Sjako!
Megaliths
Sounds Haarlem Likes Vinyl
Muziek is geen wedstrijd, maar als we Sjako! een van de meest invloedrijke, belangrijke en misschien wel beste bands van Nederland noemen, zitten we er niet ver naast. Wie de band live heeft zien spelen kan niet anders dan onder de indruk raken van zowel het spelplezier, de zeggingskracht van de muziek, het technisch vernuft en het speelse gemak waarmee de Haarlemse band rond zanger/gitarist Wouter Planteijdt te werk gaat. Powerrock wordt de muziek wel genoemd, en die omschrijving dekt de lading wel zo’n beetje, al doet het Sjako! ook te kort. Sjako! is van vele markten thuis.
Tekst: Dietmar Terpstra
Daarnaast kennen we Wouter Planteijdt natuurlijk als veelgevraagd studio- en livegitarist voor theaterproducties van onder meer Sanne Wallis de Vries, Paul de Munnik en Leo Blokhuis.
Met Megaliths is de band terug in zijn driekoppige bezetting, met Thijs Vermeulen op bas, en Jaap Vrenegoor op drums. Ooit maakten bijvoorbeeld ook René van Collem (Doe Maar, Power Play) deel uit van Sjako!, en recent speelde René ‘Tres Manos’ van Barneveld (Urban Dance Squad) gitaar bij de band. Om er maar een paar te noemen. Op het vorige album, The !0th uit 2016, waren belangrijke vocale rollen weggelegd voor Joost en Cato van Dijck (My Baby) en zangeres Lucretia van der Vloot.
Al die toeters en bellen heeft de band nu niet nodig, zo blijkt op Megaliths. Aanvankelijk doet de band het nog wat kalmpjes aan, op de titeltrack en op The Right Place. Megaliths doet met zijn melodieuze bas, accenten op de bekkens en lage tempo sterk denken aan de stevige, melodieuze seventies rock van bijvoorbeeld Traffic of Jack Bruce, net als de tweede track, The Right Place, dat zowel melodieus is als stuwend.
Prachtig, droef en melancholiek kan Sjako! ook zijn, getuige de ballad Where’s Jake, mogelijk geschreven voor of opgedragen aan een overleden vriend. Ook popmusici worden een dagje ouder, en verlies ligt dan op de loer. Planteijdt wijdt er een fraaie gitaarsolo aan.
Invloeden van Robert Fripp en King Crimson zijn nooit ver weg bij Sjako!, en op het minimal klinkende instrumentale nummer Trouble On Isis, leeft gitarist Planteijdt zich dan ook uit in een bijna atonale repetitie van noten. En als we dan toch bezig zijn: Exactly Nothing zou, qua quirky funk en spitsvondige tekst zomaar door Frank Zappa geschreven kunnen zijn. En geheel volgens de Sjako!-traditie volgt er inderdaad, als afsluiter, een compositie van de gevierde Amerikaanse componist, namelijk I’m The Slime, oorspronkelijk afkomstig van Over-Nite Sensation, dat The Mothers Of Invention in 1973 uitbrachten. Dat nummer had overigens wat mij betreft best wel wat langer mogen duren. Misschien dat we live wat uitbundiger gitaarexplosies tegemoet mogen zien.
Een Sjako!-album is eigenlijk een anachronisme, in deze tijdens van Spotify en TikTok, waarin muziek als je mazzel hebt per track geconsumeerd wordt. Niet dat Megaliths een conceptalbum is, maar bij zo’n plaat loont het de moeite om er eens lekker voor te gaan zitten, en de versterker goed open te draaien.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe