JERRY LEE LEWIS
Support-act: Lee Gocher & The Sundowners
013, Tilburg
26 Juli 2009

Jerry Lee Lewis

Tekst : Jeroen Bakker | Foto’s : Marco van Rooijen

De vraag of de recessie nu ook in concert-land heeft toegeslagen is niet gemakkelijk te beantwoorden maar de feiten liegen er niet om. De legendarische Rock & Roll- en Rockabilly-pionier Jerry Lee Lewis heeft zijn enige show in Nederland niet kunnen uitverkopen. Ruim anderhalf duizend liefhebbers, waarvan velen al vroegtijdig een rij vormden voor de entree van 013, benutten de mogelijkheid om ‘The Killer’ nog eens live aan het werk te zien.

Voor zover noodzakelijk in de kokende Dommelsch-zaal was er ook een opwarmer aangetrokken dus mochten Lee Gocher & The Sundowners iets na acht uur voor de juiste fifties-vibes zorgen. Gocher blijkt een ervaren rot te zijn en weet dondersgoed dat men maar voor één man is gekomen. Toch is zijn ruim half uur durende set muzikaal piekfijn in orde en weten eigen nummers maar ook krakers als Cochran’s ‘Jeanie, Jeanie, Jeanie’ of Carl Perkins’ ‘Your True Love’ de tijd prima te verdrijven. Met hier en daar een vleugje country (Cash) en zijn uitstekende begeleiders: Ritchie Taylor (drums), Brandon Hoadley (contrabas) is deze rockabilly-zanger/gitarist een meer dan smakelijk voorgerecht.

Jerry Lee Lewis

Een optreden van Jerry Lee Lewis is altijd met de nodige scepsis omgeven maar de spanning is wel degelijk voelbaar als om kwart over negen de begeleidingsband van Lewis begint. De hoofdzakelijk uit Nashville afkomstige muzikanten verklaren blij te zijn hier te spelen en weten zowaar waar ze zich bevinden. Terwijl hier en daar een ‘Jerry kom op!!!’ klinkt, speelt deze band een routine-matige country-set die het wachten alleen maar langer doet duren.

Jerry Lee Lewis

Om 21.30 is dan eindelijk het moment waar zo reikhalzend naar is uit gekeken en betreedt een vriendelijke oude man het podium die in de verste verte niet aan een ‘Killer’ doet denken. Lewis laat het warme onthaal gelaten over zich heen komen terwijl hij plaats neemt achter de piano. Zijn handen lijken aanvankelijk onwennig de toetsen te beroeren maar de meester begint ‘Roll Over Beethoven’ en de band, die nu wel blijkt te kunnen rocken, valt in. Hier is dus helemaal niets mis mee en zowel het stemgeluid als het snelle pianowerk is na al die jaren nog steeds in takt.

‘Help Me Make It Through The Night’ zingt hij maar assistentie is volkomen overbodig. In ‘You Win Again’ en ‘C.C. Rider’ wordt het tempo een ietsje naar beneden gebracht maar ‘Johnny B. Goode’ volgt waarbij luidkeels wordt meegezongen door het gretige publiek. Charlie Rich’s ‘Don’t Put No Headstone On My Grave’ klinkt als een protest van iemand die het maar moeilijk kan verkroppen dat de jaren voorbij gaan. De boogiewoogie in ‘Drinkin’ Wine Spo-Dee-O-Dee’ wordt fel gespeeld evenals ‘Sweet Little 16’ waarin we eigenlijk alleen de handen en voeten van Lewis, die zichtbaar enorm geconcentreerd is, zien bewegen. ‘I Know What You Want’ zegt hij terwijl even de tijd wordt genomen om op adem te komen, ‘You Guys Want To Rock ‘N’ Roll’.

Jerry Lee Lewis

Met ‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’ wordt de finale in gezet en lijkt de oude duivel toch echt warmgedraaid te zijn. Waar vroeger de zalen, inclusief de piano, werden platgespeeld of afgebrand, kreunt het publiek anno 2009 over de warmte in 013. Terwijl druk wordt gespeculeerd over zijn leeftijd, variërend van 70 tot 83 jaar, legt een groot gedeelte van het publiek (fans van het eerste uur) het af tegen de hitte: Rock ‘N’ Roll zoals dat in de vroege jaren vijftig de gemoederen verhitte.

Als het intro van ‘Great Balls Of Fire’ wordt ingezet is er al drie kwartier gespeeld en kunnen we concluderen dat het vuur nog lang niet gedoofd is…

Jerry Lee Lewis

Website Jerry Lee Lewis : www.jerryleelewis.com


Ook op Blues Magazine ...