Verslag: Grolsch Blues Festival
Schöppingen
8 & 9 Juni 2019
Line-up: Biscuit Miller & The Mix, Cedric Burnside, Archie Lee Hooker & The Coast to Coast Blues Band, The Paul DesLauriers Band, Ghost Town Blues Band, Fantastic Negrito, Afro Blues Project Feat.Randolph Matthews, Southern Avenue, Curtis Salgado & Band, Eric Bibb & Band, Danielle Nicole Band, Suguray Rayford & Band.
Het was weer net als voorgaande jaren een topfestival waarin alles meewerkte. De organisatie, de weer verrassende muziek, de prima ongedwongen sfeer, een uitverkocht festival. Zelfs het voorspelde regenachtige weer bleef uit op een bui na op de zaterdag, maar koud was het niet. Zondag was wat dat betreft een topdag met veel zon en een temperatuur van zo’n 22 graden. Dit alles tezamen maakte er weer een prachtig festival van.
Richard Hölscher en zijn team hebben ook dit jaar een zeer uniek programma samengesteld, iets waar het festival patent op schijnt te hebben. Men wil een zo gevarieerd mogelijk programma aanbieden waarin altijd weer plaats is voor op dat moment onbekend talent. Ook dit jaar weer en het lukt steeds dankzij de ‘neus’ en interesse en vooral durf voor nieuw talent en dat met de beperkte financiële middelen. Zoals altijd weer een topprestatie. Veel bluesstijlen waren weer vertegenwoordigd : akoestische blues, bluesrock, Mississippi blues, psychedelische blues, soulblues
Tekst: Andre Wittebroek / Foto’s: Nineke Loedeman – Alle foto’s zijn in het fotoalbum Grolsch Blues Festival Schöppingen 2019 te zien. (Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Zaterdag 8 juni
De zaterdag begint met het optreden van Biscuit Miller & The Mix en wat voor een optreden, voor mij en het publiek een zeer aangename kennismaking. Bandleider en zanger/ bassist Biscuit Miller blijkt een zeer vrolijk persoon te zijn die de bandleden op het podium meetrekt in de heerlijke soulblues die men speelt.
Het swingt vanaf de eerste tonen tot en met de laatste song. Zoals hij aankondigt gaan we er samen een ‘party’ van maken en dat lukt fantastisch en dat al om twee uur s”middags! Dat hij ook een topbassist is blijkt wel uit het feit dat hij in 2012 en 2017 gekozen is tot bassist van het jaar door de Blues Music Awards.
Miller beschikt over een warme, zeer aangename stem en zijn spel is funky. Samen met drummer Myron Robinson heeft de band een zeer groovende ritmesectie aangevuld met twee weergaloze gitaristen met een mooie vloeiende speelstijl Bobby B Wilson en Alex Smith, die regelmatig een solo van elkaar overnemen. Voor mij zeker een van de hoogtepunten van het festival.
Daarna was het de beurt aan Cedric Burnside en wat zal hij na zo’n geweldige opener brengen? Echte authentieke blues dus. Hij komt solo op, gaat op een stoel zitten, pakt zijn gitaar en begint te spelen en te zingen met een zeer zuivere, heldere stem. Zijn spel is puntig. Dat beeld past precies bij het logo achter op het podium van John Lee Hooker die daar ook zit alleen met zijn gitaar. De echte blues. Hij vertelt dat hij een North Hill Country Blues man is en dat hij die muziek speelt. ” I am a Hill Street Country man”.
Tussendoor vertelt hij anekdotes over zijn leven en over zijn grootvader, de bekende bluesman R. L. Burnside met wie hij ook gespeeld heeft en die hem veel over de blues geleerd heeft. Zijn album ‘Descendants Of Hill Blues’, waar hij veel nummers van speelt, is in 2015 gekozen als Best Blues Album. Zijn laatste album ‘Benton Country Relic’ is genomineerd voor een Grammy, veel nummers daarvan zoals Call On Me and Hard To Stay Cool worden gespeeld. Zijn teksten gaan over het leven en vooral zijn eigen leven met de hoogte- en dieptepunten.
