Verslag + Foto’s Concert Jack Bruce & Robin Trower

Jack Bruce

Ze hadden het zich zelf niet gemakkelijk gemaakt. Dit concert was uitverkoren voor opnames die op een DVD terecht moeten komen. Terecht want de Vereeniging is een prachtige zaal die volop ruimte biedt voor de 6 kamera’s die het allemaal registreren. Daarnaast staat de Vereeniging bekend om zijn goede akoestiek. Zo wilde Mike Oldfield die bekend staat om zijn verregaande eisen op geluidtechnisch gebied in de jaren tachtig alleen in de vereeniging spelen. Echter juist met die akoestiek gaat het in het begin mis. De eerste drie nummers, allen van de CD “seven Moons” van Bruce en Trower komen niet helemaal uit de verf. Pas bij het vierde nummer “Sunshine of your love” slaat de vonk over. Uiteraard is het merendeels oudere en mannelijke publiek hier voor gekomen. Het ontlokte Jack Bruce dan ook de uitspraak “Now we getting somewhere!” Kennelijk was het ze zelf ook opgevallen.

Eindelijk heb ik dan de kans om de legende in levende lijve te zien. Na een eerdere mislukte poging , toen ging het om BBM. (Ginger) Baker, (Jack) Bruce en (Gary) Moore. Het geplande concert op het Bluesfestival in Tegelen ging toen niet door. Ik ken hem van andere optredens, Rockpalast bijvoorbeeld en daar is hij weliswaar rustige bassist maar felle zanger.

De leeftijd is aan beide heren inmiddels wel af te zien. De felheid van het lichaam is wat minder. Het onthouden van teksten gaat ook gemakkelijker met de muziek op een notenstandaard voor je en bij de rustigere nummers komt de stem niet helemaal zuiver over. De tand des tijds heeft hier uiteraard vat op gehad. Jack vat dit wel mooi samen: “I’am glad to be here, but at my age, I’am glad to be anywhere”

Maar ja je ontkomt er niet aan dat je gaat vergelijken met wat je kent en bij het onvermijdelijke “in a White Room” bedenk ik me dat als een gemiddelde andere bruiloftsband dit zo had gespeeld ik het niet gepikt had, maar dan bedenk ik me ik sta hier wel naar de real deal te kijken. Het is Master Bruce met Boy wonder Robin die hier staat te spelen. En juist op dat moment komt Robin Trower met zijn gitaargeweld en trekt alles weer recht. Zo hoort White Room te klinken. Op dat moment ben ik weer gelukkig dat ik dat mag zien en horen.

Wat opvalt is dat ze zichzelf alle ruimte geven om te improviseren of iets te rekken als ze daar zin in hebben. En dat is nou juist de kracht van deze avond. Een paar knikjes en ze weten waar ze aan toe zijn. En om dat te kunnen doen is de keus van Gary Husband ineens duidelijk geworden. Deze drummer is de specie die dit gebouw overeind houdt. Af en toe zitten er ook uitgesponnen psychedelische werkjes tussen die een beetje tussen het wal en schip vallen. Voorbeeld: “I’am Home”. Ik rook niet maar dit nummer zou je wiet willen gaan roken. Gelukkig komt er “White Room” direct achteraan en gaat de zaal weer los.

Vrijwel de hele CD Seven Moons komt voorbij. De wahwah knop van Robins voetenpedaal moet wel heel groot uitgevallen zijn want deze avond was dat absoluut zijn favoriete effect. Lekker rauw, dan weer funky of jazzy of stampende blues rock, het kwam er allemaal uit. Jammer genoeg krijgen we van Robin Trowers eigen werk niets te horen. Eeuwig Zonde.

Amusant voorval. Robin zet “Just another day” in van de cd “seven Moons”, maar kennelijk een nummer te vroeg. Jack Bruce roept hem netjes tot de order met de woorden ”Wrong number, I’am a purist”. Oftewel het komt niet uit met de volgorde songteksten die op zijn notenstandaard liggen. Een nummer later is het nummer wel aan de beurt en Robin kan dit voorval weglachen met een gebaar van “mag ik nu wel?”. Een teken dat het klikt tussen deze twee of beter gezegd drie.

Vier Cream songs komen voor bij: Sunshine of your love, White Room, We’re going wrong (waar blijven de vloeistofdia’s?) en in de toegift het geweldige Politician. Het concert heeft tot dan 90 minuten geduurd. Maar het venijn zat bij dit concert in de staart. De heren komen terug. Goed geluimd neemt Jack Bruce het woord en bedankt nogmaals het publiek en zegt er nog wel even zin in te hebben. Vervolgens beginnen ze met de hele set weer van voren af aan. Toevallig ook de eerste drie nummers van de CD Seven Moons. Maar de geluidsproblemen van het begin zijn nu opgelost en de band is ook nog een beetje gehyped van het applaus en heeft er duidelijk zin in. Deze nummers komen met veel meer overtuiging de zaal in als de eerste keer. Ik durf te wedden dat deze laatste versies het gaan halen op de DVD. Net voor de 2e maal Sunshine of your love is het afgelopen. Dan rest ons alleen de DVD nog. Als ze de kleine oneffenheidjes in de zang weg kunnen poetsen wordt het een aanrader.

