BluesMagazine in gesprek met Timo Gross n.a.v. zijn nieuwe album Black Dawg Bone en concertverslag in Hypothalamus Rheine (D) 27-01-2024.
Tekst: André Wittebroek
Nadat Bluesmagazine contact opgenomen had met Robert Grawe van Bluesnote Bluesinitiatieve Rheine was alles perfect geregeld en konden een zeer goed gemutste Timo Gross en ondergetekende zich backstage begeven voor het gesprek.
Bluesmagazine heeft al eerder een interview met Timo Gross gedaan (11-06-2010) en daar is zijn muzikale leven tot dan uitgebreid besproken. We beperken ons nu tot de tijd daarna en vooral zijn nieuwe album. (zie recensie 26-01-2024).
Het gesprek.
– Dit is je eerste album na acht jaar. Daarvoor bracht je veel regelmatiger albums uit die ook besproken zijn in Bluesmagazine. Wat heb je zoal gedaan in die tijd?
In 2016 deden we een tour met 45 shows en als je live speelt moet je steeds erg creatief zijn en dat is prima . Alleen ben je veel van huis en toeren is best zwaar. Ik regelde alles zelf, van boekingen, vervoer, hotels regelen, tour posters, T-shirts ontwerpen en dat kost veel energie en tijd en je wordt er ook niet jonger op. Met langere toeren gestopt en minder opgetreden. Ik besloot toen meer van huis uit te gaan werken in mijn eigen studio. Ik produceerde altijd al mijn eigen albums en plaatste een advertentie dat ik ook wel voor anderen wilde gaan produceren en er kwamen er veel aanvragen binnen. Zo heb ik o.a. albums van Veronique Gayot, Johnny Rieger , Don Ender geproduceerd en ook songs meegeschreven.
Mijn vrouw en ik hebben ook twee honden, zie coverfoto album, en die kosten ook veel tijd maar zijn ontzettend leuk. Ben paar jaar geleden getrouwd en mijn ouders zijn nog niet zolang geleden overleden en je wordt ouder. Dit alles zorgt er wel voor dat je meer tijd thuis wilt zijn en een privéleven belangrijker wordt. Je gaat meer relativeren en alles hoeft niet meer zo nodig.
– Dus een lange tour doe je niet meer?
We hebben nu drie shows n.a.v. de nieuwe plaat, vanavond de CD-releaseshow. Natuurlijk kwam corona er ook nog tussen en men is wel voorzichtiger geworden met boekingen. Langere toeren voorlopig zeker niet. Ik zou zeker nog wel eens in Nederland willen optreden, men kan altijd contact opnemen natuurlijk.
– Waarom nu een album en hoe is die tot stand gekomen?
Ik ben natuurlijk veel in de eigen studio, zeker in de Coronatijd, en dan ben je met muziek bezig.
Ik houd van muziek met veel details, verschillende instrumenten en zo ontstond het idee weer een plaat te maken. Bepaalde thema’s, zware, langzame, diepe grooves kwamen naar voren. Ik zing bijvoorbeeld een zin en dan ontstaat er een verhaal uit of zie iets gebeuren om me heen of in de wereld. Uit dit alles ontstaat dan iets persoonlijks. Zo wilde ik een digeridoo op het album hebben en via internet kwam ik in contact met de Australiër Tom Fronza , belde hem en er ontstond meteen een klik. Hij speelt ook de tabla.
Toen het album klaar was en ik het terug luisterde vond ik het eigenlijk wat donker, zwaar maar mijn vrouw zijn: het is prachtig, niets aan veranderen. Uit de recensies tot nu toe blijkt haar gelijk, die zijn heel goed!!
– Vanavond speel je met zijn drieën , jij gitaar, Matthias Scherer op bas en Konrad Henkelüdeke. Wat kunnen we verwachten?
Een intensief optreden en we spelen nummers van Black Dawg Bone en een selectie uit vroeger werk, een mooie mix, denk ik.
– Bedankt voor je tijd en op naar de show!
Bluesmagazine bedankt en misschien tot een optreden in Nederland!
Het concert
Men opende met I’ll Make Love to You Anytime van JJ Cale en die lekkere groove en gruizige stem passen perfect. Heerlijke laidback solo en wisselende dynamiek. Dirty Love heeft een mooie diepe bas en strakke drums en geknepen gitaarsound. Zo ook Heaven Will Be Mine. Rockend zijn Bad, Stand Up, Some Kind Of Wonderful. Heerlijke slowblues is Devils Class, prachtig ingetogen gitaarspel en zacht intens gezongen. Schitterend. Need You Badly is meer jazzy.
Timo’s stem klinkt het hele optreden minder gruizig en laag dan op het album, maar ook goed. (Na afloop zei hij dat het met de monitor te maken had, live niet zo’n diep geluid te krijgen). Lekkere up-tempo blues kenmerken Down To The Delta , You Don’t Love me, en Stand Up en meer funky is In The Skillet. Train Of Mercy met dobro is een mooie southern delta song.
Heel intiem en bijzonder is het akoestische Swing Low Sweet Chariot, dit heeft Timo gespeeld op de begrafenis van zijn moeder en opgedragen aan haar. Gezongen zonder microfoon en muisstil in de zaal, indrukwekkend. Red House sluit het concert af met stevig gitaarwerk, even gitaar in de nek, alles zit erin en goed gezongen. Timo eindigt solo akoestisch, intiem, sfeervol met Blues Carry Me Home, een daverend applaus is de terechte beloning van een prima optreden.
Conclusie:
Het is een prachtig concert geworden waarin Timo Gross laat zien een heel eigen stijl te hebben, zeker ook door zijn gitaarspel en zang. Vele muziekstijlen komen aan de orde maar de blues blijft de basis. Uitstekende ritmesectie, een prima geluid en zeer enthousiast publiek!
Topavond.
Bluesmagazine bedankt Robert Grawe voor een plek op de gastenlijst.
Line-up:
Timo Gross: gitaar, zang
Matthias Scherer: bas, achtergrondzang
Konrad Henkelüdeke: drums, achtergrondzang
Links:
www.timogross.com
www.bluesnote-rheine.de
We horen graag je mening! Voeg reactie toe