Na vijf solonummers komt Brian Jay erbij met zijn E-gitaar. Nu wordt het geluid voller en ritmischer met meer groove, ook doordat Cedric achter de drums plaatsneemt. Hij is namelijk van origine drummer. Qua opbouw zit het prima in elkaar, eerst de rustige blues en daarna de meer stevigere en zo eindigt de set, die bij het publiek heel goed aankomt. Zeer interessante muzikant.
De volgende band is een bekende, de Archie Lee Hooker and The Coast To Coast Band. Deze band trad vorig jaar augustus op in De Stam in Winterswijk en die heb ik daar gezien. Het was daar een heerlijk optreden, intiem, kleine zaal. Ook hier is het optreden prima, zeker van de bandleden maar de zang van Archie Lee Hooker komt op zo’n groot podium niet goed over. Het geluid is het hele festival door geweldig, daar ligt het niet aan. Het lijkt of de stem hier kracht mist en wordt overstemd door de instrumenten.
Zijn show is nog hetzelfde, strak in het pak en met veel gebaren. Verder praat hij (te)veel tussen de nummers door en dat doet wat afbreuk aan de dynamiek van het optreden. Muzikaal is het erg goed, prima muzikanten. De band bestaat verder uit een gitarist, bassist, organist en drummer en dat zorgt voor afwisseling. Emotioneel wordt het als Archie gaat zitten, de akoestisch gitaar pakt, gitarist Fred Barreto de dobro en ze een slowblues zingen over Archie’s moeder, die er alleen voor stond toen vader vertrok toen Archie drie jaar was en daarna als jongen op de katoenplantages moest werken en moeder er altijd voor de kinderen was. Een echte bluesman van de oude stempel.
Dan is het tijd voor de eerste echte bluesrock en dat speelt de Paul LesLauriers Band prachtig in een driemansformatie, gitaar, bas en drums zoals vele bands in dit genre dat doen. Het is stevig, rockig en goed. De gitaar is klinkt soms wat schel in bepaalde nummers en zijn zang aan de vlakke kant en ook maakt hij een soort schrapend geluid tijdens de zang en dat is minder. Jammer.
De rest is geweldig en hij varieert ook in de songs, van rockig (Ten Feet Tall), naar slowblues (Going Down Slow) naar psychedelisch (Not Fade), waarin de theremin aan bod komt en voor psychedelische klanken zorgt. Dit laatste nummer is fantastisch gevarieerd en zo goed gespeeld. Men sluit af met de rocker Way Back Home en het publiek is diep onder de indruk van deze band. Terecht.
De voorlaatste band is de Ghost Town Blues Band waarvan men veel verwacht, voor promotor Richard Hölscher een van de favorieten vooraf. De band is voor de eerste keer in Europa en wil natuurlijk een goede indruk achterlaten en dat is ze gelukt. Bij de opkomst wordt The Saint Goes Marching In via de geluidsinstallatie gespeeld en dat past goed in hun repertoire, men speelt in een soort New Orleans stijl (Dr. John), swingend, vrolijk.
Zanger gitarist Matt Isbell heeft een bijpassende ietwat geknepen stem. Men speelt veel nummers van het vorig verschenen live-album Backstage Pass. Het optreden wordt een mooi feestje met dansbare, zeer ritmische muziek. Het swingt als de bekende trein. Interactie met het publiek is prima en in de muziek komen blues, funk, rock and roll en rock aan bod.
In de Come Together van The Beatles speelt Matt op een zelfgemaakte cigar-box en wordt het zeer ritmisch door de Zuid-Amerikaanse groove. Verrassende uitvoering. Dan komt er een zeer lange jam-uitvoering van Whipping Post van de Allman Brothers Band en deze uitvoering is waanzinnig. De bekende dubbele gitaren natuurlijk,maar de trombone van Suaro Jones geeft het een speciaal tintje.
