ERJA LYYTINEN
WAITING FOR THE DAYLIGHT
DATUM RELEASE: 7 OKTOBER 2022
LABEL: TUOHI RECORDS (distributie CRS)
Formats: LP / CD / Digital
Te bestellen via je lokale platenzaak of online Bol.com
Ze leek zich zelf af te sluiten voor een wereld die die volledig werd afgesloten. De lockdown was een prima moment om even na te denken over de afgelopen jaren en alles rondom haar carrière eens goed te evalueren. Erja Lyytinen had binnen afzienbare tijd tenslotte al elf albums op haar naam staan en daarnaast een enorme hoeveelheid optredens achter de rug. Ook haalde zij nog maar kort geleden een European Blues Award binnen in de categorie ‘Best Guitarist’ en zag zij bovendien haar populariteit binnen Europa in rap tempo toenemen. Toen in juni 2018 de grote Carlos Santana tijdens zijn optreden in Helsinki voor 20.000 toeschouwers een spontane ingeving kreeg om eens lekker te jammen, bleek de stoere Erja de aangewezen persoon om eens stevig te sparren met de legendarische gitaarvirtuoos. Dat de Finse in een fijne flow zat bleek wel uit het feit dat ze een jaar later in een toonaangevend gitaarmagazine bij de veertien beste gitaristen van de wereld, op korte afstand van Warren Haynes die als dertiende eindigde, werd gekozen. Logisch dus dat er met grote belangstelling werd uitgekeken naar ‘Waiting For The Daylight’, haar nieuwe album dat vanaf 7 oktober wereldwijd verkrijgbaar is.
Tekst: Jeroen Bakker
Voor het nieuwe album was een uitgebreide voorbereiding voorafgegaan. Nog niet eerder was de inbreng van haar bandleden zo cruciaal en zelf bruiste Lyytinen ook van de ideeën. Ze had keihard gewerkt om haar gitaartechniek te verfijnen. Het samenspelen met veel andere snarenplukkers bleek van grote invloed op haar ontwikkeling als gitarist en de erkenning van diezelfde collega’s deed haar zelfvertrouwen toenemen. Iemand noemde haar zelfs ‘The Queen of the Slide Guitar’. Het was haar snel duidelijk dat haar gitaarspel een voorname rol in het nieuwe materiaal zou gaan vervullen.
De blues, de rock, de bluesrock stonden al vaker centraal maar het werd bovendien hoog tijd om haar muzikale horizon te verbreden. De basis hiervoor was al lang geleden gelegd toen de jonge Erja bijna dagelijks werd gevoed met de muziek van haar moeder. Regelmatig kwam Led Zeppelin voorbij maar ook Deep Purple, Uriah Heap en Black Sabbath dreunden door de huiskamer van de familie Lyytinen.
Veel interessante loopjes, soepele solo’s, fijne riffs en lyrische slide-gitaarpartijen moesten er te horen zijn op het nieuwe, twaalfde album van de muzikante. De plannen werden nauwkeurig uitgewerkt en de band kwam dit voorjaar dan ook goed voorbereid voor de dag om uiteindelijk met negen volledige tracks de studio weer te verlaten.
De video van de titelsong werd geschoten in kasteel Raasepori, Finland:
Uiteraard speelde de liefde, of het ontbreken daarvan, weer een voorname rol bij het schrijven van de teksten en ook het verlies van dierbaren van zowel voor als tijdens de pandemie bleken een belangrijke inspiratiebron tijdens het componeren van de muziek. Toch bleek ook het gemis van het spelen voor een live-publiek een grotere impakt te hebben haar gemoedstoestand dan zij ooit had kunnen vermoeden. Het bijna zevende minuten durende ‘The End of Music’ beschrijft dit gevoel dat prachtig wordt versterkt door haar krachtige vocalen en de heerlijk jankende slide-gitaar-klanken waarmee zij in een uitzinnig outro daadwerkelijk het bewijs levert enorme stappen te hebben gemaakt als gitarist.
Indrukwekkend is ook haar verhaal in ‘Last Girl’ dat terug grijpt op de nare schoolperiode waar zij veelvuldig het slachtoffer was van nare pestpartijen. Op overtuigende wijze toont Lyytinen in de deze stevige rocker, alsof Joe Satriani en Iron Maiden een pakt hebben gesloten, figuurlijk de middelvinger naar haar toenmalige ‘schoolvriendinnen’ die zeer waarschijnlijk geen flauw benul hebben wat zij indertijd hebben aangericht en al helemaal niet kunnen bevatten wanner zij horen wat er uiteindelijk van het toenmalige slachtoffer is terecht gekomen.
Erja Lyytinen is namelijk een zelfverzekerde vrouw geworden die zichzelf een doel voor ogen heeft gesteld en al aardig op weg is om dat te bereiken. In de negen tracks wordt meer dan ooit haar veelzijdigheid blootgelegd. Sterk opgebouwde toegankelijke rock is er in ‘Run Away’ en ook de sferische titeltrack laat haar van een stevige kant zien waarin tevens een prominente rol voor haar toetsenist is weggelegd en waarin zij zelf alle ruimte krijgt om zich als gitarist uit te leven. Zou je bijna voorbij gaan aan haar vocale capaciteiten. In zowel de lagere regionen als in de hogere uithalen lijkt het haar moeiteloos af te gaan. Een prettig stemgeluid met een aanzienlijk bereik maakt het geheel absoluut aangenaam om naar te luisteren.
Llyytinen heeft voor ‘Waiting For The Daylight’ de lat hoog gelegd maar is er wel degelijk in geslaagd een indrukwekkend album af te leveren. Razend benieuwd hoe dit live gaat klinken. Een interview met de Finse is binnenkort hier te lezen…
Ben erg benieuwd!
Laatste interview met haar in Bluesmagazine was november 2018. Benieuwd wat er veranderd is sinds die tijd! Erg aardige vrouw!!
Verbluffend mooi album, mooie recensie ook treffend