Simon McBride
Voorprogramma: Leif de Leeuw Band
De Kelder, Amersfoort
11 december 2009
Tekst & Foto’s : Fons Kersbulck
Simon McBride trad afgelopen vrijdag op in het altijd druk bezette muziekcentrum De Kelder in Amersfoort. Het optreden maakte onderdeel uit van een Europese toer, waarbij ook diverse plaatsen in ons land werden aangedaan.
Alvorens Simon & band de planken mocht betreden was er ook een band die het voorprogramma mocht verzorgen. Die eer was ten deel gevallen aan de nog jonge Leif de Leeuw Band. Een jonge band vanwege het feit dat het kwintet nog maar heel kort bestaat, maar ook jong wanneer men refereert aan bandleider en gitarist Leif de Leeuw, die nog maar 14 jaar oud is. De band had, nog geen twee maanden geleden, zijn eerste optreden en try-out gehad in de IJsbreker in Leusden, na slechts één maal met elkaar geoefend te hebben. Nu bleek dat de heren kennelijk wat meer met elkaar geoefend hadden, wat ook te horen was in dit optreden. Er was duidelijk meer evenwicht in de band en men leek elkaar ook veel beter aan te voelen.
Topper in de band is natuurlijk gitarist en winnaar van de SENA Guitar Awards 2009, Leif de Leeuw. Hij liet hier vanavond ook maar weer eens horen waarom men hem eigenlijk met deze prijs beloond had. De vocale bijdrage kwam overigens voor rekening van Bert Yzer en de bluesharp werd op uitstekende wijze bespeeld door Ted Bekker.
Oude rot Peter Moraal was verantwoordelijk voor het werk op de basgitaar en het slagwerk was aan de nieuwe drummer Marc Noordhof, een 17-jarige jongeman uit Leusden, die al eerder met Leif speelde in de band Amused. Het was voor hem de eerste keer in deze band en hij liet duidelijk zien zeer gemotiveerd en enthousiast te zijn. Enthousiasme was er ook al onder het publiek. Het viel op hoeveel Leif-fans er waren komen opdagen, want de jonge gitarist mag zich al omringt weten door een groeiende schare aan fans/bewonderaars.
Dat de band, na twee optredens en slechts enkele malen oefenen, nog geen top-band is mag duidelijk zijn en of ze dat ooit worden of zelfs maar de ambitie hebben om dit te worden is maar de vraag. Wanneer je de diverse bandleden echter spreekt blijkt dat ze vooral erg veel plezier hebben in wat ze doen en misschien is dat wel het belangrijkste!
McBride
Ondertussen was, beetje bij beetje, de zaal voller geworden en ongeveer 150 mensen stonden nu te wachten op het optreden van de Ierse 3-mans formatie van Simon McBride. McBride zou vanavond zijn voorlaatste optreden geven in Nederland en dan naar de UK vertrekken voor nog een paar gigs om vervolgens weer de Ierse podiumplanken te gaan betreden.
McBride is een artiest in opkomst die vaak vergeleken wordt met zijn landgenoten Rory Gallagher en Gary Moore. Gallagher? Nee, niet echt. Gary Moore? Hier is hij absoluut in belangrijke mate door beïnvloed, maar in zijn muziek zijn duidelijk ook Bonamassa-achtige geluiden te horen. Een mix van allerlei invloeden dus. McBride is eigenlijk nog niet eens zo’n bekende artiest binnen de Europese bluesscène, maar duidelijk in opkomst. Nog niet zo lang geleden is zijn debuut-cd “Rich Man Falling” verschenen en het waren natuurlijk ook voornamelijk die noten die de zaal van De Kelder vulden. McBride bleek aanvankelijk, in zijn streven naar perfectionisme, niet zo erg verguld met zijn cd. Volgens de drummer van de band, Paul Hamilton, zit er trouwens al weer een nieuwe release aan te komen in juni 2010.
McBride is hoe dan ook een gitaarvirtuoos die op zijn tiende begon met spelen en op zijn vijftiende de prestigieuze Guitarist Magazine Guitar Award in de wacht sleepte. Aanvankelijk startte McBride zijn carrière in de heavy-metal band Savage en later in de band van Andrew Strong. Hij verliet beide bands omdat hij er zijn “ding” niet in kwijt kon en experimenteerde vervolgens nog met enkele andere bands om te eindigen op een doodlopend spoor. Op een gegeven moment koos hij ervoor om de bluesrock-kant op te gaan en hij wilde absoluut ook gaan zingen, zoals Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan, naar wie hij veel luisterde. Hij trad vervolgens ook nog op met de Derek Trucks Band en speelde samen met Jeff Beck, zijn grote held. McBride noemt zichzelf nu een bluesrock-artiest en zegt zonder blikken of blozen dat de oude blues hem helemaal niet interesseert. Ook in De Kelder liet hij zien dat hij één is met zijn instrument, in zowel de rustiger nummers als in stevige bluesrock.
Het publiek was in elk geval enthousiast genoeg.
Ondanks dat McBride een uitstekend stukje muziek weggaf waren er toch een paar kleine minpuntjes die avond. Het geluid was veel en veel te hard. De decibelmeter stond voortdurend op minimaal 107, met als gevolg dat veel mensen regelmatig de zaal uitliepen om de oren wat rust te gunnen. Verder had de presentatie/uitstraling van McBride ook iets beter gekund. Vooral in de tweede helft ging dit al wat beter, in de eerste helft leek hij er een beetje bij te staan met een gezicht van “Ik moet, maar ik heb niet zoveel zin” Wat dat betreft deed de band in het voorprogramma het qua uitstraling en presentatie veel beter. Daarnaast was er nogal een tamelijk lange pauze, waardoor veel mensen wat ongeduldig werden en velen het voor gezien hielden.
Al met al stond er hier toch een band te spelen die het publiek goed wist te vermaken en het is zeker de moeite om eens een optreden te bezoeken, wanneer de gelegenheid zich weer eens voordoet. Voorlopig is hij even niet in Nederland te zien en te horen want ook in zijn vaderland Ierland staan reeksen van optredens gepland.
Meer foto’s in het FOTO ALBUM van dit concert >>
Links:
http://leifdeleeuw.hyves.nl – Leif de Leeuw en band
http://www.simonmcbride.net/ – Homepage Simon McBride
http://www.podiumdekelder.nl/ – podium De Kelder Amersfoort
Tja, dat viel me ook al op dat na de pauze de helft van de aanwezigen weg waren. Ik denk dat bij een wat korter optreden, zonder pauze, McBride beter tot zijn recht was gekomen !
Prima verslag Fons.. En ja die geluidsmensen moeten maar eens bijscholing gaan doen! M’n oren suizen nog steeds.
De Pauze was way too long en idd: veel mensen vertrokken. Je hebt gelijk Stan wanneer je zegt dat het optreden beter iets korter geweest was en dan aan een stuk door. Het geluid was niet om aan te horen. Er was een decibellenmeter aanwezig en als die dan op 107 staat is dat ver boven de gehoorschadegrens. Alleen Michael Katon heb ik nog eens veel harder horen spelen. Toen floten mijn oren zelfs nog, terwijl ik een hele avond oordoppen inhad.