Suaro beweegt en danst het hele concert en dat is visueel leuk. In dit nummer zijn flarden Lou Reed (Taka A Walk On The Wild Side), The Rolling Stones (You Can’t Always Get What You Want) en Led Zeppelin (Whole Lot Of Love) en zelfs een stuk rap door Suaro Jones verwerkt om dan weer terug te keren naar Whipping Post. Briljant gedaan. Het tweede hoogtepunt van deze dag voor mij. Wat een band.
Als afsluiter komt dan Fantastic Negrito die blues van een andere orde speelt. De reacties van het publiek zijn wisselend. De een vindt het fantastisch, de ander vindt het te apart, de muziek en dan vooral de zang, te extreem. Zoals hij zelf zegt: “I don’t play 12 Bar Blues, I play music”.
De band bestaat uit drie personen, zanger, drums en gitaar, geen bassist. De drums en orgel doen de baspartijen. De muziek kent Oosterse -en Afrikaanse invloeden, maar ook blues, gospel, rap en funk. Een mix van stijlen. Fantastic Negrito is geboren in een gezin met vijftien kinderen, vader fanatiek moslim uit Somalië en hij leefde al vroeg op straat tussen de daklozen. (Got Nobody, No Home, No Place To Live). Hij dealde drugs, had een pistool, brak in, maakte de zelfkant van de samenleving en criminaliteit om te overleven mee. Waarom deze informatie? Omdat zijn teksten en hele muziek hier over gaan en gebaseerd zijn: Dat men niet moet opgeven, eerlijk zijn, niet moet discrimineren(Transgender Bisquits), niet bang zijn voor vluchtelingen of mensen die anders zijn. En een boodschap voor de politiek om meer te doen voor de onderkant van de samenleving. “Maar er is altijd hoop, ik ben er ook uitgekomen“.
Hij gebruikt zijn stem, die de kern is van de band, als instrument. Hij zingt, kreunt, fluistert, schreeuwt, gilt (beetje Prince) maar alles heeft een functie. Zijn stembereik is bovenaards, krachtig. Het is bijna theater zoals hij beweegt, doet en musiceert op het podium. Al met al een totaal eigen stijl: In het begin dacht ik: Wat is dit?- Aan het eind: Wat is dit indrukwekkend en goed! Respect!! (P.s. Dat hij gewaardeerd wordt in de muziekwereld blijkt uit de twee Grammy’s voor Best Contemporary Blues Album die hij gewonnen heeft: 2016: ‘The Last Days Of Oakland’ en 2019 ‘Please Don’t Be Dead’.
Zondag: 9 juni
Dag twee begint met het Afro Blues Project feat. Randolph Matthews. Zanger/multivocalist Randolph Matthews mixen hun eigen nummers met verrassende bewerkingen van bekendere nummers (Hey Joe). De stijl is een mix van blues, jazz, wereldmuziek, soul, Caribische invloeden. Het lijkt op wel op de band hierboven Fantastic Negrito, ook een zanger die zijn stem als instrument ziet en niet alleen de zang.
De band bestaat uit Allessandro Diaferio op gitaar en Pablo Leoni op drums. Ook Randolph beschikt over een fantastisch mooie, duidelijke, heldere stem en kan er van alles mee. In Travelling Man bijvoorbeeld produceert hij een blaffende hond, een politiesirene, een helicopter en dat past in de song. In Catfish visgeluiden, sissen. Hey Joe, een ode aan Jimi Hendrix.
Hij was bij een vriend thuis die Hey Joe op had staan en dat maakte een verpletterende indruk op hem. Vanaf dat moment is hij voor de muziek gegaan. Dat was de change of life. Hun uitvoering van Hey Joe is theatraal, vol emotie, intensiteit en gevoel en het publiek is doodstil en beantwoordt de song met een ovationeel applaus. Volgens hem is muziek de meest krachtige taal in de wereld en afgaande op hun concert kan ik het er alleen maar mee eens zijn!
Hierna is de soulblues van Southern Avenue (genoemd naar een straat in Memphis die leidt naar de STAX studio) aan de beurt. Gitarist Ori Naftaly uit Israël ontmoette zangeres Tierinii Jackson en haar zus, drummer Tikyra in Memphis bij de Blues Awards. Nadat er een bassist en keyboarder gevonden waren, was de band compleet. Hun muziek wordt gedomineerd door de geweldige soulstem van Tierinii. Ze is klein van stuk maar groots in haar performance, zeer beweeglijk en actief naar het publiek toe. Een vette bas, knallende drums en pompend orgel zorgen voor een heerlijke groove waarop stilzitten (bijna) niet mogelijk is.
De muziek is een mix van gospel, roots, blues, funk, R&B maar alles gebaseerd op soul. De stem van leadvocalist Tierinii is zuiver, helder en combineert prima met de stem van haar zus. Uitstekende zang deze band.
Gitarist Ori tovert schitterend ingetogen solo’s uit zijn gitaar in de ballades en knalt weer in de meer rockige songs en de bassist valt op omdat hij de hele show als een ijskonijn op het podium staat. Maar hij is goed! Deze band verzorgt een uitstekend optreden en het publiek is het daar helemaal mee eens en geniet met volle teugen.
De Curtis Salgado Band komt dan op het podium. Hij is een uitstekende soulzanger met een volle warme stem en songwriter en leerde John Belushi van de Bluesbrothers het mondharmonicaspel bij voor de film, die aan Curtis is opgedragen. Verder speelde hij met Santana, Steve Miller, Robert Cray. In 2004 kreeg hij leverkanker en net als bij Walter Trout zorgden giften ervoor dat hij een transplantatie kreeg. Daarna werd hij weer gezond verklaard, maar longkanker volgt en vorig jaar een hartoperatie en nu op de bühne hier in Schöppingen. Respect.
Hij wordt vergezeld door zijn eigen band en heeft als aanvulling een blazerssectie o.l.v. Tommy Schneller en dat geeft dit optreden extra kleur en past perfect bij deze soul en soulblues.
De band speelt eerst een funky jazzrockintro met een hoofdrol voor gitarist Alan Hager waarna Curtis opkomt. Men begint met Low Down Dirty Shame, met een fijne groove en zijn stem is nog wat mat en moet even opwarmen maar daarna geweldig. De songs zijn soulful en hebben het ritme en groove die je bij deze muziek wenst. Het gaat van rustige blues (Blues Get Off My Shoulder, Walk A Mile In My Blues, You Got To Move), funk, gospel tot spetterende soul en waarin de blazers volledig tot hun recht komen en er is ook tijd is voor een solo van saxofonist Tommy Schneller, trompetist Gary Winter en trombonist Dieter Kuhlman.
Een prima optreden van een prima band en respect voor Curtis die zoveel doorstaan heeft maar op het podium merk je er niets van.
Na Curtis Salgado komt een heel ander bluesman op het podium namelijk Eric Bibb. Hij is een echte bluesman die opkomt voor een betere wereld en burgerrechten. Zijn teksten gaan daarover. Eric is zeer internationaal georiënteerd en werkt veel samen met muzikanten uit West-Afrika, Amerika en Europa. Zo verbindt hij verschillende werelden met elkaar en zijn er in zijn muziek veel Afrikaanse invloeden te horen. Zijn band bestaat uit vier personen waarin gitarist Staffan Astner een hoofdrol heeft, naast Eric natuurlijk. Wat een geweldige gitarist, hij speelt zo makkelijk, schijnbaar zonder enige moeite en krijgt veel speeltijd van Eric.
Eric begint met een intiem autobiografisch nummer Silver Spoon. Direct valt zijn mooie, warme stem op. Hij heeft een goed contact met het publiek en legt steeds kort uit waar de song over gaat. De meeste songs zijn bluesy, maar er zitten ook enkele stevige nummers tussen. Een intens moment is het lied dat hij solo zingt voor de mensen die een veilige plek op aarde zoeken, het ovationele applaus is dik verdiend. Indrukwekkend optreden.
