Verslag Culemborg Blues, 26 augustus 2023

Tekst: Jos Verhagen / Fotografie: Johan Breij. Alle foto’s staan in het fotoalbum Culemborg Blues 2023 op Flickr.

(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)

Eindelijk weer enigszins hersteld van mijn beenbreuk was dit mijn eerste uitstapje weer in bluesland sinds Blues Peer van afgelopen mei. Hoewel het niet lukte de gehele dag vol te maken had ik weer volop genoten van het programma dat de organisatie van Culemborg Blues ons weer voorschotelde. De variatie in acts was groot en dat is het mooie aan een festival als dit met 4 podia is er voor ieder wat wils. Zelf ben ik altijd wel gecharmeerd van bandjes die ik niet ken en waar de organisatie van bluesfestivals als dit me weten te verrassen.

Zo heb ik erg genoten van Boogie beast, Circus Prutz, Little Hat, en Van Tastik allen bands die ik nog nooit aan het werk zag. Ze allen overtuigde; De Boogie Beast met hun messcherpe power blues, strakke beats, de aanstekelijk mondharmonica, en de podium presence. Circus Prutz, overgekomen uit Zweden deden er met hun tegen de Hard rock aan schurende blues rock qua power en nog een schepje boven op. De mannen zongen weliswaar niet in het beste Engels maar qua gitaarspel heerlijk, met een vleugje Slash, Adje Vandenbergh en John Norum (Europe) in de sound. Het Nederlandse Trio Little Hat had al van zich doen spreken tijdens de Dutch blues challenge maar waren voor mij nog een open boek. Door hun aparte bezetting drum gitaar mondharmonica is hun stijl vlot en tegen de rock n roll aan schurend. Machiel Meijers met zijn mondharmonica brengt dat vuile dat rauwe wat hun muziek zo mooi maakt. Een trio om echt eens te gaan bekijken. De one man band Van Tastik veroverde de harten van het aanwezige publiek. Hij gaf alles en riep het publiek op hem te volgen in zijn Gospel, die zoals hij verklaarde in zijn jeugd in de kerk mee had gekregen. Gewapend met een stuk ijzer en een hamer als enige begeleiding zong de Varkensmarkt volop mee. Het blijft toch altijd wonderbaarlijk hoe een one man band muziek maakt die beklijft. Ik zag het eerder bij Ghalia Volt die blues Peer in vuur en vlam zette.

Boogie Beast

Circus Prutz

Naast de onbekende bands waren er natuurlijk ook tal van gevestigde namen uit de blues-rock scene gecontracteerd. Zo maakt Danny Bryant, Erja Lyytinen, Leif de Leeuw, Voltage en Thomas Toussiant hun opwachting. Alvorens Voltage te bereiken was op het midden podium Mattanja Joy Bradley neergestreken, tegenwoordig opererend als singer songwriter heb ik nog goede herinneringen aan haar tijd met Bradley Circus en vooral het album “Kicking but not High” komt regelmatig nog eens tevoorschijn. Voltage is de band rond zanger Dave Vermeulen, de jongen die het schopte tot de finales van de Voice of Holland, maar nu met zijn band al een paar jaar Nederlandse southern rock maakt. Komend uit Helmond de echte Nederlandse southern rock. De band is in de jaren gegroeid tot een hechte rock machine die ons trakteerde op een fijne set met zelfs een voorproefje van hun nieuwe album dat in het najaar uit gaat komen. Een andere band die bij mij altijd op veel bijval kan rekenen is Muddy What? Dit Duitse trio rond broer en zus Fabian en Ina Spang brengt fris klinkende blues dat wordt versterkt doordat zijn midden in hun set met de mandoline een verfrissend intermezzo brengen waarbij je versteld staat wat voor geluiden daar uitkomen. Nadat ze haar gitaar weer had omgehangen toonde Ina waarin zij met de gitaar een meester in is het creëren van mystiek met haar Wah Wah pedal.

Voltage

Muddy What?

Tijd om echt bij te komen is er bij Culemborg Blues niet, pendelend tussen de beide podia stond Erja Lyytinen alweer klaar. En waar haar albums vol prachtige muziek staan lukt het haar op een of andere manier niet dit over te brengen. Aan haar enthousiasme en aankleding ligt het niet, of het haar wat iele stem is, ik weet het niet. Ik heb genoten van haar specialiteit het slide gitaar spel maar het bleef niet plakken. Wie wel bleef plakken was Leif de leeuw, die in een uitgekiende set van zich deed spreken. De in een fijn southern rock sausje verpakte blues verraad zijn voorliefde voor The Allman Brothers. Een heerlijk optreden dat door de twee drummers van extra dynamiek werd voorzien. Toch een puntje van kritiek, door een basfeedback was, wat verder op het plein, de keyboards nagenoeg niet te horen en de gitaarsolo’s lastig te definiëren. Het nam niet weg dat ik genoten heb. Zoals gezegd de avond niet volgemaakt en Thomas Toussaint en Danny Bryant gemist, maar de video van Danny met zijn ode aan Bernie Mardsen op de Bluesmagazine Facebook pagina zegt genoeg over de gitarist Danny Bryant.

Erja Lyytinen

Leif de Leeuw band

Danny Bryant

Nog wat foto’s uit het mooie fotoalbum op Flickr

Mattanja Joy Bradley

Borgers Familie band

Bertus Borgers

Dave Vermeulen

Ina Spang

Fabian Bennardo

Leif de Leeuw

Ook op Blues Magazine ...