Popa Chubby
P60, Amstelveen
8 november 2009
Tekst & Foto’s : André de Jonge
Wat bevat de wereld van de muziek toch een hoop verrassingen. Gisteravond was ik getuige van een krachtig optreden van Popa Chubby in P60 in ‘mijn’ Amstelveen. Ik had nog nooit van hem gehoord en na een tip van Anna (sinds twee maanden werkzaam bij P60) besloot ik deze naam maar eens op de videopagina van Google te zoeken. Ik werd blij verrast met een enorm aantal filmpjes, waarvan ik direct onder de indruk van zijn gitaarspel was. En zo werd dit na Aynsley Lister in korte tijd de volgende artiest, die een plaats heeft verdiend in het steeds langer wordende rijtje geslaagde optredens.
Popa Chubby (echte naam: Ted Horowitz) is in 1960 geboren in New York (VS). Op zijn zesde begon hij met drummen en toen hij zeven was, nam z’n vader hem mee naar een optreden van Chuck Berry in Madison Square Garden. Chuck Berry werd Popa’s idool. De band heeft er vanavond veel zin in, want het is de afsluiting van hun tour van een maand door Europa, de avond ervoor hadden ze nog een privé-concert voor de Hell’s Angels in Haarlem gegeven. Als Popa het podium opkomt, staat er ook meteen een imposante persoonlijkheid met vele tatoeages en kettingen en zodra hij begint te spelen slaat de vonk over naar het publiek. Hij legt geduldig aan het publiek uit wat de betekenis is van Popa Chubby en hoewel hij in werkelijkheid een dikke vader blijkt te zijn, is deze naam een verbastering van “pop a chubby”, oftewel een erectie krijgen.
De zaal wordt regelmatig bij het optreden betrokken. Zo vraagt hij een meisje hoe hij ‘Emstelvien’ moet uitspreken (dat lukt hem prima), wordt promotor/fotograaf/journalist Bert Lek veelvuldig gevraagd wat hij aan het doen is en ontvangen twee jeugdige ‘gitaristen in de dop’ tips over zijn ‘licks’. Ruim twee en een half uur trakteert hij ons op nummers van zijn laatste album “Deliveries After Dark” en zijn in februari 2010 te verschijnen nieuwe album “The Fight Is On”. Maar ook de Hendrix-nummers ‘Hey Joe’ en ‘Little Wing’ en de klassiekers ‘Hoochie Coochie Man’ (Muddy Waters) en ‘Hallelujah’ (Leonard Cohen) krijgen een schitterende uitvoering.
Aan het eind van het optreden gaan alle remmen los en mogen drummer Tom Pappadados en bassist A.J. Pappas uitgebreid soleren. Als iedereen denkt dat het ‘drumduel’ tussen Chubby en Pappadados het einde van het concert betekent, besluit Popa Chubby nog solo een extra nummer te spelen en zijn ‘story of the blues’ bezorgt mij kippenvel.
Opvallend is dat hij het grootste gedeelte van het concert vanaf een stoel de snaren van zijn gitaar bewerkt.
Na afloop nemen de bandleden ruim de tijd om te ‘socializen’ met de fans en ik maak van de gelegenheid gebruik om een gesprek aan te gaan met bassist A.J. Pappas. Hij vindt (evenals ik) de akoestiek en het geluid van een sublieme kwaliteit, een compliment aan de geluidsmensen van P60.
Foto’s door Bert Lek : http://picasaweb.google.com/bluestiel/PopaChubbyInP60#
Website Popa Chubby : www.popachubby.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe