Scott Van Zen – No Words
Format: CD / Label: Zenland Records
Releasedatum: 14 juni 2019
Tekst: Peter Marinus
De albumtitel geeft overduidelijk aan dat we hier te maken hebben met een geheel instrumentaal album van gitarist Scott Van Zen, die momenteel in Nashville woonachtig is.
En we hebben hier te maken met een zeer veelzijdige gitarist, die met het grootste gemak van bluesrock overstapt naar een jazzrock geluid of zelfs naar een Hank B. Marvin geluid. Ook wordt het tijdens het beluisteren van dit album duidelijk, dat Van Halen, Jeff Beck, Steve Vai en Joe Satriani ook niet ongemerkt aan Scott voorbij zijn gegaan.
Scott was op zijn veertiende al een professioneel muzikant. Hij bezocht de Guitar Institute of Technology in Hollywood en schreef jingles en TV themas voor bedrijven als NBC, Fox en Paramount Television. Daarnaast vond hij ook nog de tijd om op een Kiss album mee te spelen en te toeren met ex-Bad Company lid Brian Howe.
Het feit dat je het hier met een totaal instrumentaal album moet doen ben je al gauw vergeten als je het fabuleuze gitaarspel van Scott hoort.
Meteen in de opener Goes To Eleven wordt dat al duidelijk. We hebben hier namelijk te maken met bluesrock van het funky soort waarin echter ook de nodige fusion invloeden zitten. Dit krachtig klinkende nummer past hierdoor in het hokje Steve Morse, Jeff Beck of The Dixie Dregs.
In de jazzy shuffle Zen Swing zit een ontspannen jazzy geluid waarin je via het gitaarwerk van Scott achtereenvolgens aan Stevie Ray Vaughan, Django Reinhardt en Jan Akkerman herinnerd wordt. Het bluesgeluid blijft constant aanwezig in Scott’s spel, Dat hoor je ook weer in de intieme ballad Letting Go waarin Scott zeer gevoelig maar tegelijkertijd ook intens en bluesy klinkt. Moeiteloos switcht hij van een Mark Knopfler-achtig geluid naar een bluesy huilend Roy Buchanan geluid. In Fremont Street is het tijd voor de boogie, maar dan wel boogie op de “Scott manier”. Via zijn eigen echoapparatuur creëert Scott in eerste instantie een soort soloboogie om vervolgens op volle (rock) kracht verder te gaan waarbij hij een Santa Esemeralda-achtig flamenco pop geluid ook niet schuwt.
Ook Steam is een boogie en de titel zegt het al: een stomende rauwe boogie met een hoog Stevie Ray Vaughan gehalte maar ook met razend Al Di Meola-achtige gitaarlicks. Het geluid in Freddy’s Place doet onmiskenbaar aan Jimi Hendrix/Stevie Ray Vaughan denken. Een nummer met onwaarschijnlijk snel gitaarspel. Another Sunrise is een nummer met een totaal ander geluid. In dit lome nummer gaat Scott ineens op de ietwat tuttige Hank B. Marvin toer! Het fel rockende Emerson Biggins deed mij, kwijlend, fantaseren over een samenwerking tussen Eddie Van Halen en Stevie Ray Vaughan. Een schroeiend hard en bluesy nummer! Aan de hand van de Spaanse gitaar waagt Scott zich dan aan de traditionele Spaanse flamenco in Seduced, met een Paco De Lucia-achtige intensiteit. Al snel pakt Scott zijn scheurende elektrische gitaar erbij om de flamenco eens flink op te “rocken”. Het gaspedaal gaat weer helemaal in in de stomende boogie Cha Ching Swing. Een razendsnel nummer met ingenieus gitaarwerk.
Geheel in stijl sluit Scott het album af met de smachtende slowblues Say Hello Say Goodbye.
Met dit album van Scott Van Zen hebben we er weer een loot aan de toch al zo volle bluesrock gitaristenboom bij! Een schitterend album!
Tracklist:
01. Goes To Eleven
02. Zen Swing
03. Letting Go
04. Fremont Street
05. Steam
06. Freddy’s Place
07. Another Sunrise
08. Emerson Biggins
09. Seduced
10. Cha Ching Swing
11. Say Hello Say Goodbye
Website: Scott Van Zen
We horen graag je mening! Voeg reactie toe