Een interview via Zoom is niet de manier om in gesprek te gaan met Dom Martin. Dat is binnen seconden duidelijk, nadat we elkaar digitaal hebben ontmoet. Martin is een man die door het leven is getekend, al is hij nog voor in de dertig. En dan kom je via een beeldscherm niet nader tot elkaar.
Terwijl Buried In The Hail een van de meest indrukwekkende bluesgerelateerde albums is die we dit jaar hebben gehoord. Dom Martin beschikt over een stem van schuurpapier, maar hij kan ook prachtig vol gevoel zingen, zoals in Government, waarin hij zijn afkeer van de wereldpolitiek bezingt. Ook het sombere The Fall is zo’n pareltje, al word je er niet per se vrolijker van. Maar duidelijk is wel dat Martin niet voor niets aan de overkant van de Noordzee al veel prijzen in de wacht heeft gesleept met zijn hoogstpersoonlijke kijk op de blues.
De Ier voelt zich ogenschijnlijk ongemakkelijk voor de Zoomcamera, iets wat misschien wel begrijpelijk is, als je aardse muziek maakt, die bestaat bij de gratie van fysiek contact. Martin’s blues grijpt je bij de strot, en dat kan niet via een schermpje.
Van onwil is overigens geen sprake, Dom is vriendelijk genoeg. Onder invloed kan-ie ook niet wezen, volgens de verschafte bio’s is de Ier al een paar jaar clean en nuchter, en bovendien professioneel genoeg. Anyway, ter zake.
Tekst: Dietmar Terpstra / Fotografie: Jim Heal
,,Mijn vader is altijd belangrijk voor me geweest, zeker in muzikaal opzicht. Hij liet me altijd de nieuwste dingen horen, maar ook en vooral Bob Dylan, John Prine, John Martyn en Pink Floyd. En nog veel meer weirde en abscure muziek. Ik had een vreemde relatie met hem, m’n jeugd was niet gemakkelijk, I was born kicking and scratching. Hij stierf een langzame, pijnlijke dood, en ik was daar getuige van. Zoiets doet iets met je. Indirect leidde dat tot Belfast Blues, dat deels gaat over de problemen waar je in zo’n stad mee te maken krijgt. Ik ging vaak uit, en had jong als ik was geen idee waar ik terecht kwam. Soms was dat geweldig, maar er zat ook een negatieve kant aan, niet iedereen heeft het beste met je voor, zeg maar. ‘’
Buried In The Hail is het eerste album van maar liefst drie sinds 2019 waar de in Belfast opgegroeide bluesman gelukkig mee is. ,,Zoals je misschien weet was ik een zware drinker. Dat betekent dat ik de verkeerde mensen de vrije hand heb gegeven bij het maken van mijn platen. Het was een steile leercurve, laat ik het zo omschrijven. De songs die ik had geschreven kwamen niet uit de verf op de manier waarop ik ze bedoeld had. Tijdens sommige opnames was ik ook nog eens behoorlijk ziek, pleuritis. M’n tweede album was ook een trainwreck. De jongen in de studio deed waar hij zin in had, uiteindelijk heeft het me 1000 pond gekost en had ik nog niks waar ik trots op kon zijn. Traumatisch, uiteindelijk had ik helemaal geen zin meer om in de studio aan het werk te gaan.’’
,,Dankzij een paar echt goede vrienden is het uiteindelijk toch nog goed gekomen, en heb ik nu de plaat gemaakt die in me zat. Bij Buried heb ik alleen aan mezelf gedacht, en aan de plaat die ik wilde maken, zonder me af te laten leiden door wt anderen eventueel zouden willen. Tijdens het maken heb ik de muziek ook aan niemand laten horen. Uiteindelijk ben ik blij met het resultaat, erg goed voor mijn zelfvertrouwen, kan ik je zeggen.’’
Zoals uit zijn teksten al valt op te maken is het leven op de straten van Belfast niet onopgemerkt aan Dom Martin voorbijgegaan. Op Daylight I Will Find de tweede song van de plaat en misschien wel de meest indrukwekkende, bezingt hij de manier waarop hij ondanks alles vecht om de tegenslagen te boven te komen, en met succes. Als is hij niet ongeschonden uit de strijd gekomen. ,,Het was een vreselijk gevecht. Ze hebben me zo hard tegen m’n hoofd geschopt, dat ik nu problemen met mjn geheugen heb. Letterlijk. En al jaren verkeer ik op de rand van de financiële stabiliteit, wat mijn gemoedsrust ook niet ten goede komt. Gelukkig is er mijn muziek, en deze nieuwe plaat. Die geeft me moraal.’’
Martin heeft zijn nieuwe repertoire al ten doop kunnen houden tijdens de Keeping The Blues Alive Mediterranean III, waar hij te gast was samen met onder meer Joe Bonamassa, Thorbjørn Risager en Christone Ingram. ,,Dat was een geweldige ervaring, ik voelde me daar echt thuis op dat podium. Mooie reis, mooie mensen, en sommige van de shows waren fenomenaal! Het was een voorrecht om daar te mogen spelen, en ik kan zeggen dat ik daar veel vrienden gemaakt heb. Het gaf me ook het gevoel dat ik met deze plaat de juiste snaar geraakt heb. Ik speel altijd vanuit mijn hart, en het was fijn om te zien dat dat gewaardeerd werd. Het heeft me veel tijd gekost, ik heb er veel werk in gestoken. Ik had helder voor de geest hoe de plaat moest klinken, en in negen dagen studiotijd heb ik dat kunnen waarmaken. Dat heeft me goed gedaan.’’
Met Buried In The Hail treedt Dom Martin in de voetsporen van illustere Ierse musici als Rory Gallagher en Gary Moore, mannen wiens leven ook niet altijd over rozen liep. Heeft hij enig idee hoe het komt dat een klein land als Ierland zoveel fenomenale muzikanten voortbrengt? Voorzichtig: ,,We zijn een klein land, met een grote geschiedenis. Het bloed heeft hier als het ware altijd door de straten gestroomd. Dat heeft de mensen getekend. Het is mystiek. En mysterieus.’’ Serieus: ,,Ik weet het niet.’’
We horen graag je mening! Voeg reactie toe