De vloeistofdia’s denken we er dan wel bij.

Robin Trower

Verslag door Frans Schepers

JACK BRUCE BLIJFT IMPONEREN !

Gezien: Concert Jack Bruce, Robin Trower, Gary Husband
Locatie: De Vereeniging, Nijmegen.,
Datum: 28.2.2009

Een eenmalig concert in Nederland van Jack Bruce vergezeld door Robin Trower, dat mag je als blues-rocker van bijna 57 lentes niet missen, eindelijk was het zover…….op naar Nijmegen !
In het najaar van 2008 bracht JB samen met zijn oude muziekmaatje Robin Trower en ditmaal met drummer Gary Husband (o.a. ex Gary Moore, ex Level 42) de CD
uit: Seven Moons. Een echt Back to the Blues exemplaar !
Bruce en Trower maakten begin jaren 80 al eens 2 elpees, maar samen optreden dat was er nog niet van gekomen. Voorafgaand aan dit concert waren er 2 optredens geweest in Duitsland en ook 1 maart volgde er nog een.
JB, in mei dit jaar 66 jaar, is en bijft een fenomeen, met zijn eigen typische stijl van bassen, op zicht niet zo spectaculair ogend, maar wel uniek en zijn nog steeds krachtige stem was het een beleving hem live te mogen aanschouwen.
Het concert, met toegift, van ruim 2 uur gaf aan dat JB, maar ook zijn maten met veel plezier en passie en met volle overtuiging hun muziek brengen. Robin Trower met zijn subtiele gitaarspel (ooit de witte Hendrix genoemd) en zijn unieke mimiek legt zoveel gevoel in zijn sound dat de vonk al snel over sloeg op het publiek in het bijna uitverkochte Nijmeegse concertgebouw. RT blijft hechten aan zijn eigen sound (bijna altijd en soms te veel Wah/Wah effect, waarvoor respect), maar meer sound variatie zal zeker zijn “masterlijke” gitaarspel nog boeiender maken.

Het trio opende met de titelsong Seven Moons (de CD die uiteraard centraal stond in dit concert) en vervolgde met Lives of Clay. Dat er oude Cream songs werden gespeeld was natuurlijk vanzelfsprekend en het duurde maar tot het vierde nummer toen Sunshine Of Your Love ten gehore werd gebracht. Uit het Cream repertoire volgden later nog Politician en White Room. Opvallend was ook het goed vullende drumwerk van Gary Husband (de jongste telg van het gezelschap) die met veel techniek de gitaristen ondersteunde. JB voelde zich steeds meer op zijn gemak en communiceerde met relaxte teksten met het publiek.
Tussen de nummers, bij een drinkpauze, gaf hij op een humoristische manier aan dat water niet bepaald zijn lievelingsdrankje is……..
Dit concert werd gefilmd voor een DVD en zo kon het zomaar gebeuren dat er een nummer werd ingezet welke kort daarna door JB werd afgebroken: I do not agree……en vervolgens werd voor een andere song gekozen.
JB maakte er geen geheim van dat van het nieuwe werk tekstvellen nodig waren, hij had een muziekstandaard met leeslamp pal voor zijn microfoonstandaard staan. Niemand die daarom zeurt, moet toch kunnen ?
Minpuntje was het feit dat veel nummers twee keer werden gespeeld. Toen het publiek om een toegift vroeg en het trio back on stage was begon het concert eigenlijk weer van vooraf aan… de eerste twee nummers van de setlist. Er zal/kan dus nog behoorlijk wat gemonteerd worden voor het beste eindresultaat van de DVD. Persoonlijk had ik gehoopt dat er nog wat nummers zouden worden gedaan uit de eerdere periode van JB en RT (What it is, No Island Lost, Into money etc.) In plaats van veel nummers twee keer te spelen. Maar goed, daarvoor was ik persoonlijk figurant op de binnenkort te verschijven DVD concertregistratie !
Het puike geluid in de zaal, de prima sfeer van voornamelijk ouwe rockers, en de perfecte performance van de band maakten deze avond onvergetelijk. Het wachten is op de DVD welke nu al een collectors-item kan worden genoemd. Veel optredens van deze band zullen niet meer volgen, zoals de bedoeling was….Bruce blijft boeien !

Gary Husband

Verslag door Mike de Wit

Vrijdag werd ik gebeld door bluesmagazine.nl met de mededeling dat mij alsnog 2 tickets werden aangeboden voor het concert van Jack Bruce, Robin Trower en Gary Husband. Na ruim 2 uur in de auto en een gezonde dosis blues uit de speakers kwamen we aan in Nijmegen. Het eerste wat mij opviel was toch wel de mooie zaal.
Zelf ben ik een Robin Trower fan. Victims of the Fury heb ik helemaal grijs gedraaid. Ik moet bekennen dat ik behalve de bekende nummers van de Cream niet veel werk gehoord heb en laat me dus verassen.
Na een rommelige start en met name een misser waarbij Robin een verkeerd nummer inzet en door Jack Bruce pijnlijk tot een halt wordt geroepen, begint de band een beetje los te komen. Robin kwam duidelijk weer lekker in zijn spel waarbij we weer konden genieten van zijn typerende solo’s en gitaargeluid.
De oude Cream nummers gingen er bij het publiek in als zoete koek. Mooi om te zien was dat de passie bij de oude rockers nog duidelijk aanwezig was. De noten van Robin kwamen uit zijn hart en Jack was goed bij stem. Ook het drumwerk van Gary Husband verdient een grote pluim.
Persoonlijk hadden er van mij wel wat meer Robin Trower nummers gespeeld mogen worden want niet alle nummer konden mij bekoren. In de toegift kwamen nog een aantal nummers terug die waarschijnlijk voor de DVD opname nog een keer opnieuw gespeeld werden.
De foutjes die af en te bespeuren waren hadden wel zijn charmes en het was leuk om te zien dat de heren er lol in hadden.
Al met al was het toch een erg leuk concert en ben ik blij dat ik de heren ook eens live kon bewonderen en ik ben benieuwd naar de DVD.
Zelf hoop ik op die leeftijd ook nog met zoveel overgave op het podium te kunnen staan.
Bij deze wil ik bluesmagazine.nl bedanken voor de kaartjes.

Verslag door Jeroen van Zuylen

Het was druk in Concertgebouw de Vereeniging, ik denk net niet uitverkocht. Er waren, naast veel Duitsers, zelfs mensen helemaal uit Frankrijk en Engeland overgekomen voor dit concert van Jack Bruce en Robin Trower. In het publiek opmerkelijk veel kalende vijftigers en zestigers die de tijd van Cream nog bewust hebben meegemaakt. Ikzelf heb als jongetje van veertien buiten de hekken van Pinkpop in de regen staan luisteren toen Bruce daar optrad met Mick Taylor en Carla Bley. Dat was in 1975, ik woonde in Geleen.

Er stonden grote camera’s op het podium gericht, want er werden van dit concert dvd-opnamen gemaakt. Mooi, dacht ik, dan doen de heren extra hun best. Dat was ook zo. Er volgde een prima optreden van ruim twee uur. Recent werk werd afgewisseld met enkele oude Cream-krakers. Bij White Room had ik echt het idee dat ik terug in de tijd was gesmeten en bij een liveconcert van Cream aanwezig was. Sunshine of your love werd lekker lang opgerekt, waarbij bas en gitaar zorgden voor een zinderend slot. Van mij hadden ze wel meer oude nummers mogen spelen. Het recente werk kon me niet altijd bekoren. Het waren wel echte Bruce-composities, met die typische jazzy inslag, maar verder weinig spannend. Het gitaarwerk van Trower maakte echter veel goed. Tsjonge, wat kan die man nog stevige solo’s ten beste geven, compleet met vervormingen a la Jimi Hendrix. Je krijgt weer heimwee naar de jaren zeventig toen elk popconcert aan elkaar hing van de gitaarsolo’s. Toch stelde Trower zich nogal bescheiden op. Maar ja, Jack Bruce was ten slotte de leider van het trio, de legende waar het allemaal om draaide. De derde man, drummer Gary Husband, zorgde voor een strakke en energieke begeleiding.

De heren waren goedgemutst, ook als er bij het inzetten van een nummer fout ging en ze opnieuw moesten beginnen. Met name Bruce, die het contact met het publiek onderhield, bleek gevoel voor humor te hebben. ‘I’m very glad to be here tonight… actuallly, I’m always glad to be everywhere’.

Niet alleen het publiek was enthousiast. Ook dagblad de Gelderlander was lovend, aangezien die haar positieve recensie van een halve pagina zelfs twee maal afdrukte, op pagina dertien én op pagina zeventien!

Foto Album

Klik op een foto om de grotere versie te bekijken. Popup scherm verschijnt dan waarna u ook verder kunt ‘bladeren’ door de foto’s via de pijltjes toetsen …