The Damned and Dirty – Revelation
Format: CD / Label: Eigen Beheer
Releasedatum: 11 februari 2018
Tekst: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee)
It’s here. De nieuwe plaat van The Damned and Dirty (TDAD). Al verwacht in november afgelopen jaar, maar uitgesteld tot nu om de bluespuntjes nog meer op de i te zetten. Waar de vorige platen min of meer klonken als een lome, zomerse wandeling door de Mississippi Delta, is ‘Revelation’ een harde stomp in de maag. Muziek afkomstig uit de duistere onderbuik. De blues is niet afgezworen, maar heeft er een giftig en gespierd rockrandje bij gekregen op deze release.
We hebben er even op moeten wachten. Waar TDAD-boys in het verleden doorgaans elk jaar wel een nieuwe worp op de wereld zetten, zit er tussen ‘Revelation’ en de vorige release ‘Hoodoo Down’ ruim twee jaar. Niet dat The Damned and Dirty in de tussentijd stil heeft gezeten. Zo stond de band onder meer in het voorprogramma van Mud Morganfield (Muddy Waters Jr.) en Robert Cray in Paradiso, brachten ze de single ‘Bye Bye To Ya’ / ’I Ain’t Coming Home’ uit en stond TDAD als enige Europese act in mei 2017 op het International Bali Blues Festival in Indonesië. Van die trip zond RTV Noord-Holland vrijdag 9 februari (20.40 uur) en zaterdag 10 februari (17.40 uur) overigens de mini-documentaire The Road to Bali uit.
Het zes nummers tellende album ‘Revelation’ kwam mede tot stand via een succesvolle crowdfund-actie die in no-time het benodigde bedrag ophaalde en daar zelfs overheen ging wat betreft donaties. Producer van de plaat is Mario Goossens, de straf (en hard) drummende man van Triggerfinger, niet de minste band als het gaat om snoeiharde ritmes en een volle, pakkende sound. Goossens schreef ook mee aan vijf nummers: alleen I Know It’s Right is alleen door Kevin de Harde (zang/bluesharp) en Micha Sprenger (gitaar, backing vocals) geschreven. De plaat is opgenomen in Daft Studios en The Gorio Hills in België, gemixed door Jannes van Rossom en gemastered door Ward Neyrinck. De mede-muzikanten zijn namen die we ook deels van vorige releases kennen: Bram Slinger (keys), Karel van Mileghem (bas), Mario Goossens (drums, percussie) en Marlou Vriens (backing vocals).
De keuze voor Mario Goossens heeft duidelijk zijn weerslag op de sound van de nummers. Waar eerdere releases doorgaans klonken als zwoel en loom slenteren door de Delta, klinkt ‘Revelation’ als een woede-explosie, gevangen op plaat. De blues is niet weg, maar heeft er een potig rockrandje bij gekregen. Een bewuste keuze deze verandering ten opzichte van vorige platen. Zoals de band het zelf zegt in een van de blogs “Na vier albums min of meer dezelfde aanpak is het tijd voor iets nieuws. Want bij nadere beschouwing gingen ook mijn helden zelf met hun tijd mee. De oude blues is lange tijd ons ijkpunt geweest, maar nu gaan we de dingen anders doen. Sorry Muddy.” De albumtitel ‘Revelation’ verwijst dan ook naar de openbaring van het nieuwe geluid dat de band zocht.
En heeft TDAD dat nieuwe geluid gevonden? Ja. Sure, de roots-muziek sijpelt er nog wel door heen, maar het gros van de nummers laat een rauwer en harder in-your-face geluid horen, overgoten met een stevig soul- en bluessausje. Opener High and Fine (waarvan het drum-intro een gelijkenis toont met ‘Gunface’ van The Rolling Stones) heeft een fijn spelende Sprenger op slide en elektrisch gitaar en evolueert al snel in een pakkende soul die grossiert in verbluffende emotie, mede door de aangename backing-vocals: iets dat ook geldt voor Been a Liar.
Volslagen gekte (in de positieve betekenis van het woord) is Ain’t That Something dat net niet gierend uit de bocht vliegt met zijn krankzinnige, opgevoerde ritme, gitaar en zang. Een explosie van geluid dat bruut uit de boxen rammelt. Niks lieflijke blues: dit is manie op muziek gezet. Bijkomen van deze uitbarsting kan met Head Down In The Darkness dat ingetogener is, maar nog steeds donker en hypnotisch klinkt, mede door de repeterende riff en de welhaast Voodoo-zang van Kevin. Revelation is bijna ouderwetse blues zoals ook op de platen van BluesMotel te vinden is, ware het niet voor de licht overstuurde gitaar dat het nummer een onheilspellend geluid geeft. I Know It’s Right is een stevig rammelende rocker die overdonderend uit de stereo gutst. Een uitermate plezierige uitsmijter van de plaat.
‘I had no expectations of what I could find / and I’m still searching / oh Lord, I’m must be blind’ zingt De Harde in Revelation. De band is misschien nog steeds zoekende en heeft wellicht nog niet gevonden waar ze naar op zoek zijn, maar op ‘Revelation’ toont The Damned and Dirty ballen. Niet alleen door het krachtige en stevige geluid dat verschilt van hun vorige platen, maar ook door een nieuwe richting te kiezen. Minpuntjes? Twee eigenlijk. Het album smaakt naar meer en heeft ‘slechts’ zes nummers. En twee: De Harde heeft zijn bluesharp op deze release vaker thuisgelaten. Maar als dat dit soort kwalitatieve platen oplevert, dan zijn dat slechts kleine kanttekeningen.
The Damned and Dirty heeft de blues niet afgezworen, maar er een giftig en gespierd rockrandje bij gekregen. Waarvoor hulde.
Tracks:
01. High And Fine
02. Been A Liar
03. Ain’t That Something
04. Head Down In The Darkness
05. Revelation
06. I Know It’s Right
Website: The Damned and Dirty
Releaseparty The Damned and Dirty – Revelation. Zondag 11 februari, Patronaat te Haarlem.
Om 19:30 uur gaan de deuren open. Aanvang 20:00 uur. Tickets verkrijgbaar via Patronaat
Giftig en gespierd…..en zo is het.
Ik zal altijd een voorkeur blijven houden voor de Delta Blues, daar verandert geen bluesrock album iets aan. Toch is dit album(pje) buitengewoon geslaagd. Als het dan toch bluesrock moet zijn, dan maar zo. Maar eh…er was toch ruimte zat om Bye bye to ya er bij op te zetten? Dat snap ik echt niet.
https://open.spotify.com/album/6Xz6Iuxs3xuWIP4YZEpiIE