Interview: Dana Fuchs

Dana Fuchs: ‘Dit album is bijna mijn tweede kind’

Een face-to-face interview met Dana Fuchs is altijd een belevenis, zeker als je elkaar al bijna tien jaar kent. Het hierna volgende gesprek begon in de kleedkamer van Zaal Thijssen in het Brabantse Vlierden; helaas ruim een uur later dan van tevoren afgesproken, wat meteen betekende dat het maar een kort gesprek kon worden. Gelukkig kon meteen worden geregeld om met het interview enkele weken later, als ze terug in New York City zou zijn, verder te gaan.

Tekst en foto’s: Harry Pater

Dana heeft in de afgelopen jaren heel wat narigheid meegemaakt: eerst pleegde haar oudere zus zelfmoord, ruim 8 jaar geleden overleed haar oudste broer en in de afgelopen jaren verloor ze een andere broer en beide ouders. Ruim twee jaar geleden werd ze moeder van haar zoontje Aidan, die ze steevast meeneemt op tournee. De behoorlijk actieve kleuter heeft inmiddels meer vliegreizen gemaakt dan menig volwassen Nederlander.

De vorige avond hoorde Dana, kort voor haar optreden in Groningen, dat haar favoriete tante was overleden. Later bleek dat niet te kloppen en toen ze een paar dagen later weer thuis was heeft ze aan het bed van de tante gewaakt, tot deze overleed.

Op 18 mei kwam haar nieuwste studio-album ‘Love Lives On‘ uit, op haar eigen label Get Along Records, dat ze oprichtte nadat het contract met Ruf Records was afgelopen. De recensies zijn over het algemeen zeer lovend en in de week na de release kwam de cd (vinyl komt later) op nummer twee binnen in de toonaangevende Billboard Blues Album Chart, net achter Joe Bonamassa’s nieuwe live-album. Voorwaar geen slecht begin van je nieuwe cd op je eigen label!

Je hebt een succesvolle crowdfunding actie gehouden om dit album te financieren. Waarom?
‘Het contract met Ruf Records was afgelopen en op dat moment had ik nog geen nieuw label gevonden, ik had daar door alle omstandigheden simpelweg geen tijd voor gehad. En omdat veel collega artiesten en bands hun albums ook op deze manier financierden, besloten we om dit ook te proberen. En met succes, mag ik wel zeggen. Toen de opnamen afgerond en ook gemixt waren werd ik benaderd om, samen met iemand die in de zakenwereld actief is, een eigen label te starten. Dat was een goed idee, maar kostte ons wel veel tijd, want vanaf dat moment moet je alles zelf doen, wat normaliter door de platenmaatschappij waarbij je onder contract staat, gedaan wordt.’

‘Het werd ons ook aangeraden om pas kort voor de releasedatum (18 mei) de cd’s vrij te geven voor iedereen die had meegedaan aan de Pledge actie, omdat het anders “bad for business” zou zijn. Het spijt me voor iedereen die het graag anders had gezien, maar het kon gewoon niet anders. Inmiddels zijn al die bestellingen de deur uit, ik heb daarvoor vele uren doorgebracht op het postkantoor. Tijdens onze concerten in Europa en de States sinds april hadden we wel cd’s bij ons en die vonden gelukkig gretig aftrek!’

Eén van de dingen die je aan je fans aanbood die wilden investeren in je album, was dat je speciaal een song zou schrijven voor die persoon. Is dat ook gebeurd en horen we die song nog eens?
‘Dat is inderdaad gebeurd en ik heb toen een song geschreven naar aanleiding van een verhaal van die persoon, zij was er gelukkig erg blij mee! Maar of deze song ooit in de openbaarheid gaat komen is zeer de vraag, want uiteindelijk heb ik het in haar opdracht geschreven en ik weet niet of ik het dan wel zou mogen uitbrengen. Moeten we het maar eens over hebben… maar ik zeg nooit “nooit”!’

Waarom is dit album anders dan alle vorige?
‘Drie redenen. Ten eerste, spiritueel gezien: ik heb het gevoel dat ik van zo ver kom sinds het grote verlies door zelfdoding van mijn zus, wat mij indertijd als het ware katapulteerde van wanhoop tot mijn vastberadenheid om ons gezamenlijke doel met muziek te volbrengen. Daarna kwam het verlies van een van mijn broers die stierf waar ik bij was. Dit waren mijn eerste ervaringen met de dood, het verdriet en het accepteren van wat je ervaart als je van dichtbij meemaakt om afscheid te nemen van iemand waarvan je houdt. Heel triest was ook het verlies van mijn vader, een andere broer en uiteindelijk, het grootste verlies van allemaal, het overlijden van mijn moeder. Dit was kort nadat ik wist dat ik zwanger was. Ik was erbij toen zij overleed en ik had geen andere keus dan deze harde realiteit te accepteren. Ik schreef de tekst van de titelsong Love Lives On terwijl ik naast mijn stervende moeder in het ziekenhuis zat.’

