Op vier mei jl. trad de Ryan McGarvey Band op in zaal Bluesgarage te Isernhagen (Hannover). Deze voorjaarstoer speelt Carmine Rojas in zijn band omdat bassist Sam Miller op het laatste moment verhinderd was. Het leek me een uitgelezen mogelijkheid een interview met deze muzikale legende te doen voor Blues Magazine. En omdat we elkaar al jaren kennen van zijn speelperiode met Joe Bonamassa was het supersnel geregeld.
Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Fons Kersbulck
Carmine’s muziekverleden in het kort.
Hij speelde en toerde van 1983 tot 1987 met David Bowie. Speelde bas op hits als Let’s Dance, China Girl, Modern Love. Zo is hij te zien op DVD’s van de Serious Moonlight en Glass Spider Tour. Van 1988 tot 2003 was hij bassist en musical director bij Rod Stewart. Speelde bijvoorbeeld op de unplugged MTV CD en DVD. Ook millionsellers. Vanaf 2007 tot 2015 speelde en was hij musical director bij Joe Bonamassa.
Ook speelde, toerde of was bij platenopnames betrokken van bekende muzikanten zoals B.B. King, Mick Jagger, Stevie Wonder, Stevie Ray Vaughan, Tina Turner, Eric Clapton, Carlos Santana, Keith Richards en nog vele anderen.
Hoe ben je bij de Ryan McGarvey Band terechtgekomen? Je hebt in de grootste en bekendste zalen en stadions gespeeld en nu sta je weer in veel kleinere zalen te spelen. Vind je dat niet gek? Zullen veel muzikanten niet gauw doen denk ik. Jij kunt toch overal spelen?
“Ryan’s tourmanager Manni Küsters belde me op of ik deze toer mee kon doen. Wij zijn vrienden geworden tijdens onze Bonamassa periode. Manni heeft drie jaar bij Joe gewerkt. Ryan kende ik ook al jaren en wanneer vrienden je vragen ze uit de brand te helpen, dan doe je dat natuurlijk. Ik had de tijd. Het was wel plotseling, we hebben maar twee keer kunnen oefenen voordat de toer begon. Wat de zalen betreft: helemaal niet gek. Muziek maken is mijn lust en mijn leven. Het maakt mij niet uit voor hoeveel mensen ik speel. Met David Bowie in de stadions was geweldig, een ervaring die niet veel muzikanten hebben en die kans ook krijgen. Maar in de kleinere zalen is de interactie met het publiek veel leuker, veel intenser. Je hebt oogcontact, maakt een babbeltje tussendoor. Voor mij is het echt een soort vakantiegevoel. Het gaat mij niet om het geld. Ik ben daarvan niet afhankelijk. Mensen helpen zit in mijn karakter. Ik zal zeker voor Ryan wat kunnen betekenen en niet alleen muzikaal. Ik neem wel een brok ervaring mee natuurlijk.”
Vandaar je altijd goede humeur en vriendelijkheid? Joe zegt altijd dat jij een van de aardigste mensen in de muziekwereld bent die hij kent. Iedereen zegt dat over jou.
“Ik probeer altijd positief te zijn en vriendelijk. Dat komt door mijn verleden. Ik ben geboren in Brooklyn New York en dat is niet de beste omgeving om op te groeien. Mijn moeder beviel van mij toen ze vijftien was. Ze kon mij niet opvoeden, was natuurlijk veel te jong. Mijn grootmoeder nam die taak over. Ik zag haar meer als tante en ze was als een moeder voor mij. Zij was erg goed voor mij, leerde mij respect voor anderen te hebben en de verkeerde mensen uit de weg te gaan. In Brooklyn was veel criminaliteit en zij hield me daar zoveel mogelijk van weg Dat was eigenlijk niet te doen en toen hebben we een soort plan gemaakt. Ze heeft mij een jaar helemaal vrij gelaten en na dat jaar zou ik terugkomen en zien hoe het gegaan was.”
Hoe is het gegaan? Verkeerde dingen gedaan?
“Dat was niet te voorkomen, maar echt criminele dingen heb ik niet gedaan. Wel kruimelwerk wat eigenlijk gewoon was in die buurt. Met de politie ook niet in aanraking geweest, dat viel dus zeker mee. In dat jaar heb ik veel geleerd over hoe de wereld in elkaar zit en welke mensen je uit de weg moet gaan. Dat was een prima les.”
Hoe is het contact met je moeder verlopen, goed nu?
“Ja hoor, het gaat prima, het is helemaal goed gekomen. ( Carmine toont trots een foto van hen beiden). Ze was toen natuurlijk veel te jong, had het ook erg moeilijk maar hoe ouder we werden hoe meer we naar elkaar groeiden. Overigens is het contact met mijn vader nu ook goed.”
