You are a teacher who can show me what not to do.” And I said: That’s because I can not do what you can do.” Ik hoop dat ik iets kan overbrengen van de inspiratie die deze muziek mij heeft gebracht. Ik heb gemerkt dat
veel jonge gasten heel intensief bezig zijn met het graven in de geschiedenis van deze muziek en te ontdekken waar het vandaan komt. Wanneer er in Nederland één jonge gitarist zou zijn die mijn album beluistert en ontdekt wie nu precies die Freddie King eigenlijk is, dan ben ik daar ontzettend gelukkig mee. Het zou natuurlijk nog mooier zijn wanneer er nog meer mensen naar gaan luisteren en het zou helemaal fantastisch zijn wanneer ik het in Nederland voor een live-publiek kan spelen. Ik heb nu namelijk een band om mijn heen verzameld waarmee ik dit ook op het podium kan overbrengen. Het is tegenwoordig best lastig om zulke muzikanten te vinden maar in de studio wist ik al meteen dat het goed zat. Een goed voorbeeld waarin je dat kunt opmaken is ‘Woman across the river’, met een kleine drie minuten weliswaar de kortste track van het album maar het was zeker ook de lastigste om deze met het juiste gevoel te kunnen weergeven. De teksten zijn werkelijk prachtig en daar hoort een speciaal gevoel bij. Volgens mij zijn we in die opzet heel goed geslaagd, Ik heb mij overigens laten vertellen dat het origineel eigenlijk niet eens van Freddie King afkomstig is. Kun je nagaan, zelfs op latere leeftijd leer ik nog steeds iets nieuws”
Later dit jaar komt er, zoals eerder vermeld, een interessant vervolg op ‘Kings’, het wordt een album waarin het Chess-label centraal zal staan. “Ik had het geluk dat ik thuis als 14-jarige in aanraking kwam met de Chess-recordings. Als beginnend gitarist werd ik er ooit eens op geattendeerd om bepaalde dingen uit die collectie te bestuderen. Het bleek de basis te zijn voor veel later werk. Toen ik zestien werd was ik al behoorlijk op weg om mij de blues-basis eigen te maken. Uiteraard begreep ik van die teksten nog niet veel maar ik nam mijn studie serieus. Ik was dan ook al vroeg een fanatieke platenverzamelaar en daar ben ik nooit meer mee gestopt. De laatste twintig jaar ga ik ook regelmatig naar de platenbeurzen. Ik heb zelfs ooit eens een prachtig origineel vinyl-exemplaar van mijn held Lightnin’ Hopkins kunnen bemachtigen op een beurs in Amsterdam.”
Het Whitesnake-hoofdstuk is nog altijd iets waar hij trots op is en met veel plezier op terugkijkt. Zo werd ‘Ready an’ Willing’, het derde album van Whitesnake uit 1980, ruim twee jaar geleden integraal gespeeld door Marsden. “Het werd ontzettend goed ontvangen door zowel de Whitesnake-fans van het eerste uur alsmede de jonge hardrockers. Het is nauwelijks te bevatten dat het al weer 40 jaar geleden is dat ‘Fool For Your Loving’ werd uitgebracht en vervolgens in de internationale hitlijsten terechtkwam. Er bleek behoefte naar meer en daarom zou ik vorig jaar normaal gesproken het album ‘Come And Get It’ in zijn geheel doen. Dat was indertijd de opvolger uit 1981. Het publiek in Europa is er nog altijd gek op. Alleen in Duitsland stonden er al tien optredens in de planning. Je zult begrijpen dat ik zowel voor de blues- als de rockpodia beschikbaar ben want ik doe het alle twee nog altijd met heel veel plezier. Hopelijk kan het zo snel mogelijk hervat worden.”
Vorige week maakte Bernie Marsden bekend dat al zijn live-verrichtingen voor dit jaar zijn afgeblazen en hopelijk in 2022 alsnog kunnen plaatsvinden. Het goede nieuws is dat 26 november a.s. ‘CHESS’ zal verschijnen, het tweede deel van zijn ‘Inspiration Series’ waarop naast twee eigen instrumentale tracks, vertolkingen te vinden zijn van Chuck Berry, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Elmore James, Sonny Boy Williamson en Bo Diddley.
Heerlijk verhaal,meteen op zoek gegaan naar meer muziek van Bernie,bedankt