‘Ten tweede, muzikaal gezien. Ik besloot om voor dit album uit New York City weg te gaan en naar de plek te vertrekken waar de wortels liggen van de muziek die mij inspireerde om mijn passie te volgen. De zuidelijke soul van Stax/Volt, Hi Records en de Sun Studios, van Otis Redding via Al Green naar Johnny Cash, allemaal ontzettend grote muzikale invloeden van mij, naar Memphis dus.’

‘Ten derde, het songschrijven. Ik voelde deze keer dat ik meer beschouwend over pijn wilde schrijven. Ik houd ervan om over pijn te schrijven. In feite is dat het enige waarover ik kan schrijven! Maar deze keer was ik me niet aan het verzwelgen in een doodsstrijd daardoor, maar was het meer een kwestie van het vinden van een vredige acceptatie, die ervoor zorgde dat ik meer hoop in het leven kreeg dan ooit tevoren. Ook het feit dat ik wist dat ik naar Memphis zou gaan was een geweldige oefening om de muziek echt in deze stijl te maken. Het zorgde er allemaal voor dat het schrijven van de teksten vrijwel moeiteloos verliep. Het was zelfs een grap onder sommige van de muzikanten, dat ik zelfs schreef hoe ik wilde dat zij een muzikaal loopje zouden moeten spelen of dat ik ineens iets bedacht en dat ik dan tegen hen zei ‘praat even met elkaar’ en dat ik even later het verhaal dat ik wilde vertellen al klaar had omdat ik geïnspireerd was geraakt door de akkoorden die zij speelden.’

‘Tenslotte: zakelijk. Voor mij was het tijd geworden om te beslissen of ik zou stoppen met touren en thuis te blijven met mijn baby òf dat ik een manier moest zien te vinden om hem mee te nemen op tournee en mijn carrière naar een ander niveau te brengen. Ik had het gevoel dat ik een tijdlang tegen een soort van plafond aan zat. Met dit album en het realiseren van mijn nieuwe label heb ik de hoop dat ik door dat plafond kan heen breken, naar het volgende niveau. Of ik moest me realiseren dat het door dat plafond breken onmogelijk was en dat ik dat moest accepteren en verder gaan naar de volgende levensfase.’

Je had ook andere plaatsen, bijvoorbeeld Nashville kunnen kiezen, maar je koos voor Memphis…
‘Naast wat ik je al eerder vertelde was het ook een manier om deze grote artiesten, met name Otis Redding, Al Green en Johnny Cash, te eren. Zij inspireerden niet alleen mij, maar ook talloze anderen.’

Waar ben je momenteel aanbeland in je carrière?
‘Ik bevind me momenteel op een interessant kruispunt in mijn carrière. Ik heb net alle contractuele verplichtingen voor mijn vorige label, waar ik de afgelopen jaren voor gewerkt heb, afgerond. Toen besloot ik om mijn eigen label te beginnen, iets waar ik al een hele tijd over droomde en nu ben ik in de positie om ermee aan de slag te gaan en vooral omdat ik mijn meest persoonlijke en speciale album tot nu toe, Love Lives On, zelf kan uitbrengen, precies zoals ik dat voor ogen had.’

Hoe kwam je hiertoe?
‘Toen mijn contract was afgelopen was het vooral een gevoel van opluchting en dat ik aan mijn volgende stap toe was. Het was ook wel beangstigend, omdat ik een crowdfunding actie op touw had gezet om het album te kunnen maken. Daardoor kwam ik in contact met een investeerder die al jaren in mij en mijn muziek gelooft en hij wilde me helpen. Hij daagde me uit om iets heel anders te doen, namelijk mijn eigen label te beginnen.’