Terug naar de muziek. Waarom ben je basgitaar gaan spelen? Heb je bepaalde voorbeelden gehad of muziekles?
“Als veertien jarige ben ik begonnen. Eerst drums gedaan, daarna piano, keyboards en gitaar. Mijn moeder stimuleerde het muziek maken erg, het hield me van de straat. Mijn familie komt oorspronkelijk uit Puerto Rico en daar is muziek een onderdeel van het leven. Thuis was er altijd muziek en je kreeg het gewoon mee. Muziekles heb ik niet gehad, ik luisterde veel naar muziek van mensen zoals Patti Labelle, Nona Hendryx, Carlos Alomar en anderen en ik probeerde dat na te spelen. Brooklyn is een wijk waar zo’n beetje alle rassen vertegenwoordigd zijn en die nemen hun eigen cultuur mee: eten, muziek, geloof. De muziek is zeer verschillend: flamenco, rock, jazz, soul, Latin, African. Een mix van dit alles noemt men worldmusic. In mijn sideproject met flamencogitarist Marcos Nand zijn we de band Zyroq begonnen. We spelen dan die muziek en dat is geweldig en plezierig. Heel anders dan alleen maar blues of rock. Dat is vaak meer van hetzelfde, ook prachtig maar als muzikant geeft worldmusic je meer vrijheid. Als kind luisterde ik naar A. M. radio en die draaiden van alles door elkaar: van Frank Sinatra tot Frank Zappa tot Ella Fitzgerald. In worldmusic zitten meer arrangementen, dat maakt het erg leuk om te spelen. Soft Machine lijkt er wel op, een goede band. Ik heb er ook de tijd voor: ben niet getrouwd en heb geen kinderen. Wel een relatie maar mijn vriendin begrijpt hoe belangrijk de muziek voor mij is. Daarom kon ik ook op stel en sprong met Ryan mee.”
Je hebt over de hele wereld opgetreden maar vooral in Amerika en Europa. Zit er veel verschil tussen die twee?
“Ja. Europa is fijner vind ik. Je hebt er betere festivals en de mensen hebben meer aandacht voor de muziek. In Amerika is het vaak bijzaak. Men dineert met een band, op festivals gaan ze meer voor de gezelligheid en welke muziek speelt doet er niet altijd toe. Er zijn wel plekken waar het anders is, bijvoorbeeld New Orleans is fantastisch, heel multicultureel en daar leeft de muziek echt.”
Het overlijden van David Bowie zal een klap voor jou geweest zijn neem ik aan. Ik zag je nog op t.v. in een documentaire over zijn dood waarin je over hem vertelde.
“Dat kwam totaal onverwacht. David was een fantastisch mens. Hij was erg goed voor iedereen in de band en deed absoluut niet uit de hoogte of zo. We gingen heel normaal als mensen met elkaar om. Totaal geen grootheidswaanzin of zo. Op het podium was hij de rockster, maar privé was hij heel gewoon. Ook een geweldige vader. Een groot gemis voor de muziekwereld want hij was een briljant artiest. Men vroeg mij voor die documentaire in Londen. We waren daar met Joe Bonamassa voor het Tour The Force project. Natuurlijk doe je dat dan.”
Veel mensen willen graag weten waarom je niet meer bij Joe in de band bent. Wil je daar iets over zeggen?
“Er is niets tussen Joe en mij gebeurd. Joe heeft mij er niet uitgezet of zo. We zien elkaar nog, niet vaak natuurlijk door de andere situatie. Er speelden andere zaken. Laat ik het daar bij houden.
We hebben wel zo ongeveer alles besproken wat ik je wilde vragen. Wil je nog wat zeggen aan de lezers van Bluesmagazine?
“Het zou leuk zijn als jullie naar de optredens komen van de Ryan McGarvey Band , ik ben altijd in voor een praatje. Ryan is een geweldige muzikant en hij verdient een groot publiek. Misschien tot dan!”
Jij ontzettend bedankt voor dit gesprek en tot bij Ribs & Blues in Raalte op 16 mei!
(P.S: Dit gesprek was s’morgens, de dag na het optreden in de Bluesgarage en de reacties op het optreden en de aanwezigheid van Carmine waren overweldigend!(Fantastisch concert).
Links:
Facebook: Carmine Rojas Fan Page
Erg mooi interview Andre Wittebroek. Petje af voor dat.
goed interview, niet alleen muziek, maar ook de mens achter de muziek
Leuk interview! En wat een vriendelijke man is hij!!!
Prima interview André. Leuk om te lezen over de achtergrond van een top muzikant. Geen priet praat zoals je zo vaak leest. Complimenten!