Slash – Orgy of the Damned | Album recensie

SLASH VERVULT LANG GEKOESTERDE DROOM MET ‘ORGY OF THE DAMNED’

SLASH – ORGY OF THE DAMNED
DATUM RELEASE: 17 MEI 2024
LABEL: GIBSON RECORDS

Te bestellen via o.a. Bol.

Terwijl de wereldtournee met Guns N’ Roses vorig jaar breed werd uitgemeten in de internationale media, en dus vooral ook bekritiseerd, waren de voorbereidingen voor zijn volgende projecten al in volle gang. Zodoende was hij onlangs nog in de Ziggo Dome te zien met Myles Kennedy & The Conspirators, een samenwerking die al ruim tien jaar succesvol is, maar kondigde hij bovendien aan bezig te zijn met een album waar hij nog niet heel veel over kwijt wilde. Inmiddels is er een einde gekomen aan alle geheimzinnigheid en verschijnt vrijdag 17 mei ‘Orgy of the Damned’, het nieuwe solo-album van de iconische gitaarheld Slash. Blues Magazine ontving alvast een luisterexemplaar om een oordeel te vellen…

Tekst: Jeroen Bakker

Zonder enige twijfel kan Slash als één van de allergrootste gitaristen worden gezien die er op deze aardkloot rondloopt. Zo een die aan alle kwalificaties voldoet als het gaat om virtuositeit en attitude. Een toonaangevend gitaarmagazine hield hem zelfs eens verantwoordelijk voor de allerbeste gitaarriff ooit gemaakt in ‘Sweet Child o’ Mine’ terwijl zijn solo in ‘November Rain’ is beoordeeld met een plaats in de top 10 van de meest indrukwekkende gitaarsolo’s in de geschiedenis van de rockmuziek. De tijd dat de wereld nog werd opgeschrikt door de wilde capriolen van Guns N’ Roses ligt al lange tijd achter ons en ook op muzikaal vlak is er behoudens de bovengenoemde recente tour van de geruchtmakende band weinig schokkends te melden. Interessanter is de muzikale carrière van de gitarist die al in een vroeg stadium zijn eigen weg volgde door met de meest uiteenlopende artiesten samen te werken. Bekende voorbeelden zijn ‘Give In To Me’ met Michael Jackson en ‘Always on the Run’ dat hij samen met zijn goede vriend Lenny Kravitz opnam. Eveneens zeer geslaagd maar iets minder succesvol zijn de bijdragen op albums van Paul Rodgers, Iggy Pop, Rihanna en Bob Dylan.

Ook aan de behoefte om weer met een eigen band actief te zijn kon worden voldaan. Slash’s Snakepit leek een aardige start te maken maar de mogelijkheid om met zanger Scott Weiland samen te werken in Velvet Revolver was te mooi om waar te zijn. Het sprookje was van korte duur. Na twee zeer succesvolle albums en een Grammy Award op zak bleken de chemicaliën een zware tol met fatale afloop te eisen.
Met zanger Myles Kennedy van Alter Bridge leek Slash vervolgens eindelijk een stabiele factor te hebben gevonden met wie hij grote creatieve stappen kon maken. De twee werken nu bijna vijftien jaar samen en hebben als ‘Slash featuring Myles Kennedy & The Conspirators’ al vijf albums lang kwalitatief hoogwaardig rockmateriaal afgeleverd waarmee de grootste evenementenhallen in de hele wereld kunnen worden gevuld.

Toch is er altijd een lang gekoesterde wens onvervuld gebleven, namelijk het uitbrengen van een eigen blues-album. De bluesmuziek heeft al in een zeer vroeg stadium vat gekregen op de gitarist die als Saul Hudson in Londen geboren werd maar al op jonge leeftijd naar Los Angeles verhuisde. Een opvoeding die weinig structuur kende maakte het er voor hem niet gemakkelijker op. Het was zijn oma die hem de muziek liet horen die zijn leven zou veranderen. Het vroege werk van Aerosmith deed hem besluiten om ook als rockster door het leven te gaan maar het was de muziek van onder anderen Howlin’ Wolf, Muddy Waters en B.B. King die hem op het juiste pad zou brengen. In de jaren negentig is onder de naam Slash’s Blues Ball een serie optredens gedaan waarin met een gelegenheidsband uitsluitend bluesrock-covers werden gespeeld maar door alle andere verplichtingen is het daar bij gebleven. In het voorjaar van 2023 besloot Slash om zich met producer Mike Clink volledig af te zonderen in Noord-Hollywood om daar in de studio een volledig live ingespeelde instrumentale basis te leggen van zijn eerste blues-album onder eigen naam. Elf klassiekers en één eigen compositie zouden het geraamte gaan vormen voor ‘Orgy of the Damned’. In de maanden die volgden zouden diverse bevriende artiesten langskomen om vocale bijdragen te leveren.

Afgelopen maart werd al een korte video-impressie losgelaten waarin we Slash geflankeerd door AC/DC’s Brian Johnson een verwoestende ‘Killing Floor’ zien uitvoeren waarbij een uitzinnige Steven Tyler zijn harmonica bijna kapot blaast. Het blijkt het favoriete Howlin’ Wolf-nummer van zowel Slash als Brian Johnson te zijn. Johnson verklaarde het zelfs ooit met zijn allereerste band dikwijls gespeeld te hebben maar zo goed als deze uitvoering is het hem nog niet eerder gelukt: “Het was een geweldige tijd in de studio met al die gasten. Ik denk dat we een waardig eerbetoon hebben neergezet voor één van de allergrootste bluesmannen.”

Met de muzikanten in de studio bedoelde hij naast eerdergenoemde twee de voormalige Blues Ball-bandleden Johnny Griparic op bas en Teddy Andreadis op toetsen, aangevuld met drummer Michael Jermone en zanger/gitarist Tash Neal.

Het album wordt geopend met ‘The Pusher’ waarin een glansrol is weggelegd voor Chris Robinson, de Black Crowe die al vaker bewees goed overweg te kunnen met muzikaal erfgoed. Deze verrassende keuze is afkomstig van Steppenwolf en maakte onderdeel uit van de ‘Easy Rider’- soundtrack. De track lijkt de bevlogen Robinson op het slanke lijf geschreven. Zoals altijd ook nu vocaal tot het gaatje maar daarnaast levert hij ook nog een fraaie harmonicasolo af in deze song over een dealer die ‘lots of sweet dreams’ verkoopt.

Hoewel ‘Crossroads’ een op het eerste gezicht wat gemakkelijke keuze lijkt, is deze stevig rockende uitvoering met Gary Clark Jr. wel degelijk interessant en heeft het er alle schijn van dat Slash hem hiermee probeert duidelijk te maken dat hij zich maar beter op het blues-genre richt in plaats van allerlei experimentele zijweggetjes te bewandelen zoals hij op zijn laatste albums veelvuldig het geval is.

Weinig verrassend is ook de keuze voor ‘Hoochie Coochie Man’ maar wanneer Billy F. Gibbons zich daarmee als zanger en gitarist gaat bemoeien is het resultaat uiteraard meer dan bevredigend. Hetzelfde geldt voor ‘Oh Well’ dat al zo vaak is vertolkt maar daarentegen is de invloed van Peter Green op het gitaarspel van Slash enorm groot gebleken en kan deze uitvoering als een waardig eerbetoon gezien worden. Het zal voor veel fans van Chris Stapleton echter wel even schrikken zijn om hun held hier, omgeven door een muur van ‘wilde gitaarklanken’ tegen te komen. Daar zullen de liefhebbers van Dorothy minder last van hebben aangezien hun zangeres Dorothy Martin zich doorgaans voornamelijk in de stevige rocksferen begeeft. Waarschijnlijk heeft een gastoptreden van Slash tijdens hun optreden vorig jaar in de lokale Troubadour er toe geleid dat ‘Key To The Highway’ hier wordt versterkt door haar vocale krachtpatserij.

Dan is de samenwerking met Iggy Pop stukken spannender aangezien Slash zijn oude vriend en collega begeleidt in een akoestische uitvoering van ‘Awful Dream’, een door Iggy voorgestelde track van Lightin’ Hopkins waarin hij een serieuze en hartstochtelijke poging onderneemt om te zingen en zelfs het tijdens het outro een harmonica-partij vocaal nabootst. Ook Iggy schijnt hier enorm naar te hebben uitgekeken en al hapert de uitvoering enigszins, de passie drijft er werkelijk van af.

Met Paul Rodgers werd in de jaren negentig al eens gewerkt aan een Muddy Waters Tribute-album maar die samenwerking bleef beperkt tot een uitvoering van ‘The Hunter’ dat ooit op een album van Free te vinden was. De twee raakten bevriend en zouden elkaar vervolgens vaak opzoeken om voor een livepubliek te spelen. De uitvoering van ‘Born Under A Bad Sign’ is ietwat ingetogen en veilig gespeeld maar de waardering voor elkaar blijkt uit iedere noot. Geweldig ook om in 2024 nog iets te kunnen vernemen van deze fantastische zanger die zelf ook nog recentelijk van zich liet horen door met ‘Midnight Rose’ een sterk album uit te brengen.

De basis voor de samenwerking met Demi Lovato werd gelegd tijdens een bijeenkomst om van verslaving af te komen. Een vriendschap werd gesloten en muzikale diensten werden uitgewisseld. Slash speelde op haar vernieuwde uitvoering van ‘Sorry Not Sorry’ en Lovato werd vervolgens uitgenodigd om ‘Papa Was A Rolling Stone’ op te leuken. Muzikaal is een soortgelijke sfeer als in die van het origineel gecreëerd maar Lovato lijkt zichzelf op te blazen en mist de benodigde ‘coolness’ om de track naar een hoger niveau te tillen.

Het van Stevie Wonder afkomstige ‘Living For The City’ is eveneens een favoriete track van Slash die hierin wordt bijgestaan door zanger/gitarist Tash Neal, een muzikant uit New York die we hier ooit eens tegenkwamen met The London Souls, en daarmee de juiste persoon voor de juiste track heeft uitgenodigd. Neal weet in zowel de hoge tonen als de lage noten duidelijk wat er vocaal nodig is in deze sterke maar ietwat onderbelichte Stevie Wonder-klassieker.

Wanneer je de gehele gastenlijst bekijkt kan één naam absoluut niet ontbreken en gelukkig heeft Slash dat zelf ook ingezien. Joe Bonamassa ging hem al eens voor en het resultaat is bekend. Het is niet eens een verrassing te noemen dat ‘Stormy Monday’ gezongen door Beth Hart een absoluut hoogtepunt vormt op dit album. Typisch een gevalletje dat naar meer smaakt en waarbij beiden het allerbeste bij elkaar naar boven brengen. Mocht het er nog eens van komen dan zou Slash kunnen overwegen om het alleen met Beth te doen.

In het drie minuten durende zelfgeschreven instrumentale ‘Metal Chestnut’ is nog een keer een ontketende Slash te horen die met een indrukwekkend staaltje gitaarwerk zijn eerste eigen blues-album afsluit. Hij zal met grote voldoening terugkijken op de totstandkoming ervan en er zal ongetwijfeld nog ergens een tape rondslingeren met onvoltooide ideeën die later nog eens van pas komen bij een vervolg op ‘Orgy of the Damned’. Iets om nu al naar uit te kijken.

Slash – Orgy of the Damned
TRACK LISTING

1. “The Pusher” feat. Chris Robinson (vocal and harmonica)
Written by Wayne Hoyt Axton

2. “Crossroads” feat. Gary Clark Jr. (vocal, rhythm guitar, and solo)
Written by Robert Leroy Johnson

3. “Hoochie Coochie Man” feat. Billy F. Gibbons (vocal, rhythm guitar, and solo)
Written by Willie Dixon

4. “Oh Well” feat. Chris Stapleton (vocal)
Written by Peter Alan Green

5. “Key to the Highway” feat. Dorothy (vocal)
Written by Charles Segar, William Broonzy

6. “Awful Dream” feat. Iggy Pop (vocal)
Written by Sam (Lightnin’) Hopkins, Clarence Lewis, C. Morgan Robinson

7. “Born Under a Bad Sign” feat. Paul Rodgers (vocal)
Written by William Bell and Booker T. Jones

8. “Papa Was a Rolling Stone” feat. Demi Lovato (vocal)
Written by Barrett Strong and Jesse Norman Whitfield

9. “Killing Floor” feat. Brian Johnson (vocal)
Written by Chester Burnett (Howlin’ Wolf)

*Special guest Steven Tyler on harmonica.

10. “Living for the City” feat. Tash Neal (vocal)
Written by Stevie Wonder

*Special guest background vocals: Jenna Bell and Jessie Payo.

11. “Stormy Monday” feat. Beth Hart (vocal)
Written by T-Bone Walker

12. “Metal Chestnut”
Written by Slash

Ook op Blues Magazine ...