Vrij snel na zoveel verlies in je naaste familie nam je deze beslissing, vanwaar zo snel?
‘Ik ben niet zo goed in het me in ellende te wentelen en niks te doen, ik moet bezig blijven. Ook ben ik niet goed in het overlaten van veel controle aan anderen, ik moet me gewoon overal mee bemoeien. Al sinds ik een kind was wilde ik dat. En nu was er ineens de mogelijkheid om van alle lessen te leren die ik geleerd had, om dingen anders te doen in plaats van hoe anderen wilden dat ik ze deed. En ik leerde van alle pijn die ik heb ervaren door het verlies van zoveel familieleden en natuurlijk ook van de wonderbaarlijke liefde van een nieuw leven, mijn baby. Dat alles kon ik in nieuwe muziek omzetten, naast alle verhalen die ik te horen kreeg van mensen tijdens het touren door de hele wereld en me raakten, daardoor besloot ik hoe ik mensen wilde bereiken.’

Wat betekent de titel Love Lives On voor jou?
‘Het betekent dat ondanks al het verlies en pijn die we als mensen moeten doorstaan, als we onze harten kunnen openstellen, dat er dan altijd een voortgang van liefde zal zijn. Liefde is altijd in ons hart. Soms is het verborgen door verlies en verdriet, maar ik geloof eerlijk dat het onze natuur is om lief te hebben en dat dit de reden is waarom we willen leven. Ik bedoel niet alleen romantische liefde, ik bedoel ook de soort liefde die we voelen als we een diepe band en verbinding hebben met anderen, een band en verbinding met ons eigen hart. Het album gaat kortgezegd over hoop en doorzetten.’

Waarom is het belangrijk voor je dat het album juist nu uitkomt?
‘Oorspronkelijk was het de bedoeling om het album als titel “Ready To Rise” mee te geven. Ik had die titel al bedacht voordat ik de gelijknamige song had geschreven. Ik had jaar na jaar zoveel optredens moeten afzeggen na steeds een sterfgeval in mijn familie en toen kwam het voor mij ergste, het overlijden van mijn lieve moeder, gevolgd door de geboorte van mijn zoon. In eerste instantie voelde het als de slechtst mogelijke timing om een baby te krijgen, maar dat zag ik helemaal verkeerd. De verandering van verdriet naar vreugde in dergelijke omstandigheden, beide tegelijkertijd stevig in mijn hart verankerd, was de krachtigste en machtigste ervaring die ik in mijn hele leven heb ervaren. Ik ontdekte beetje bij beetje hoe ikzelf in elkaar zit en wat ik zelf kon hanteren in deze omstandigheden. Het album reflecteert dit allemaal. Niet alleen voor mezelf, maar juist ook voor anderen wiens verhalen mij ongelooflijk hebben geïnspireerd. Verhalen die me deden beseffen wat het betekent om door te zetten. Ik voel me nederig dankzij deze mensen. “Sad Solution” en “Backstreet Baby” vertellen allebei een verhaal die me als het ware deden stoppen en mezelf afvragen of ikzelf wel zo sterk zou kunnen zijn.’

Je werkt met verschillende muzikanten op dit album, anderen dan op je voorgaande platen. Waarom koos je juist voor deze mannen?
‘Als eerste Reverend Charles Hodges. Hij ‘maakte’ het soul rock orgel! Op een gegeven moment had ik een vast muzikaal dieet van al die prachtige Hi Record opnamen van Dominee Al Green. Ik wist niet zoveel van het Hammond orgel, tot ik deze platen ontdekte als jong meisje. Dat warme veel omvattende en stroperige kerkorgel geluid dat je gewoon doet zwijmelen… wat mij betreft heeft Charles Hodges dat geluid gecreëerd.’

‘Dan Steve Potts. Ik wilde per se een drummer die zijn wortels in dit soort muziek heeft. Iemand die evenveel power als soul heeft, iemand die alle genres beheerst… en dat is Steve Potts. Hij is bijna zeventig jaar, maar speelt met de kracht van een twintigjarige en met de wijsheid en finesse die je alleen maar krijgt door al die jaren ervaring in het spelen met veel legendes uit al deze muziekstijlen.’

‘Vervolgens Glenn Patscha. Glenn speelde op al mijn albums, behalve de eerste. Hij is echt een muzikaal genie. Hij brengt een twinkeling en een aparte stijl op de piano, Wurlitzer en het orgel, die werkelijk uniek is. Het is ook ontzettend onvoorspelbaar wat hij gaat doen. Hij speelt vaak alsof hij een groep strijkers of een blazerssectie is en hij zingt de partijen voordat ze zelfs maar bedacht zijn. Hij kan zijn toetseninstrumenten laten klinken als gitaren, strijkers, blazers en bellen en kan heel snel switchen van donker en zwaarmoedig naar blij en hoopvol, vaak zelfs binnen één maat!’

