Popa Chubby
11 april 2010
Luxor Live, Arnhem
Door Thomas de Ruiter
Dat Poppa Chubby een man van het publiek is bleek meteen bij binnenkomst. Niet een van z’n afgezanten, maar hijzelf zat achter een tafeltje waar nonchalant een hoopje t-shirts en een stapeltje cd’s op waren gegooid. Gewapend met een stift zette hij zijn krabbeltje op alles wat de bezoekers bekrabbeld wilde hebben en was hij ook voor foto’s meer dan bereid een stereotype grimas te trekken. Na enige tijd reed hij echter zijn trolleytas backstage om zich voor te bereiden op de hoofdact: zijn eigen driekoppige band.
Nooit eerder voelde ik me uitgenodigd om me in de hevig zware man te verdiepen. Ik ben er altijd klakkeloos van uitgegaan dat zijn overdreven uiterlijk en zelfspot een gimmick waren om z’n middelmatigheid op te leuken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zijn cd’s vooralsnog uit mijn speler zijn gebleven. Toen hij echter begon te spelen bleek al snel dat ook dit boek niet op z’n kaft beoordeeld mocht worden.
Want ook al is zijn voorkomen redelijk opmerkelijk, een erg vakbekwame muzikant is hij ook. Zonder al te veel moeite stortte hij zich in lied na lied om onder andere met zijn schitterende klanken van ‘Hey Joe’ het publiek in te pakken. Het aanwezige bluesminnende volk genoot dan ook zichtbaar van zijn spel en slurpte zijn eigen ‘The fight is on’ met gemak naar binnen. Ook was het duidelijk dat hij met een flinke korrel zout genomen moest worden. Immers, na zichzelf uit te roepen tot ‘’the champion of everything’’ had hij vrijwel meteen een stoel nodig om zijn reusachtige lijf overeind te houden. Maar, zolang zijn gitaar klonk werd alles hem vergeven en werd een gedoogd beleid gevoerd.
Opvallend was echter wel dat hij weinig van zijn eigen repertoire liet horen. De meest uiteen lopende covers kwamen voorbij, varierende van Lou Reeds ‘A walk on the wild side’ tot Motorheads ‘Ace of Spades’ die hij beide prima bracht. Hierbij lag een hoofdrol voor Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ die Chubby zo bracht dat je bijna zou vergeten dat Jeff Buckley ooit geleefd heeft. Stuk voor stuk overgoot hij de liederen met een mollig sausje wat garant stond voor ellenlange gitaarsolo’s en onverwachte tempowisselingen.
Maar, misschien is dat ook meteen de reden dat hij in ons Nederland niet in grote mate verafgood wordt. Opeens was hij daar, zette hij zichzelf neer en kwamen alle apen uit de mouw. Dit zorgde ervoor dat vanaf de eerste noten alle troeven gespeeld waren en de rest van het optreden daar was om de nieuwheid van het kunstje weg te laten ebben. Gelukkig was zijn liedkeuze interessant en weet je dat je naar een showman in hart en nieren kijkt als hij op een enkele trom een drum off aangaat met zijn overduidelijk meer ervaren drummer. Hoewel zijn show dus misschien ietwat gewoontjes gaat voelen, hoef je niet bang te zijn voor verveling.
Ik kan dan ook in alle eerlijkheid zeggen dat ik spijt heb dat zijn uiterlijk tussen ons heb laten komen, en dat ik erg blij ben dat ik, ondanks mijn sceptische insteek, bij ‘m langs ben gegaan.
Poppa Chubby speelt een zeer mooi stukje muziek dat vooral live tot z’n recht komt door het enorme entertainment gehalte. Probeer dus de grote, redelijk onvriendelijke reus te omarmen als je de kans ziet en bedenk dat uiterlijk maar schijn is. Want zelfs in deze gigantische oester zit een waarlijk prachtige parel.
Popa Chubby (archief foto)
Verslag ingestuurd door Anne Onnink
Afgelopen zondagavond 11 april gaf Popa Chubby zijn vijfde en afsluitende concert op Nederlandse bodem. Dit deed hij in de Luxor in Arnhem. Een geweldig aangeklede en intiem poppodium, dat in 2008 haar muzikale deuren weer heeft ontsloten. Verschillende muziekstijlen passeren in de Luxor de revue en zondag was het de beurt aan de Blues!
In 2008 had ik Popa Chubby, alter ego van Ted Horowitz, al eens gezien op het geweldige Ribs & Blues festival in Raalte. De vertoonde gitaarkunsten en podiumkwaliteiten smaakten toen naar meer. Ik was dan ook blij verrast dat Popa mijn woonplaats aandeed.
Om klokslag 21.15 uur betrad Popa Chubby en consorten, een drummer en bassist, het podium in de Luxor. De enorme lichaamsopvang van deze 50-jarige New Yorker is iets wat wel meteen opvalt en een extra dimensie geeft aan de energetische muziek. Na twintig minuten besloot hij, a la Johnny Winter, plaats te nemen op een stoel. Echter ook om medische redenen. Maar dat ter zake.
Popa trapte vrijwel meteen af met “Hey Joe” van Jimi Hendrix. De sound van Hendrix is in zijn eigen nummers duidelijk terug te horen. Tussen zijn oude nummers door speelde hij nummers van zijn nieuwe album “The Fight Is On”. Naast muziek van Hendrix speelde Popa tevens nummers of een refrein van o.a. the Rolling Stones, Leonard Cohen, Lou Reed en Neil Young. Even wennen was het nummer “Hallelujah” van Cohen, waarbij Popa het publiek opriep “Hallelujah” mee te galmen. Dit deden wij dan ook trouw, want met een figuur als Popa Chubby, opgegroeid in the Bronx, wil je geen ruzie hebben. Ik, als een relativerende Achterhoeker, weet dan mijn plaats. Dit kon echter niet gezegd worden van een bluesfan die reageerde met een uitdagend ‘boring’! naar aanleiding van een drumduel dat Popa samen met zijn drummer uitvocht. Popa had een kleine trom voor zich waarop hij formidabel roffelde. Desondanks stopte hij en richtte zijn oor naar de gitaarfan. Deze reageerde niet en Popa daagde hem uit vergezeld met een luid “Fuck you”. Het was een hilarisch moment dat goed aansloot op een groot aantal muziekteksten. Onaangedaan maakte hij zijn drumduel af en liet de drummer en de bassist nog geweldige solo’s ten gehore brengen.
Popa Chubby (archief foto)
Al met al vermaakte ‘de grote vriendelijke reus’ ons 2,5 uur met rock and roll, punkrock en natuurlijk echte bluesrock! Persoonlijk vertelde en zong hij over zijn jeugd in de jaren ’70, op refrein van ‘Walk on the wild Side’. Tussendoor maakte hij contact met het publiek en schuwde niet om avances te maken met het, weliswaar beperkte, vrouwelijke bluespubliek.
Om 23.45 uur was het na een aantal toegiften gedaan en bleef hij op het podium om t-shirts en albums te signeren. Met de heerlijke bluesadrenaline in ons lijf gingen we weer naar huis om wat te slapen, want maandagmorgen is altijd erg vroeg,…
Website Popa Chubby : www.popachubby.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe