Festivalverslag: Ramblin' Roots 2023

Ramblin’ Roots @ TivoliVredenburg te Utrecht op 21 oktober 2023

Op deze druiligere dag al vroeg naar binnen bij TivoliVredenburg waar wederom een aflevering van Ramblin Roots op het programma staat. Met maar liefst 20 acts op de affiche met een mix van roots-, blues-, folk-, rock ’n roll- en aanverwante muziekstijlen kan het eigenlijk niet stuk.

Tekst: Roelof Passies | Foto’s: Gerrie van Barneveld

Nog steeds hebben we in Nederland een grote keur aan optredens en festivals die het genre in leven houden. Ook het aanbod blijft groot, we zien hier vandaag dan ook weer een keur aan nieuwe en jonge acts op het podium. Sommige zijn in het verleden wel eens vaker verschenen op het festival die in het verleden ook wel onder de naam Blue Highways opereerde.

Tivoli heeft hiervoor maar liefst 5 podia beschikbaar gesteld; alleen de zaal Rondo is gereserveerd voor iets totaal anders; nml Mero, een Turkse rapper, waar alleen maar Turkse jonge meiden op af komen. Mooi om deze mix te zien van jong en oud. Niet dat er op Ramblin Roots alleen maar ouderen op af komen; ook hier zie je steeds meer jongeren die zich interesseren voor dit genre.

We gaan beginnen in de Grote Zaal, waar Hubert van Hoof (Amigos de Musica) de aftrap presenteerde. Hubert was vroeger werkzaam voor het muziekblad Oor en presenteerde meerdere programma’s op de radio met Americana als rode draad. En hij komt meteen met slecht nieuws. Eén van de hoofdacts, nml Iris de Ment is ziek en heeft zich afgemeld. Jammer; men heeft op deze korte termijn ook geen vervangende act kunnen regelen.

De start is wel heel origineel; Ian Mathew’s Mathews Southern Comfort. Een folkrockband die naast Ian bestaat uit de Nederlanders Bart de Win (keys, harmonica), BJ Baartmans (gitaar) en Eric de Vries (zang en gitaar). Zij hebben onlangs een Album uitgebracht met covers van nummers gespeeld op het grootse en fameuze festival Woodstock 1969; ergens in een weiland onder New York. Het was een groot 3 daags hippie festival met alleen maar grote namen als Santana, Joe Cocker, Creedence Clearwater, Grateful Dead, Crosby Stils Nash & Young en ga zo maar door. Het album heet dan ook heel origineel The Woodstock Album. Wanneer de eerste akkoorden over de menigte stromen, voel je gelijk al een geweldige sfeer, kippenvel. Het eerste nummer is “A Little Help From My Friends” van Joe Cocker. Een prachtige samenzang van het hele stel gevolgd door een eigen versie van Creedence Clearwater Revival’s Bad Moon Rising. Maar ook “Purple Haze” van Jimi Hendrix wordt gebracht. BJ Baartmans kwam tijdens de opname sessies met oplossingen hoe een nummer met deze groep om te vormen naar een eigen versie. Ian heeft een geweldige mooie stem, aangevuld met altijd weer de Bart de Win, die net even dat tikje finesse aanbrengt. Ook Eric de Vries heeft een mooie stem en weet met akoustisch gitaar ook de juiste snaar te raken. BJ Baartmans is een super gitarist die zich altijd weet aan te passen aan elke band. Heerlijke opening, en er komt nog zoveel meer.

Het programma zit vol met overlappingen en er zijn ook nog eens grote afstanden te overbruggen in het gebouw. Soms is het lastig ook om een goede plek te verkrijgen in de zaal. Daardoor is het niet makkelijk om alles te luisteren, tevens moet je ook nog eens werken aan de inwendige mens. Dit is overigens perfekt voor elkaar in TivoliVredenburg. De service is echt geweldig.

In zaal Pandora staat ondertussen de Canadese band Bywater Call klaar om aan te treden. Bywater Call is een Roots, rock en soul band die wel te vergelijken valt met Tedeski Trucks Band. Ze treden aan met Mehan Parrell als leadzangeres. Meteen merk je het verschil met Ian Mathews band. Stevige drums, gierende gitaren en blazers. Muziek klinkt heel stevig en strak. Het publiek krijgt stomende soul en blues voorgeschoteld, echt klasse met Mehan Parrell als zangeres. Ze heeft een stem die goed klinkt, maar na verloop van tijd toch wel eentonig. Je moet er van houden.

Good Guy Hank, uiteraard vernoemd naar de legendarische Hank Williams maakt zijn debuut mee in Nederland. Hank Williams was onlangs 100 jaar geworden ware het niet dat hij op 29 jarige leeftijd overleden is aan een overdosis. Toch heeft hij in die korte tijd veel succes gehad en de toon gezet voor de country muziek. Good Guy Hank is een verrassende Schots/Australische groep bestaande uit Theo Barnard (gitaar en vocals), Pepita Emmerichs (fiddle en mandolin) en Donny McElligot (basgitaar en vocals). Voor mij nog volledig onbekend en ook nog weinig over te vinden in de bekende media. Alleen een mini cd is digitaal te verkrijgen en dat is het dan ook. Maar het is heel verfrissend, echte blue grass muziek met één microfoon op het podium. Tijdens het nummer Esmeralda valt vooral de schitterende 3-koppige zang op, maar ook de klassieke viool van Pepita. Prachtige combinatie ook in het nummer Alaska waar het publiek zeer enthousiast op reageert. Werkelijk een heel verrassend optreden. Good Guy Hank; we hadden er nog niet veel van gehoord maar hopelijk gaat dat veranderen.

Daarna weer de hele trip naar beneden gemaakt, naar de grote zaal waar Sunny War zijn opwachting maakt. Een bijzonder optreden mag ik wel zeggen. Alleen een drumstel en de zangeres/gitarist. Sunny War lijkt wat betreft haar uiterlijk wel op Tracey Chapman. De naam Sunny War heeft iets dubbels en tegenstijdigs. Ook haar persoonlijke kant omdat ze tijden zwaar verslaafd is geweest maar nu helemaal is afgekikt. Onlangs heeft ze een nieuw album op de markt gebracht nml Anarchist Gospel die ook in het teken staat van haar verslaving. Haar optreden wordt door twee instrumenten bepaald, een stevige drum en haar gitaarspel. Je kunt deze muziek het best betitelen als punk met folk invloeden. Aangezien dit mij niet raakt en haar stem niet overtuigd heb ik een paar nummers beluisterd en de Pandora zaal opgezocht waar Mathew Ward & The Undertakers hun opwachting maken.

Mathew is een grootheid in het Americana wereldje en heeft inmiddels in diverse settings zo’n 18 albums op zijn naam staan. Wat een heerlijke alt.country sfeertje en wat een fantastische band. Wat een dynamiek ook. Alleen al het eerste nummer “Sad sad song” begint zo rustig, maar dan komen ze los in het nummer “Get To The Table”, wat een fantastisch vingervlug gitaarspel. En dan natuurlijk ook het nummer “Supernatural Thing” titel ook van hun laatste album. Om ook één van de oudgedienden nog weer eens te zien toch maar weer naar de Herz zaal. Is overigens een prachtige zaal.

Daar zien we Rod Picott, die al eens eerder hier op het festival acte de presence gaf. Rod speelt eigenlijk altijd solo zoals hij alles eigenlijk alleen doet. Maar vanavond heeft hij BJ. Baartmans (ook deel van Mathew Southern Comfort) uitgenodigd om hem te ondersteunen. Rod heeft een vrij harde ruwe stem en dat zal zeker veel energie vragen. Heel typerend zijn daardoor zijn songs altijd. Hij is goed op dreef; elk nummer introduceert hij hoe en waarom hij die zo heeft geschreven. Geeft een mooie blik in zijn persoonlijke leven zoals hij die beleefd. Opvallend mooi verhaal over de “Televison Preachers” die je ziel willen redden en te zien zijn op TV, zondagsmorgens. Zij proberen mensen $ 150 dollar af te troggelen voor een beter leven. Het zijn allemaal nummers van zijn nieuwe album die hij onlangs heeft uitgebracht. Daar tussendoor toch een paar oude nummers als “Welding Burns” en “Primer Grey”. Geweldige ondersteuning door de gitaarlicks van BJ, dit geeft net meer volume en ritme aan de liedjes. Knap hoor dat je zo mee speelt. Wel is er even verwarring omdat Rod een nummer van de setlist per ongeluk had overgeslagen. Dit tot grote hilariteit.

En dan weer een keuze probleem, Geraint Watkins en Jim White tegelijk. Eerst maar naar Geraint Watkins. Geraint is een oud gediende en heeft veel samen gewerkt met Van Morrison, Status Quo en Dire Straits. Niet de minste maar vanavond alleen zijn eigen werk, en hoe. Zelf komt hij uit Wales en heeft een vreselijke mooie begeleidingsband meegenomen. Eerder al ook meegespeeld met Bill Kirchen. Ze zouden zo uit het bejaardenhuis kunnen komen, maar als je ze hoort spelen zijn ze nog heel jong. Geraint speelt zelf op keys, maar zoals gezegd met een hele band, waarbij ook de saxofoon niet ontbreekt. Het swingt en het publiek is dolenthousiast.

Ondertussen Jim White in de Pandorra zaal. Helemaal vol met publiek, ondertussen is het erg druk geworden overal. En wat een heerlijke klanken komen je tegemoet. Je ziet eerst helemaal niets, blijken ze met z’n drieen op een stoel te zitten en komen nauwelijks boven het publiek uit. Jim komt uit het zuiden van de VS en heeft veel contact met de David Byrne van de Talking Heads. Drie gitaristen, en toch hoor ik drums terwijl ik geen drummer zie. Blijkt een drum computer te zijn die hij met veel bombarie steeds aanzet. Heerlijke country noir muziek die ook wel wat weg heeft van Calexico. Tussen de nummers door verteld hij het één en ander. Zoals ook het verhaal dat hij soms vindt dat zijn albums achteraf niet helemaal klaar zijn en dat hij bij live-optredens de nummers anders speelt. Maakt niets uit, heerlijke muziek. Ook niet vergeten dat er in club nine een drietal lokale bands spelen. Even een stukje meegepikt van Morton Railroad. Hele jonge muzikanten en allemaal jonge dansende bezoekers; hieruit blijkt nogmaals dat het genre enorm leeft en ook onder de jongeren raakt.

En dan voor mij het hoogtepunt van de avond Martyn Joseph, afkomstig uit Wales. Heeft ook al eens eerder op dit festival gestaan. De zaal zit nokvol en iedereen zit in afwachting van deze geweldige singer-songwriter. Alleen met een akoestische gitaar, voetdrum en zijn geweldige stem weet hij steeds weer je ziel te raken. Hij probeert vanavond zoveel mogelijk vrolijke nummers te spelen en de zaal wil hij betrekken bij de nummers door soms het publiek te vragen mee te zingen en te klappen. En dit lukt, het lijkt wel een grote commune. Ik pik er een paar nummers uit. “Thunder and Rainbow”, prachtige tekst en een fantastische melodie. Zijn stem lijkt verdacht veel op Bruce Springsteen; hij wordt ook wel eens de Welsh Bruce genoemd. “Drivin’ her Back To London” een schitterend verhaal over haar dochter die hij steeds naar Londen brengt voor studie. Het einde van dit lied wordt steeds zachter gespeeld en gezongen, totdat hij stil is, en de zaal ook muisstil en ademloos is. Indrukwekkend. Op het eind nog weer een samenzang met het publiek “Here Comes The Day”. Echt een artiest om nog eens vaker te gaan horen.

En dan wederom een verrassing voor mij; ik wil nog even naar Lee Fields in de grote zaal voordat ik weer huiswaarts keer. Tot mijn verbazing is de grote zaal helemaal leeg. Schijnt het programma door het uitvallen van Iris de Ment naar voren te zijn geschoven. Dit had men wel beter kunnen communiceren.

Al met al; concluderend dat Ramblin Roots weer van alles had te bieden en te beluisteren. Het was prima voor elkaar, de artiesten, het geluid, de belichting, het eten en drinken. Zowel jong als oud kon aan zijn trekken komen. Op naar het volgende jaar, maar eerst nog voor de liefhebbers Take Root te Groningen op 4 november as.