‘Dan Jack Daley. Jack is echt zo’n powerhouse bassist. Hij heeft zo’n goed gevoel en focus die ervoor zorgt dat alles al gauw samensmelt in elke song. Hij heeft ook op al mijn albums meegespeeld. En niet te vergeten hij is gewoon een geweldig mens, een prins zou je kunnen zeggen. Jack heeft zo’n sterke tegenwoordigheid op de bas, terwijl hij zich tegelijkertijd eenvoudig kan aanpassen en met elke flow meegaan. Zo is hij overigens ook zo als mens.’

‘En natuurlijk, last but not least, Jon Diamond. Jon is degene waarmee ik mijn echte muzikale leven ben begonnen. Hij is het die me naar Otis en Al Green liet luisteren en hen te waarderen. Hij is echt de muziek onder mijn woorden en weet vaak welke kant ik op zal gaan voordat ik dat zelf weet. Het is echt een songschrijvers samenwerking of partnerschap, ik de teksten en hij de muziek. Vanaf dag één heeft hij met me in de loopgraven gezeten. In goede en slechte tijden, ha ha ha!’

Kevin Houston produceerde het album. Waarom koos je voor hem?
‘Iemand gaf me wat materiaal van wat hij had gedaan, nadat ik had gezegd naar Memphis te willen. Ik hoorde meteen de sounds die hij maakte en na een lang telefoongesprek wist ik meteen dat mijn zoektocht voorbij was.’

Hoe ging het proces van song schrijven deze keer?
‘Ik liet Jon of een van de anderen tijdens een sessie gewoon wat muzikale ideeën spelen tot iets me ‘pakte’ en dan riep ik meteen iets als “wacht even, stop, speel dat nog een paar keer” en dan begon ik meteen te schrijven.’

Waarover gaan de onderstaande songs?
Love Lives On ‘Deze song gaat over de ervaring van het verliezen van een moeder en het zelf een worden. Het laten gaan van de eerste liefde in mijn leven, terwijl ik naast haar lag toen zij heen ging en dat ik wenste dat ik haar nog zoveel andere dingen had willen vragen.’

Callin’ Angels ‘Elk couplet gaat over een ander familielid. Ik kreeg dit idee toen ik in Jon Diamonds studio was om samen wat te schrijven en hij speelde wat akkoorden en zei “come on all you angels”, wat me trof en tegelijkertijd vreemd vond, want hij is zowel een atheïst als joods, ha ha. Hij had geen enkele bedoeling met deze woorden, maar was simpelweg aan het denken aan een gospelachtige stijl. Ik herinnerde me meteen een bericht dat ik van iemand kreeg, nadat mijn moeder was overleden. Daarin stond dat ik, nu ik zoveel familieleden had verloren, ik ook meteen een heleboel engelen had die over me waakten. Ik was geraakt door dit lieve sentiment en dacht na over het feit dat velen van ons door zware verliezen getroffen waren en daardoor werd het een song om al onze geliefden in ons hart te voelen bij ieder optreden.’

Faithful Sinner ‘Dit gaat over mijn vader, die in het ziekenhuis werd opgenomen met een longontsteking en daarna naar een revalidatiecentrum werd gestuurd om daar aan te sterken. Maar dit is er nooit van gekomen, want hij overleed een paar uur nadat de familie naar huis was gegaan, hij zou de volgende dag weggebracht worden naar dat tehuis. Ik wist dat hij besefte dat hij zou overlijden en ik kon zien hoe bang hij was. Hij was een erg gekweld persoon die een van de meest vervelende levens heeft gehad van iedereen die ik ooit heb gekend. Hij werd door zijn vader mishandeld en door zijn moeder gemolesteerd. De mishandeling door zijn vader stopte pas nadat deze zelfmoord had gepleegd. Mijn vader vond hem.’

‘Door al deze pijn was hij een gebrekkige ouder, maar desondanks deed hij zijn uiterste best om alles voor ons te doen wat goed was. Een jonge man met zes kinderen die ondanks zijn eigen problemen vocht om zijn familie goed te laten functioneren. Hij zorgde er altijd voor dat we een kerstboom hadden met cadeautjes en manden met eieren en cadeautjes met Pasen, hij leerde ons fietsen en maakte zelfs elk jaar met Halloween kleren voor ons, vaak met behulp van spul dat hij in en rond ons huis verzamelde. Maar hij kon ook erg kwaad en angstwekkend zijn, vooral als hij gedronken had. Ik vermoed dat dan zijn pijn de overhand kreeg. Maar desondanks wisten wij dat hij van ons hield. Hij vocht voor ons als we op school slecht behandeld werden.’

‘Uiteindelijk besefte ik dat hij meende dat hij zelf veel schuld had aan het falen als ouder. Hij was katholiek opgegroeid en was ervan overtuigd dat God hem daarvoor nooit zou vergeven. Na zijn dood kreeg mijn broer een droom, waarin mijn vader hem vertelde dat hij dacht dat God hem bewust had laten falen. Toen ik dit hoorde was ik totaal verbijsterd en ik bedacht me dat hij ooit ook een mooie kleine baby was geweest met veel hoop en beloften, die in zijn jonge leven helaas werd genegeerd en misbruikt en dat hij toch altijd heeft geprobeerd een goed persoon en vader te zijn. Iets wat hij in veel opzichten ook was. Vandaar de titel Faithful Sinner. Want zijn wij uiteindelijk niet allemaal gebrekkige wezens die proberen om, zo hoop ik, het goede te doen?’

Fight My Way ‘Ik bezocht een avond met verhalenvertellers, een groep jonge mensen die allemaal op het allerlaatst hadden kunnen ontvluchten aan het plegen van zelfmoord. Deze avond werd georganiseerd door een organisatie waar ik enorm trots op ben om erbij betrokken te zijn. Deze club heet The JED Foundation en zij hadden contact gezocht met deze verhalenvertellersgroep uit New York City, die The MOTH heet en vaak op de NPR, de landelijke publieke radio, te horen is. Ik was zó geraakt door deze verhalen vol pijn en moed dat ik de volgende dag naar Jons studio ging voor een schrijfsessie. Jon had een vriend, David Gelman, ook een songwriter, uitgenodigd en hij kwam met het grootste deel van de muziek en ook met de tekst “find my way”. Ik wist meteen dat dit een song zou worden over de verhalen die ik de vorige avond had gehoord. Ik ben toen meteen de tekst gaan schrijven en heb dat “find my way” veranderd in Fight My Way, omdat ik dat toepasselijker vond.’

Ring of Fire ‘Mijn vader was een groot Johnny Cash fan en korte tijd na zijn overlijden kwam Jon met het idee om deze song helemaal te strippen tot er een gospel- en countrygevoel zou ontstaan. We begonnen dit live te spelen en het kreeg een compleet nieuwe betekenis voor me.’

Wat betekent dit hele project, het album dus, voor jou?
‘Het is bijna mijn tweede kind. Het is wie ik ben op dit moment en dan vastgelegd op band. Het is het verhaal van het tweede hoofdstuk van mijn leven.’

Jij schrijft de teksten, Jon vooral de muziek, maar er zijn meer mensen betrokken.
‘Ik schrijf altijd mijn eigen teksten. Jon komt heel vaak met een gek woord of een zin die me aanspreekt en waar ik mee verder kan. Naast Jon schreef ook Scott Sharrard, een goede vriend en buurman, mee aan de muziek van een aantal songs en verder werkte dus David Gelman, een andere vriend mee, toen hij voor een paar uur naar Jon’s studio kwam. Hij kwam, zoals gezegd, met het idee voor Fight My Way.’

Hoe ging het er aan toe in de studio in Memphis?
‘We zaten doorgaans in de controlekamer samen met de muzikanten en lieten ze dan een akoestische demo horen. Zij maakten dan wat aantekeningen en na een of twee keer luisteren was het altijd Steve Potts die zei “OK, laten we het opnemen” en daarna namen we een paar takes op, tot we het gevoel hadden dat dit was wat we wilden en dan gingen we verder met de volgende song. Het ging allemaal zo snel en gemakkelijk, dat had ik nog nooit zo meegemaakt. Er was een ongelooflijk wederzijds respect en bewondering tussen iedereen. Volgens mij heb ik elke dag wel gehuild. Geen enkel “ego”, geen dag!’

Heeft dit album een andere samenhang vergeleken met je vorige werk?
‘Absoluut! Het besluit om naar Memphis te gaan hield me binnen een bepaalde stijl en dat is iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan bij mijn albums. Zij waren altijd een soortement hutspot van stijlen!’

Welke boodschap wil je overbrengen met dit album?
‘Dat liefde blijft leven, ook als we er niet meer zijn. Dat is belangrijk, want dat is de ultieme waarheid.’

