Ray Gilman – Second Sight
Format: CD – Digital / Label: Eigen Beheer
Releasedatum: 1 juni 2019
Tekst: Peter Marinus
Aan dit nieuwe album van de Amerikaanse multi-instrumentalist Ray Gilman zit onvermijdelijk een verhaal vast. Het verhaal over het feit dat Ray onlangs het volledige zicht in zijn rechteroog verloor ten gevolge van een ongeval. Toch liet Ray zich hierdoor niet ontmoedigen en schreef hij en nam hij de nummers op tijdens zijn herstel van de oogoperatie. De albumtitel heeft dus alles met deze omstandigheden te maken.
Ray is een groot liefhebber van de classic rock en dan met name van gitaristen als Ritchie Blackmore, Tommy Iommi, Jeff Beck, Jimi Hendrix e.d. Alle nummers van dit album nam hij zijn eigen homestudio op en hij bespeelde ook nog eens alle instrumenten.
En dat laatste zorgt af en toe voor wat ongemakkelijke momenten. Zolang Ray op zijn gitaar bezig is hoor je mij absoluut niet mopperen want hij is echt een uitmuntende gitarist, die behoorlijk kan gieren en vlammen op zijn instrument. Ook op de drums en bas staat hij zijn mannetje. Helaas is dat niet te zeggen van zijn keyboardspel. Dat klinkt af en toe nogal houterig en dat is jammer want er staan flink wat prima nummers op dit album.
Zoals de opener I’ll Take My Chances. Een Uriah Heep-achtige rocker met prima gierend gitaarwerk. Helaas kom je hier voor het eerst het wat houterige orgelspel tegen. Second Sight heeft een donker geluid, wat gezien het onderwerp, niet zo verwonderlijk is. Ray’s gitaarspel heeft hier veel weg van Ritchie Blackmore in een sowieso behoorlijk Deep Purple-achtig nummer. De zang van Ray heeft verrassend veel weg van Kaz Lux.
In het trage, log beukende Any Given Day kom je zowel het Van Halen als het Black Sabbath geluid tegen. In Prophecy begeeft Ray zich op het funky pad met hard schroeiend gitaarwerk. Ray wordt hoorbaar iets te enthousiast achter de drums en waant zich een ware Keith Moon. Hierdoor krijgen de drums iets te veel de overhand.
Hoor ik daar nou een panfluit? Inderdaad maar dan afkomstig uit het toetsenbord van Ray in No Holding Back. In dit wat veel naar de new age neigende nummer zingt Ray een duet met Barb Madison. Dit nummer wordt gevolgd door Can’t Get Away. Een op zich prima pompend rocknummer met jammer genoeg irritante synthesizerscheuten. Door het toetsenwerk klinkt Into The Unknown behoorlijk als Europe’s “The Final Countdown”. In dit nummer is Barb Madison wederom te horen. Het funky Look Around heeft een Santana-achtige swing en complex gitaarwerk.
De melodieuze Classic Rck van Move Along heeft hoorbaar Whitesnake als grootste voorbeeld. In de bluesrock shuffle This House heeft het pianogeluid een iets te prominente rol in de mix gekregen hetgeen ten koste gaat van het gitaargeluid. En dat kan toch nooit de bedoeling geweest zijn!
Ray sluit zijn nieuwe album af met de instrumental Autumn Day waarin hij stuwend Stephen Stills-achtig akoestisch gitaarspel vermengd met een zwevende synthesizer.
Ik heb diep respect voor Ray Gilman. Ondanks alle omstandigheden heeft hij toch een prima classic rock album afgeleverd. Alleen hoop ik wel dat hij zich op een volgend album door een band laat begeleiden zodat hij zich volledig op zijn prima gitaarspel kan concentreren!
Tracklist:
01. I’ll Take My Chances
02. Second Sight
03. Any Given Day
04. Prophecy
05. No Holding Back
06. Can’t Get Away
07. Into The Unknown
08. Look Around
09. Move Along
10. This House
11. Autumn Day
Website: Ray Gilman
We horen graag je mening! Voeg reactie toe