De voorlaatste band van deze dag is Danielle Nicole met haar band. Zij stond in 2013 op dit festival met Trampled Under Foot waarin ze speelde met haar broers Kris en Nick Schnebelen. Het was een prachtig optreden waarbij Danielle’s vocalen meteen de aandacht trokken. Wat een stem en wat een power. Nu is ze dan terug met haar eigen band bestaande uit gitarist Brandon Miller en drummer Ralph Forrest.
Net als in 2013 ben ik weer helemaal onder de indruk van haar stem en performance. Ze beweegt veel en is zeer spontaan en het spelplezier spat van de band af, bewonderenswaardig want het was spannend of ze op tijd in Schöppingen zouden arriveren. Twintig minuten voor showtime arriveerde men pas na een lange reis vanuit de Lofoten in Noorwegen. Snel omkleden en meteen het podium op.
Met een knallende rocker wordt de show geopend en wordt direct het visitekaartje afgegeven. De nummers zijn ritmisch sterk en gitarist Brandon Miller krijgt veel ruimte om te excelleren. In Pusher Man komt Danielle’s stem helemaal tot zijn recht, geweldige vocale uithalen en o zo zuiver en het gaat naadloos over in de volgende rocker.
Rustiger wordt het in Lord I Just Can’t Keep From Crying waarin de slidegitaar wordt gebruikt. De titelsong van haar laatste, zeer succesvolle cd, Cry No More wordt intens gezongen en de emotie spat ervan af.
Men eindigt de set met de lekkere rocker Save Me, met pompende pas, krachtige vocalen en scheurend gitaarwerk, waarin alles uit de kast wordt gehaald.
Als laatste act van het festival staat Sugaray Rayford And Band op het podium. Het is een band die uit zeven personen bestaat inclusief twee blazers. Sugaray is een blueszanger met veel soul in zijn muziek. Hij groeide op met soul- en gospelmuziek in de kerk, elke dag was hij daar met zijn oma. Zijn moeder stierf jong. Dat heeft hem gevormd en dat hoor je in zijn muziek en de verhalen die hij tussen de nummers verteld. Wel vaak te lang en dat breekt toch wel de sfeer, hoe goed hij ook zingt en de band speelt. Alle bandleden zijn toppers en hebben gespeeld met bijvoorbeeld Alan Parsons, Amy Winehouse, Deep Purple, Seal, Neil Diamond en dan kun je wel wat.
De band begint met een funky intro en dan verschijnt Sugaray op het podium, direct de aandacht trekkend met dansjes, a la James Brown. Het showelement is zeer belangrijk bij deze band en de muziek staat als het bekende huis.
Groovende soul met een heerlijke bas (Don’t Regret A Mile), boogie (Boogey Man), een nachtclubsfeer in Mona Lisa Was A Man dat eindigt in een mooie jam, mooie soul in Staxstijl (You And Me) tot Motownstijl (Is It Just me). De show heeft twee kanten, Sugaray Rayford heeft een prachtig, warme soulstem, de band is top, maar de vele onderbrekingen doen afbreuk aan het geheel. Jammer.
Conclusie: Het is een ontzettend mooi festival geweest. De muziek fantastisch, veel nieuwe bands gezien,beide dagen uitverkocht maar toch kleinschalig, maar dat is de kracht. Het blijft intiem en sfeervol met een perfecte organisatie, fantastisch publiek en het weer was ook nog veel beter dan voorspeld. Twee schitterende dagen!! Tot volgend jaar.
Links: www.kulturring-schoeppingen.de
Alle foto’s zijn in het fotoalbum Grolsch Blues Festival Schöppingen 2019 te zien.
Prachtige foto’s Nineke! Top.
Zag de Ghost Town Blues Band onlangs in Memphis. Wat een bazen zeg! Genoten tot diep in m’n tenen!