Guitar heroes festival
Out in the field
met o.a. Aynsley Lister, Ben Poole, Leif de Leeuw Band, Thorbjorn Risager, Ben Granfelt Allstars band
11 & 12 September 2020
Joldelund Duitsland
Tekst: Jos Verhagen // Foto’s: Gerhard Harder. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
2020 had zo´n mooi blues jaar kunnen worden, alles was klaar voor een goed jaar, Moulin blues, Ballyshannon, Bospop, Holland international blues, Wacken, Culemborg, Guitar heroes, een hele rij aan blues/rock festivals stond op de planning. Door de crisis sneuvelde het ene na het andere festival en ik zag het somber in. Maar opeens was daar een lichtpuntje na een succesvolle test in augustus kwam uit Duitsland het bericht van Guitar heroes in Joldelund op 11 en 12 september door zou gaan.
Joldelunder Bioland Bäckerei proudle presents, zo kondigde organisator en grote man achter het Festival Gerd Lorenzen trots zijn gasten aan die acte de presence gaven tijdens dit buitenfestival in corona tijd. 250 stoelen en een strak corona protocol dat waren de voorwaarden dat het festival doorgang kon vinden.
Het zou een mooi weekend worden met een fijn gevulde festival camping, ontmoetingen met oude bekenden, redelijke weer hoewel het s´avonds veel afkoelde. De opzet was klein te beginnen singer songwiter/duo-trio om af te sluiten met een volledige band. Een opzet die goed paste in de setting buiten in de tuin van Gerd´s Jukejoint in Joldelund.
De man die je in Joldelund overal tegen kwam was Aynsley Lister op vrijdag als duo met Ben Poole op zaterdag als solo en gangmaker tijdens de Jamsessie. Deze Aynsley Lister stond al jaren hoog op mijn lijstje en hij maakte mijn verwachting meer dan waar, naast een geweldige zanger/gitarist ook een fijn persoon de tijd nemend voor een praatje met zijn fans. Dat kan op dit knusse kleine festival je waant je in een backstage zo benaderbaar is iedereen, de bezoeker, de artiesten, de organisatoren, de crew.
Aynsley Lister en Ben Poole namen de gelegenheid om het aanwezige publiek te trakteren op een show alsof al jaren samen spelen. Leunend op nummers van hun beide en wat covers verklaarde Ben al sinds zijn 14de fan te zijn en op te kijken naar zijn voorbeeld Aynsley Lister. Hun beider stemmen als ook hun manier van spelen paste bewonderingswaardig goed bij elkaar. Wellicht liggen er in de toekomst meer plannen in het verschiet zo goed was de wisselwerking. Erg mooi waren de slow ballads zoals Peter Greens I need your love bad of Bill Withers Let me be the one you need. Op zaterdag speelde Aynsley ook solo, zijn spel en zijn stem, en prachtige nummers zoals Home, Troubled soul en Il grande Mafioso, weergaloos. In de toegift nodigde hij Ben Poole opnieuw uit voor een mooie versie van de Prince kraker Purple rain en ZZ top´s Tush.
De vrijdag sloot af met Leif de Leeuw band, een graag geziene gast in Joldelund, hij trad er al meerdere male op. Je voelde dat hij en zijn band oprecht blij waren weer eens flink van leer te kunnen trekken. En dat deden ze een dikke twee uur brachten zij een keur van nummers zijn laatste CD Where We’re Heading en werkstukken van The Allman brothers. Zeker toen na een kwartier de geluidsproblemen waren opgelost was het genieten tot het eind toe. Geen Whipping post maar wel een daverende uitvoering van Jessica en In memory of Elisabeth Reed waarbij de hele band en vooral de toetsenist Rick Linzel zich volledig konden uitleven. Ook was het voor mij een bijzondere ervaring een band met twee drummers te zien werken. Het duurde even om het nut hiervan de ervaren maar dat werd tijdens de vele lang uitgesponnen nummers van de Leif de leeuw band steeds duidelijker. Tim Koning en Joram Bemelmans bezegelde hun samenwerking in een explosieve drum solo.
Kippenvel bezorgde mij het ingetogen Running, met Sem Jansen in de hoofdrol. Zo viel er veel te beleven in dit puike optreden.
De zaterdag begon met Aynsley Lister Solo, om daarna het podium vrij te maken voor Thorbjorn Risager Trio. Thorbjorn speelt normaal in een band met een acht man bezetting maar had hier zijn gitarist Joachim Svensmark en toetsenist Emiel Balsgaard meegenomen. Strak in het pak gestoken was het vooral zijn donker warme stem die met verraste als ook het mooie slide gitaar spel van Joachim. Van hillbilly blues in Down yonder, een vette boogie met Roll em tot de emotionele ballad Step inside this house stond dit trio als een huis. Het publiek toesprekend in Duits was er volop waardering voor dit sprankelende optreden van het Thorbjorn Risager trio. Zo liet het publiek dit blijken tijdens de uit volle borst meegezongen afsluiter Over the hill.
Na een korte pauze en barste het gitaar geweld van het Guitar Heroes festival pas goed los met de Ben Granfelt Allstars band. Naast de Finse Ben Granfelt bestonden de Allstars uit de duitste gitarist Thomas Blug, de duitse Bassist Martin Engelien en de Nederlandse drummer Berni Bovens. Zij verpletterde het aanwezige publiek met gierende solo´s en heerlijk twin gitaarwerk. Een fijne mix van Granfelt/Blug nummers aangevuld met fraaie covers zoals verrassend Gary Raferty´s Baker street, Pink Floyd´s Breathe en Wishbone ashes Almighty blues. Alles verpakt in een schoonheid aan gitaar virtuositeit zoals in het mooi instrumentale My house is green van Blug of Going home van Branfelt met een fenomenale twin solo. Ben Granfelt en Thjomas Blug twee gitaarbeulen, de laatste in naast begenadigd gitarist ook een technicus en uitvinder van de Bluguitar Amp 1 en versterker die past in je effect rek.
Nog nauwelijks bekomen van deze fraaie set, werden er extra versterkers op het podium gezet en trakteerde Gerd ons op een geweldig Jamsessie die het festival zou afsluiten. Afwisselend gezongen door Aynsley Lister en Thorbjorn Risager deden vijf gitaristen Aynsley Lister, Ben Poole, Thomas Blug, Ben Granfelt en Joachim Svensman hun duit in het zakje en soleerde ieder als de beste. Het publiek op de banken krijgend. Nummers zoals Freddie King´s Have you ever loved a woman en I’m Tore down gaven iedereen de ruimte in deze fantastisch drie kwartier.
Met een goed gevoel dat we de tocht van 650 km niet voor niets gemaakt hadden keerden we terug naar huis vol met gedachten aan een mooi festival. Door alleen zitplaatsen en tijdens de gang naar toilet, de bar of het buffet een mondkapje dragen was het mogelijk om te geniet van de festival sfeer. Ik zie mogelijkheden zeker voor de blues muziek die zich bij uitstek leent om naar te luisteren. Toch het Pinkpop veld vol met stoelen, het moet kunnen denk ik.
Voor de liefhebber check ook het youtube kanaal van Gerhard Harder eens voor wat mooie video´s van dit festival