Je had je zoon Aidan bij je op tournee en in de studio. Hoe hebben jullie dat ervaren?
‘Wat mij betreft zag ik in feite alles door zijn ogen en dat brengt verwondering en ontzag samen. Wat hem betreft: hij krijgt veel stempels in zijn paspoort en heeft al meer verschillende ‘keukens’ geprobeerd dan de meeste volwassenen.’

Heeft jouw moederschap je benadering van de muziek veranderd? En hoe zit dat met je carrière?
‘Het moederschap heeft mijn benadering van alles veranderd! Ik neem alles minder serieus nu ik moeder ben en dat vertaalt zich zowel naar de muziek als de zakelijke kant ervan, ik ervaar nu een soortement breedte en ruimte die ik hiervoor nooit heb gehad. Je leert heel snel dat, als je een baby hebt, dat je er dan voor moet zorgen dat elke minuut telt. En als ie dan twee uurtjes slaapt, dan kun je het beste al het werk voor die dag meteen dàn gaan doen!’

Wat wil je de mensen laten weten over jou door het luisteren naar dit album?
‘Dat ik blijf investeren in mijn publiek en in wat hen bezig houdt. Dat ik geloof dat onze wereld meer dan ooit hoop en liefde nodig heeft. We zijn zo verdeeld geraakt door onze eigen idealen… ik denk dat het allemaal gaat om het veranderen van onze harten door het luisteren naar elkaar en proberen te begrijpen wat een ander bedoelt of wil. Onder de paraplu van muziek zijn we allen één. Een van de songs op het album gaat daar voor een deel over, Same Sunlight. We leven en ademen allemaal en proberen allemaal onder de zelfde zonneschijn te leven.’

Hoe hoop je dat mensen Love Lives On gaan waarderen?
‘Zoals altijd wil je dat mensen van je album gaan houden. Ik weet dat je niet iedereen altijd kunt plezieren, maar ik hoop dat degenen die al lang bij me zijn er net zo hartstochtelijk over denken als mij. En dat iedereen die nog nooit van me gehoord hebben dat nu wel gaat doen.’

Aan wie heb je het album opgedragen?
‘Aan al mijn overleden familieleden, die mij tot veel van mijn songs hebben geïnspireerd, aan mijn waardevolle baby boy, aan al die ongelooflijke mensen die ik over de hele wereld heb ontmoet gedurende de vele jaren touren èn aan al die geweldige, legendarische artiesten die vóór me waren en de fakkel aan mij hebben overgedragen.’

Hoe ziet het schema eruit nu het album klaar is?
‘De release datum was 18 mei en we hebben inmiddels afspraken gemaakt met distribiteurs, publicisten, agents en promoters. Vanaf april deden we een voorverkoop tour in voornamelijk Duitsland, Nederland en de VS, in juni zijn we weer in Duitsland en Zwitserland, daarna terug naar de States en in juli en augustus touren we door de VS en Canada. In september terug naar Europa. Naar onder meer Groot Brittannië, Denemarken, Noorwegen en vooral Duitsland. Daarna weer terug naar de VS en in november komen we weer naar Europa en dan zeker ook een paar shows in Nederland.’

Wat is jullie strategie om het album in de winkels te krijgen?
‘Net als een ‘gewoon’ label hebben we distributie voor de fysieke verkopen in Europa, de VS en Canada. En uiteraard ook op iTunes en dergelijke.’

Heb je nog iets toe te voegen, tenslotte?
‘Alleen een grote dank aan iedereen die heeft meegeholpen om dit album te maken. Jullie weten wie jullie zijn… En aan iedereen die de afgelopen jaren mijn cheerleaders waren: ik kijk ernaar uit om aan hoofdstuk twee te beginnen, met jullie. Voor mij is het in alle opzichten en nieuw begin!’

Concerten
Dana Fuchs komt met haar uitgebreide Europese band op 9 november naar de DRU Cultuurfabriek in Ulft (10 km. van Doetinchem), 11 november speelt ze in De Bosuil in Weert en op 17 november voor de derde keer naar het Bluesfestival in Theater De Tamboer in Hoogeveen. Of er nog meer data bij komen is op dit moment nog niet bekend.

De band bestaat naast Dana en Jon uit onze landgenoot Walter Latupeirissa op bas (al sinds juli 2008) en de Italiaanse drummer Piero Perelli en toetsenist Nicola Venturini; de band is sinds april aangevuld met twee Nederlandse blazers: Tim Paters op saxofoon en Erik van Oppen op trompet.

Ook op Blues Magazine ...