Format: Digital (all major platforms)
Label: Pilot light records
Release: 23 juni 2023
Tekst Jos Verhagen
Willie J Laws jr. wordt aangekondigd als de “The last phrophet of the funky Texas blues” die die grootheden als T-Bone Walker, Lightning Hopkins, Albert King en vele andere moet doen vergeten. Zijn muziek is het soort echte Texas-blues vermengd met klassieke R&B, country en funk en verdomd aanstekelijk.
Na eerder D.K. Harrell is Willie J. Laws ook een van die jonge mannen die de blues voorzien van nieuw vuur. Gezegend met een prettige stem levert hij een album vol blues van het fijnste soort. In de openingstrack “Reg”l Ol’blues” zet de toon met referenties naar zijn inspiratie bronnen, BB King, Little Milton en Bobby “Blue” Bland. In “Better of Blue” brengt hij er al wat soul en een vleugje funk toe wat hij doortrekt op misschien wel het beste nummers van dit album, “Stuck in traffic” en “Get the knee of my neck”, een super funky protest song over de handelswijze van de sterke arm. De funky groove, de blazers, de rap style van zingen, getuigt van schrijverskunst. In nummers als “Love before you” die blijf je de funky soulvolle inslag in de nummers terug horen, aangevuld met het puntige gitaarspel werkt Willie J Laws gestaag door aan de positive vibe van dit album.
Tot zover is het funky blues wat de klok slaat maar dan switched het album en komt de ware Willie J. boven drijven, als een verteller entertainer speelt hij met zijn teksten in “Hey Charlie” en “Too much blues”. Wat een heerlijke afwisseling tov de traditionele blues paden. Bassist Lenny Bradford zet met zijn vette grooves een wat meer traditionele blues neer in “You don’t love me” , met een toffe solo van Willie J. Laws. In “Ain’t going back to Texas” schuwt Willie J ook een politiek statement niet, hij weet zijn politieke boodschappen op een fantastische wijze te omvatten en samen met The Right plaatst hij hier een oproep aan de gewone mensen om op te staan tegen de gevestigde politiek en een oproep naar een grondwet met compassie en begrip voor iedereen. Het afsluitende “Who’s that lady” verraad invloeden van Robert Cray, qua zang maar ook qua gitaarspel. Een heerlijk album dit Too much blues met zijn funky inslag waarvan ik alleen maar kan zeggen; dit soort blues is never to much.
Tracklist:
1. Regl’ Ol’ Blues
2. Better Off Blue
3. Stuck In Traffic
4. Getcha’ Knee Off My Neck
5. Love Before You Die
6. I Want To Be Loved
7. Sorry Charlie
8. Too Much Blues
9. You Don’t Love Me (U Love What I Do)
10. Ain’t Going To Texas
11. The Right
12. Who’s That Lady?
We horen graag je mening! Voeg reactie toe