Tekst: Jos Verhagen / Fotografie: Marco van Rooijen. Alle foto’s staan in het fotoalbum op Flickr.
Als je het mij vraagt bestaat er geen mooiere plek voor een muziek festival dan het stadspark in Oss. Daaronder de eeuwen oude bomen vind voor de 15 keer het Muze Misse festival plaats. Dit lokale festival kenmerkt zich door een heel divers programma. Van Nederlandstalig, hip hop en rap tot blues en stevige rock. Waar zie zo’n gevarieerde in line up bij een festival van Waylon tot Lee Towers, van Ruben Hoeke tot The band of friends of Davina Michel naast DeWolff. Naast landelijk bekende artiesten bevat het festival ook lokaal als opkomend talent.
Oprichter en scheidend bestuurslid Penny Klamer noemde in de lokale media Muze Misse een festival waar de Ossenaren voor huiswaarts keren, zeker 1000 kaarten zijn in Amsterdam en omgeving verkocht. Oss is ook de thuisstad van BluesMagazine en bezocht het festival en was onder de indruk van de gezelligheid.
Met zo’n gevarieerd programma, waar mogelijk de bands bezocht die een duidelijk raakvlak hadden met de blues, op zaterdag waren dat Blackbird, Blue Flamingo Dewolff en Ruben Hoeke en op zondag Band of friends en Jett Rebel.
Black bird is een band rondom opgebouwd rondom Merel Koman. Blackbird (vertaal Merel) is een band vol muzikaal talent, zo ontwaarde we bijvoorbeeld Rafeal Schwiddessen voorheen drummer bij de Rhythm Chiefs. De band bijeen gebracht door Paul Willemse, de man achter Michelle David and the Truetones, brengt een mooie mix van americana en country rock. Blackbird heeft een EP uit waarvan o.a fijne nummers als “Down, Down, Down, Down” met heerlijk stug doorstampend drumwerk van Rafael en “Built and Broken” met mooi pedal steel spel war het nummer een heerlijk country feel meegeeft. Merel is de frontvrouw die zich op het podium als een vis in het water voelt. Ondanks de overvloedige regen zaterdagmiddag was zij de sprankelende wervelwind op het podium met een dijk van een stem. De nummers van haar eerste album en haar recente EP komen wisselde elkaar af maar ook het nieuwe “Pink Shades” een heerlijk rocker met verrassende veel wendingen. Een nummer dat zeker op het nieuwe full album zal komen een album dat later dit jaar de verwachten is zo vertelde Merel na afloop van de fijne optreden. Naast Ilse de lange is er opnieuw eeñ vrouw opgestaan die de country rock en americana op aanstekelijke wijze toont aan het publiek. Gezien de bijval die haar ten deel viel kon het publiek Blackbird het zeker waarderen.
Blue Flamingo speelde een thuiswedstrijd de geboren en getogen Ossenkar die onder contact staat onder contract bij het Excelsior label dan weet je dat het muzikaal goed zit. De singer songwriter trok met zijn band fel van leer met een stevig pot rock muziek gedomineerd door de Hammond van Roel Spanjers. Het is altijd een genot om daar naar te luisteren. Normaal gesproken is hij actief als deejay maar dit jaar bracht hij oa de single Boom nana gan gan uit die het bracht tot single van de week bij Lust for live magazine. Met toppers in je band als Sjoerd van Bommel bass en Bart Wijtman drums is het makkelijk het publiek voor je te winnen.
De tijd om bij te komen wat er nauwelijks want Neerlands trots DeWolff stond op het podium te trappelen. DeWolff is internationaal aan het doorbreken maar gaf het publiek bij Muze Misse het beste van wat ze in huis hadden. Ondersteund door blazers achtergrond zangeressen en een bassist was er voor het trio Pablo, Luka en Robin alle ruimte om te excelleren. “The Nighttrain” opende de set en er is geen beter nummer om mee te beginnen. De groove de vibe die in dit nummer zit krijgt zelfs de ergste scepticus mee. Pablo als opper stalmeester nam het publiek mee in “Heart kind a stopping Show”. De setlist van DeWolff was kort maar als je in een dik uur je muzikaliteit kwijt moet kun je ook niet anders verwachten. In de dik 20 minuten durende afsluitende medley haalt DeWolff alles naar boven wat ze in zich hebben. Zelfs drummer Luka van de Poel werd aan het zingen gezet. De show vol spetterende gitaar en vlammende Hammond solo’s en drumwerk met zo’n drive en dat versterkt door de blazers leidde tot een totale muzikale orgie. DeWolff zorgde voor een beestachtig goede show.
De tweede dag kende een start met Nederlandstalig en Hip Hop, voor de Blues liefhebber werd het pas interessant bij de Band of friends, De beroemde Roy Gallagher Tribute band van Gerry McAvoy de oud bassist. Niet dat er geen sfeer was eerder op de dag, ik woon op loopafstand van het festival en in mijn tuin hoorde ik dat “You never walk alone” uit volle borst werd meegezongen. Terug naar de Band of Friends, ingevlogen vanuit Engeland waar ze dit weekend al vier shows hadden afgewerkt, werd het een kort optreden. Het klein halfuurtje was het voor de Rory fans genoeg om uitbunding met de luchtgitaar in de hand rond te dansen. Met klassieker Tattood Lady,Bad Penny en de traditionele afsluiter “Bullfrog blues” sloot Band of friends het korte maar heftige optreden af. Na afloop kon ik zanger gitarist Jim Kirkpatrick wat vragen stellen. Druk weekend las ik met vijf optredens dit weekend, je hebt het zo wie zo druk, net een nieuw album uit, past het allemaal nog. Jim: “Het zijn inderdaad drukke tijden maar het is te combineren. Band of friends loopt goed net zoals met mijn eigen band. Binnenkort ga ik met Sari Schorr en Kiefer Sunderland op tournee. Ik begeleid Sari in haar akoestisch set in deze tournee, haar vaste gitarist Ash Wilson speelt het band optreden”.
Na de band of friends stond Jett Rebel klaar. Nu had ik me van Jelte een beeldgevormd, mede door zijn optredens bij DWDD, als een soort excentriekeling. Maar het bleek een misvatting. Otis rush bracht de funk in de blues en dat had Jett Rebel goed begrepen. Vol gas scheurend trok hij van leer, en toen de geluidsproblemen waren opgelost was ik totaal verrast door dit optreden. Jett Rebel kan in een optreden als dit niet zonder een sterke ritme sectie, en die was er zeker met de beestachtig goede drummer Rick van Wort, wat een dynamiek en grooves brachten zijn drumwerk. Als een moderne reïncarnatie van Jimi Hendrix, bleek dat er in Jelte een dijk van een gitarist schuilgaat. Wat hij speelde zat vol afwisseling was liep via pure funk naar Jimi Hendrix blues om daarna bij de Ramones te belanden. Een heerlijk optreden waardoor ik toch anders over Jett Rebel ben gaan denken.
Door omstandigheden bands als Waylon, Davina Michel en Ruben Hoeke gemist, maar Fotograaf Marco legde ze vast op enkele mooie foto’s, het volledige foto album is te zien op Flickr
Waylon
Davina Michel
Ruben Hoeke
Pablo vd Poel
Luca vd Poel
Robin Piso
We horen graag je mening! Voeg reactie toe