Robin Trower
No more worlds to conquer
Format: CD, digital, vinyl
Label: Provogue/Mascot Label Group
Release: 29 april 2022
Tekst: Jos Verhagen
Boom boom out go the lights was het eerste wat in me opkwam toen Robin Trowers nieuwe album op mijn bureau terecht kwam. Het bleek een vergissing het was een nummer van Pat Travers. Dat kan gebeuren maar het liet mij wel in verwarring wie is Robin Trower dan. De naam klinkt zo bekend maar met diens muziek ik niet bekend ben.
Robin Trower was een van de drijvende krachten achter Procol Harum, een belangrijke band uit de jaren zestig/zeventig. Na die tijd ontwikkelde hij zich als solo artiest met meer dan dertig albums op zijn naam. De titel van zijn nieuwe album No more worlds to conquer doet vermoeden dat hij klaar is met muziek maken dat er niets meer te winnen is. Op de leeftijd van 77 jaar zou dat zomaar eens waar kunnen. Hoewel, als je je hele leven muziek gemaakt hebt en opgetreden is dat moeilijk te geloven. Zelf zegt hij, in de liner notes bij dit album hierover:
“I definitely feel like I’m still reaching out, with the guitar and the songs, and everything else. With every album, it’s the best I can do at that particular time. I think that’s what it’s about. I set myself goals and each song has to live up to them,”
Wel geeft hij aan dat hij wordt ouder en dat het tegelijk zingen en gitaarspelen hem live steeds zwaarder valt. Hij is dan ook erg blij met Richard Watts die de vocalen voor zijn rekening neemt. Zelf speelt Robin alle gitaar en baspartijen op dit album. Chris Taggart verzorgt wederom het drumwerk.
Een lekker relaxt album zo zou ik het willen omschrijven, een beetje Tony Joe White roept het bij me op. Robin’s gitaarspel en solo’s zijn fijn om naar te luisteren. Ik kan me voorstellen, als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt, je het gevoel hebt dat rennen niet meer hoeft. Het uit zich hier in 11 heerlijke tracks. De mystiek in een nummer als Deadly kiss getuigt van vakmanschap als je zo je gevoelens over een zwaar onderwerp in een nummer kunt neerzetten. Het prachtige Wither on the vine, met die puntige gitaarsolo, is werelds. Als je van rustig opgebouwde gitaarsolo’s houd en niet van de gejaag dan is dit een heerlijk album. Zoals Robin Birdsong op zijn gitaar uit speelt, prachtig het is een stijl die me wel licht.
Met het verstrijken van de nummers en het vaker luisteren is dit No more worlds to conquer een geslaagd album. Naast het gitaarspel van Robin verdient ook Richard Watts een pluim, zijn stem past perfect bij de nummers. Het is wat ik ervan in mijn hoofd had zegt Robin hierover. Onbekend zijnde met het werk van Robin Trower, heb ik met volle teugen genoten van dit album, vooral de mooie gevoelige nummers als Deadly kiss, Waiting for the Rain to Fall en het afsluitende I Will Always Be Your Shelter.
Tracklist:
1. Ball of Fire
2. No More Worlds to Conquer
3. Deadly Kiss
4. Birdsong
5. Losing You
6. Waiting for the Rain to Fall
7. Wither on the Vine
8. Cloud Across the Sun
9. Fire to Ashes 1
0. The Razor’s Edge
11. I Will Always Be Your Shelter
Weer een Trowerpower fan erbij..
Ik heb de cd nog niet binnen maar besteld alles wat Robin aanraakt wordt goud.
Als ik de recensies lees dan wordt het weer genieten ..
Ik ben reuze benieuwd.
Deze is een van de mooiste….
‘No More Worlds to Conquer’ is een geweldig album. Trower laat nog maar eens zien waarom hij tot de Champions League van de blues- en rockmuziek behoort. Hij laat de gitaar zingen en elk van de nummers is een soort goed uitgevoerd duet tussen zanger en gitaar. Mensen die gepassioneerd zijn door soulvolle, dynamische en zacht swingende muziek die ook veel passie met zich meebrengt, zullen genieten van ‘No More Worlds to Conquer’.
Hoop dat hij snel bij mij op de mat ligt…
Een goede zanger is belangrijk en met Davey Pattison en zeker met James Dewar had Robin Trower 2 wereldzangers in huis die zijn platen met zijn geweldige gitaarspel meerwaarde gaven! De platen waar hij zelf op zingt kan ik maar moeilijk naar luisteren en ook op deze plaat heeft hij een zanger gevonden die zingt alsof hij een hete aardappel in zijn broek heeft. Nog steeds veel respect voor de man maar hier kan ik niet naar luisteren.
Best wel stoer dat je zegt het werk van Robin Trower niet te kennen, ik ken recensisten die altijd zeggen dat ze iedereen kennen