In gesprek met JO HARMAN
Bijna drie jaar na het vorige interview spreekt Blues Magazine met de Engelse zangeres Jo Harman, van wie begin 2017 haar nieuwste en veelgeprezen album ‘People We Become’ verscheen. We hadden al geruime tijd niets meer van de zangeres gehoord, maar gelukkig deed ze begin november twee intieme concerten met twee muzikanten in ons land en hadden we de kans haar te spreken.
Tekst en foto’s: Harry Pater
We spraken elkaar drie jaar geleden. Wat is er sindsdien gebeurd?
‘Nadat het album in februari 2017 op de markt kwam ben ik eerst flink gaan touren om de plaat te promoten. Toen dat achter de rug was ben ik wel blijven optreden, maar bewust wat minder dan daarvoor, want het is gewoon erg zwaar als je in korte tijd veel optredens moet doen. Begrijp me goed, ik houd ervan om op te treden, maar het reizen en vooral wachten is nou niet meteen ook leuk. Wat ik wel gedaan heb is nieuwe songs schrijven, maar tot nu toe zijn die nog niet op een album verschenen, al zijn er in de afgelopen jaren wel enkele EP’s uitgebracht waar doorgaans een of twee nieuwe songs staan.’
‘Maar ik heb simpelweg niet echt voldoende inspiratie gehad om nieuw materiaal te schrijven dat op een album kan komen, want daarvoor moet ik echt iets hebben waarvan ik overtuigd ben om die songs samen te brengen, zodat het een coherent geheel wordt en dat is eerlijk gezegd gewoon nog niet gebeurd. Gewoon een paar nummers selecteren en die dan op een album zetten is niet echt mijn stijl, ze moeten voor mij samen één geheel vormen. Ik schrijf en maak oprechte albums over onderwerpen die dicht bij mijn hart zitten en waar ik emotioneel iets mee kan, muzikaal gezien. En dat betekent dat ik lange tijd niets heb om over te schrijven en dat het dan ineens kan gebeuren dat ik inspiratie krijg en dan zomaar een volledig album kan schrijven. Maar helaas is dat de laatste paar jaar niet het geval geweest. Je zou kunnen zeggen “dat is de blues”…’
Op Facebook liet je kortgeleden iets los over gemaakte opnamen in een studio. Wat kun je daarover vertellen?
‘Eind oktober heb ik tijdens een weekend een aantal songs opgenomen met bevriende muzikanten. In totaal zes songs, een aantal covers en een paar van mezelf. We hebben alles live ingespeeld en –gezongen en in feite deden we het zoals men vroeger ook platen opnam, de eerste keer speelden we de song zoals we dachten dat het ’t beste was, daarna gingen we eraan schaven en speelden het nog een keer en tenslotte, als we allemaal tevreden waren namen we de derde take van de song op, wat in alle gevallen de beste versie was. Het idee kwam van Stefan Redtenbacher, die dit soort dingen vaker doet in zijn studio, met verschillende artiesten en muzikanten dus. Alles wordt ook gefilmd en op een gegeven moment worden de opnamen openbaar gemaakt, al weet ik op dit moment nog niet hoe en wat en wanneer dat gaat gebeuren, het kan op cd of vinyl worden uitgebracht of digitaal, maar zodra dat duidelijk is wordt dat uiteraard bekendgemaakt.’
Update: Inmiddels is bekendgemaakt dat deze opnamen ergens in maart worden uitgebracht als een EP met de titel ‘Signature Soul‘, deze verschijnt op cd/dvd (met de beelden van alle songs plus een documentaire over de opnamen), cd en op vinyl. Hierop staan de volgende songs: Don’t Let Me Down (Lennon/McCartney), Keep You Guessing (Harman/McEwan), The Angel Leaves Her Watermark (Wood), Say That You Want Me (Harman/Davies) en Loving Arms (Tom Jans), dat je wellicht kent van Kris Kristofferson & Rita Coolidge, Elvis Presley, Dobie Gray of The Dixie Chicks, ook is deze song tientallen keren gecoverd door anderen.
De muzikanten op de EP zijn: Jo Harman (zang), Mike Outram (gitaar en backing vocals), Ross Stanley (Hammond orgel en Fender Rhodes), Stefan Redtenbacher (basgitaar/bandleider) en Mike Sturgis (drums en percussie). De productie werd gedaan door Jo Harman en Stefan Redtenbacher. Zoals Jo al vertelde werden alle songs live uitgevoerd en opgenomen, zonder overdubs of nabewerking, eerlijke opnamen dus.
In de loop der jaren zag ik je optreden met je band, Jo Harman & Company, met een toetsenist, solo en nu treed je op als Jo Harman Trio. Is dit eenmalig of doe je dit vaker?
‘O ja, we hebben het afgelopen jaar veel optredens als trio gedaan, vooral in theaters. Daarvoor trad ik meestal op met de band, wat ik nog steeds geweldig vind om te doen en ze blijven mij ook begeleiden, maar je begrijpt natuurlijk dat hoe meer muzikanten meedoen, hoe duurder het wordt. En theateroptredens zijn toch minder geschikt om met een flinke band als de mijne op te treden. En als het optredens zijn in bijzondere locaties, zoals kerken of cultuurcentra, dan treed ik doorgaans met een toetsenist op of alleen. Dit soort optredens hebben een heel andere sfeer dan in een grote zaal en zijn voor mij iedere keer een uitdaging. En alleen met een toetsenist spelen is echt geweldig, maar met een trio zoals dit geeft toch echt iets extra’s, want met een gitarist erbij klinkt het meteen anders. Ik heb het afgelopen jaar dus vooral met deze twee gespeeld, Emily Francis op keyboards en Nat Martin op elektrische gitaar en beide zingen ze de harmonieën met mij, wat een extra dimensie oplevert. Daarnaast kunnen we heel goed met elkaar opschieten en dat is ook erg belangrijk voor mij.’
Je kwam voor twee intieme optredens naar Nederland. Kan dat wel uit, financieel gezien?
‘Jazeker, anders kon ik het ook niet doen. We moeten toch heen en weer vliegen en overnachten en van de ene naar de andere locatie rijden, maar alle kosten worden gedekt. En daarnaast, ik vind dit de mooiste optredens, deze intieme in kleinschalige ruimten, zodat ik met iedereen in de zaal contact kan maken en mijn verhalen kan vertellen en dat iedereen dan luistert. Dat is het mooiste voor mij. En na afloop komen altijd veel mensen met me praten en vaak vertellen ze me wat sommige van mijn songs met hen doen, wat mij vaak erg nederig maakt. Ik vind het ook iedere keer weer geweldig hoe goed de mensen in Nederland Engels spreken, vaak nog beter dan mensen uit sommige delen van het Verenigd Koninkrijk, haha!’
In de pauze van het vorige optreden dat ik van je zag, in die mooie Stevenskerk in Nijmegen, zong je a capella middenin de kerk het prachtige Oh Freedom. Doe je dat vaker?
‘Als het in een kerk is of een ander geschikt gebouw, dan doe ik het graag. Op een festival komt het meestal niet over, omdat daar toch een ander publiek is dan dat naar mijn concerten komt. Deze gospel spiritual zorgt er bij mijn eigen concerten doorgaans voor dat iedereen muisstil is en na afloop is er altijd veel bijval. Voor mij als zangeres is dat iedere keer weer een geweldig gevoel!’
Je komt uit Engeland, hoe kijk jij tegen de Brexit aan?
‘Om eerlijk te zijn weet ik nog niet wat dit precies gaat betekenen voor mij als artiest, maar ik ben altijd al tegen geweest en zie het met angst en beven aan! Want we wonen op een eiland en we importeren heel veel vanuit Europa, maar hoe zal dat straks gaan en hoeveel moeilijker of duurder gaat het worden… ik weet het niet en de politici hebben het me nog niet goed kunnen uitleggen, volgens mij omdat ze het zelf ook niet weten… Ik zou willen dat het teruggedraaid wordt, dan is het al ingewikkeld genoeg! Het is gewoon erg triest en de mensen zijn erg verdeeld, vaak zelfs binnen een gezin of familie- of vriendenkring, zodat mensen ineens ruzie hebben die daarvoor nooit problemen met elkaar hadden.’
Ik las ergens dat je gaat minderen met optreden. Klopt dat en waarom is dat?
‘Dat klopt inderdaad, ik heb over de jaren veel getourd en opgetreden en ik wil ook meer tijd voor mezelf hebben. Dit betekent niet dat ik niet meer ga touren, maar wel dat het voorlopig wat beperkter zal zijn. Ik heb tot in maart nog een aantal concerten staan, die ik uiteraard ga doen, maar daarna wil ik bijvoorbeeld bezig met het schrijven van nieuw materiaal, want uiteindelijk wil ik graag mijn derde studioalbum maken en zoals ik al eerder zei heb ik daar nieuw materiaal en tijd voor nodig. Minder vaak van huis en meer tijd om daar aan te werken.’ [Volgens haar management heeft Jo dit besluit ook genomen om steeds duidelijker wordende plezierige redenen; dus wie tussen de regels leest zal dit kunnen begrijpen… – HP]
Als je niet op tournee bent of in de studio aan het werk, hoe vul je dan je dagen? Ik neem aan dat je na een live-album en twee studioalbums nog niet kunt rentenieren.
‘Ik geef af en toe les. Mijn werk is uiteraard de muziek, maar ik geef soms les en fungeer als mentor voor studenten die voor een examen zitten, iets waar ik erg van geniet, dat is heel leuk om te doen en ik leer er zelf ook veel van. Afgezien daarvan houd ik ook erg van een wijntje op z’n tijd en nu en dan uit eten te gaan en soms naar concerten. Eerder dit jaar ben ik naar Beth Hart geweest, in een kerk in Brighton, waar ze solo optrad. Dat was echt fantastisch! Ik ben echt een groot fan van haar, ze is zo veelzijdig en zo ontzettend goed, wàt ze ook doet. En dat wat ze allemaal heeft meegemaakt in haar leven… ik ben heel blij dat ze nu wereldwijd succes heeft, ze verdient het gewoon!’
Is er nog iets wat je graag wilt gaan doen, muzikaal gezien?
‘Wat ik heel graag zou willen is om te gaan toeren met een strijkerskwartet en met hen mijn repertoire uitvoeren. Ik weet zeker dat dit geweldig zou zijn, maar of het er ooit van komt is een kwestie van afwachten. Het komende halfjaar zie ik het in elk geval nog niet gebeuren, maar je moet natuurlijk altijd iets te wensen hebben!’
Website Jo Harman
We horen graag je mening! Voeg reactie toe