In Gesprek met … Eric Steckel
ERIC STECKEL: “Ik ben heel voorzichtig met mijn oren!”
Tekst en foto’s: Harry Pater
De bedoeling was om na de soundcheck voor het eerste optreden van de Europese tournee van Eric Steckel uitgebreid met hem te praten. Helaas ging er op die dag veel mis: de band stond bijna twee uur in de file tussen Rotterdam en Ulft (het was vanwege het Paasweekend erg druk), kwam dus veel te laat voor een uitgebreide soundcheck… het interview werd meerdere keren uitgesteld en uiteindelijk bleef er maximaal een kwartiertje over, vlak voordat het optreden begon. Na afloop verder praten lukte ook niet en daarom spraken we af dat we online de rest van het interview zouden doen. Toen werd de drummer ziek en was Eric te druk om een vervanger te vinden en daarna in verschillende landen op te treden. Maar uiteindelijk hadden we contact en heeft hij de rest van de vragen beantwoord. Inmiddels zijn de Nederlandse optredens met succes afgesloten en is nu het Duitstalige deel van de tour begonnen, eerst Duitsland en daarna Oostenrijk en Zwitserland, terwijl op 29 mei het laatste optreden in Italië staat gepland.
Twee jaar geleden kon je voor het laatst toeren… nu mag het weer. Hoe heb je de afgelopen jaren beleefd?
“Het is inderdaad twee jaar geleden dat ik een echte tournee kon doen, maar in de afgelopen twee jaar heb ik toch nog wel een paar bijzondere optredens kunnen doen, voornamelijk in en in de buurt van L.A. waar ik woon, maar dit is de eerste volledige tournee sinds 2020 en ik had er ontzettend veel zin in. Wat ik voel is een combinatie van opwinding en hetgeen doen wat ik het liefste doe, optreden voor publiek. Die optredens die ik net benoemde waren doorgaans voor een beperkt publiek, zo tussen de twintig en maximaal honderd mensen. Was erg leuk hoor en iedere keer gaf het me weer een geweldig gevoel, maar ik krijg er echt een kick van om nu weer voor honderden mensen te mogen en kunnen optreden in een goedgevulde of zelfs uitverkochte zaal. Ik krijg daar altijd veel energie van en meestal ervaart het publiek dat ook en dàt komt dan weer bij mij terug.”
“In de afgelopen twee jaar is er zoveel gebeurd in mijn persoonlijke leven en heb ik veel geleerd, waar ik ook heel veel aan heb, dat die tijd ook goed is geweest, ondanks alle gevolgen van de pandemie. Ik ben in elk geval meer zelfbewust geworden als muzikant, ben ook wat geduldiger geworden, wat wijzer ook en ook wel wat meer ontvankelijker voor wat er met me gebeurt dan voorheen. Ik ben me ook meer gaan richten op wat mijn medemuzikanten doen en vinden, wat ik voorheen niet altijd deed. Ben hun meningen en hun inbreng meer gaan waarderen. Wat uiteindelijk betekent dat ik een betere muzikant ben geworden èn een beter mens en we zijn dan ook absoluut een sterkere eenheid als band geworden.”
Kun je iets vertellen over het opnameproces van je laatste album? Ik weet dat je de meeste instrumenten bespeelde, behalve drums en percussie.
“Voor het album ‘Grandview Drive’ koos ik ervoor om een vergelijkbare opnamemanier te gebruiken als mijn vorige album ‘Polyphonic Prayer’ uit 2018. Ik huurde dezelfde geweldige sessiedrummer (Don Plowman) in en we namen alle slaggitaren en drums op, in één lange dag zonder clicktrack, gewoon ons hart uitspelen, live in de kamer, helemaal geen fouten. Daarna heb ik de volgende dagen persoonlijk alle andere instrumenten opgenomen, gelaagd: piano, orgel, bas, leadgitaren, zang en percussie. En toen produceerde en mixte ik (samen met de hulp van mijn mix technicus, Dan Malsch) het eindresultaat. Precies hetzelfde proces als het album van 2018!”
Grandview Drive kwam begin 2020 uit, dus net voordat corona toesloeg. Het album promoten was dus niet of amper mogelijk?
“Dat klopt, we hadden een uitgebreide Europese tournee gepland, waarbij we ook verschillende optredens in Nederland zouden hebben en toen hoorden we na afloop van ons concert in Dortmund dat de Duitse regering had besloten dat alles in lockdown moest en kort daarna ook de andere Europese landen, dus na ruim een week ben ik weer teruggevlogen naar L.A. en dat was het dan. Gelukkig verschenen er wel positieve recensies over het album in tijdschriften en op websites, maar dat was het eigenlijk wel, desondanks hebben veel mensen een exemplaar gekocht via mijn eigen website en zijn er radiostations in de VS die mijn muziek draaien, maar dat zijn helaas niet echt de meest beluisterde mailstream zenders. Maar goed, we maken het nu goed qua promotie met deze Europese tour tot eind mei en daarna wat festivals in de States en eentje in Engeland en in het najaar komen we terug naar Europa voor het tweede deel van de tour. We spelen elke avond de meeste songs van het album èn van de voorgaande, wat natuurlijk leuk is voor de mensen die het album via mijn site of elders online hebben gekocht en hopelijk ook voor de mensen die er nog niets van hebben gehoord.”
Je werkt nu met muzikanten waarmee je in de States niet werkt. Nieuw album… was dat flink repeteren?
“Jazeker, we hebben een paar dagen flink gerepeteerd in Rotterdam, maar het ging allemaal heel snel en goed, want uiteraard had ik Jos (Kamps, basgitaar) en Tony (Boyd, drums) een exemplaar van de cd gestuurd, dus ze konden zich al goed voorbereiden; van Polyphonic Prayer hadden we in 2018 ook niet alles gespeeld en voor de setlist van deze shows had ik ook wat oudjes gekozen en die hebben we ook gerepeteerd. Het liep meteen gesmeerd en we hadden veel plezier samen. Weet je, dit zijn muzikanten waarmee ik vaker heb gewerkt, het zijn professionals en het is bij wijze net zoiets als fietsen, als je het eenmaal hebt geleerd en het dan een tijdje niet gedaan hebt dan stap je op en rijd je meteen weer weg… dat hoef ik je als Nederlander vast niet te vertellen, haha.”
En kun je uitleggen waar de songs over gaan?
“De originele nummers op Grandview Drive zijn meestal een combinatie van persoonlijke gebeurtenissen en verhalen uit mijn privéleven, evenals een paar anekdotische momenten uit mijn toer- en professionele leven. Ik heb de neiging om te schrijven over dingen die ik heb geleerd en ervaren tijdens de reis van het leven en probeer metaforen te gebruiken om het voor alle mensen in alle situaties herkenbaar te maken. In sommige gevallen begin ik eerst met de muziek en laat de muziek een sleutelwoord of zin bepalen die ik vervolgens gebruik om de hook te schrijven. De meeste nummers op Grandview Drive zijn extreem persoonlijk, en waarschijnlijk weten alleen ik en een paar mensen in mijn binnenste cirkel echt waar elk nummer over gaat. Het doel voor mij is om het herkenbaar te maken voor degenen die het verhaal erachter niet eens kennen. Ik wil gewoon dat mensen de emotie voelen en toepassen op hun eigen leven en momenten.”
Je hebt geen contract bij een groot platenlabel. Waarom niet?
“Ja dat klopt. In de moderne muziekbusiness zijn platenlabels in de traditionele zin een beetje een dinosaurus aan het worden. Heel weinig artiesten ontvangen tegenwoordig nog voorschotten van meerdere miljoenen dollars, en ook zijn de kosten van het maken van platen veel lager vanwege de technologie, zijn veel nieuwe artiesten in staat om platen te maken die geweldig klinken voor duizenden minder dan het vroeger kostte om een album te maken, een professionele plaat. En natuurlijk met de voor de hand liggende uitvinding van sociale media en zelfpromotie, kunnen bijna alle artiesten op elk niveau hun muziek rechtstreeks aan de fans verkopen en hoeven ze de percentages niet te delen met een stel mensen, wat de winst voor de artiest verwatert. Dus op dit moment ben ik eigenlijk vooral heel dankbaar dat ik een onafhankelijk artiest ben en een groot deel van mijn inkomen overhoudt, waar ik heel hard voor werk.”
Je had dus eigenlijk twee jaar niets te doen. Lijkt me een mooie gelegenheid om aan nieuw materiaal te werken…
“Daar heb je gelijk in, heb ik dus ook gedaan, maar ook al is er geen pandemie, dan nog ben ik altijd bezig om nieuwe songs te schrijven, dat is echt iets waar ik haast continu mee bezig ben. Overigens moet ik er wel aan toevoegen dat niet alles wat ik schrijf ook in de openbaarheid komt. Het gebeurt me regelmatig dat ik nieuwe songs heb geschreven en die een tijd later ga spelen of beluisteren en dat ik er dan toch niet tevreden over ben. Ik bewaar ze wel, want je weet maar nooit als je er een tijd overheen laat gaan toch ineens een ander gevoel bij hebt en bijvoorbeeld het een en ander gaat aanpassen en dat je er dan ineens wel tevreden over bent. Maar eerlijk is eerlijk: niet alles wat je schrijft kan nu eenmaal geweldig zijn!”
Naast je ‘signature’ gitaren zijn er nu ook humbuckers die jouw naam dragen… wat is er zo speciaal aan dat je hiervoor benaderd bent?
“Klopt helemaal. Zoals je wellicht weet heb ik al jaren naar mijn specificaties gebouwde gitaren van het merk Knaggs. Ik speel al jaren op de versterkers van het Italiaanse merk Mezzabarba en zij bouwden aan de hand van mijn specificaties de ES Signature M-Zero Overdrive, die exact datgene levert wat ik wil qua sound. En het beroemde Amerikaanse bedrijf Seymour Duncan heeft mijn humbuckers onder de naam Candy uitgebracht en biedt deze via de custom shop te koop aan, wat ik als een grote eer beschouw. Deze humbuckers zijn door mezelf bedacht om mijn specifieke sound te kunnen krijgen en dat viel niet alleen bij mij in de smaak, maar ook door diverse andere gitaristen, er kwam dus vraag naar en toen werd ik door het bedrijf benaderd en dit aanbod kon ik niet afslaan.”
Tijdens de soundcheck vanmiddag viel me op dat jij je versterker flink hard hebt staan, wat je bij de concerten ook doet. Hoe staat het met je gehoor?
”Heel goed eigenlijk, desondanks de hoge volumes. Ik neem wel altijd de nodige voorzorgsmaatregelen, zoals altijd vitamine B voor een optreden, wat echt helpt bij mijn gehoor. Maar het is mijn werk en mijn liefhebberij dus ik speel graag rock & roll en liefst op een flink volume, dat is part of the job en ik hou daar erg van, maar ik beperk de risico’s zoveel mogelijk. Vergelijk het maar met een formule 1 coureur of een voetballer of een andere sporter, je probeert er zoveel mogelijk uit te halen om op topniveau te presteren en daar horen nu eenmaal bepaalde risico’s bij. Ik laat mijn gehoor zeer regelmatig testen en gebruik waar nodig gehoorbescherming, maar ik wil wel de power van mijn spel blijven voelen. Ik ben heel voorzichtig met mijn oren en hoop er nooit problemen mee te krijgen.”
Tijdens het Britse deel van de tour werd je drummer Tony Boyd ziek. Je moest dus snel een vervanger zoeken…
“Ja dat klopt. Tony Boyd heb ik jaren geleden in Australië ontmoet toen hij werd ingehuurd om mij te ondersteunen tijdens een Australische tour die voor mij was geboekt. We klikten op het podium en daarbuiten en ik bracht hem hierheen in 2020. Helaas hadden we maar vijf shows van die tour voor de lockdown, dus ik beloofde hem dat de onafgemaakte zaken zouden worden afgerond en dat ik hem terug zou halen voor de tour van 2022. Het was zo verschrikkelijk toen hij ziek werd in het Verenigd Koninkrijk en voor een paar shows ging hij door om ons niet in de steek te laten en speelde hij geweldig, maar uiteindelijk had hij zijn rust- en hersteltijd nodig die een tournee je gewoon niet geeft, dus koos hij ervoor om terug naar huis te vliegen naar Sydney en we huurden onze goede vriend Henri Van Den Berg in, die bijna zonder repetitie binnenkwam en Tony geweldig verving! We zijn trots op hem!”
In april dit jaar gezien in Ulft. Wat een geweldenaar op gitaar en een aardige gozer! Nog even met hem gepraat na die tijd, vandaar dat er geen tijd meer was voor een interview. En zijn laatste CD beluister ik regelmatig. Er zijn veel goede gitaristen, maar Steckel is eentje van de buiten categorie! En het klopt, wat hij zegt in het interview, hij deelt meer met de andere muzikanten dan ik eerder van hem heb gezien. Ze staan er als band en versterken elkaar en hebben zichtbaar plezier! Nog een hammond erbij en de band is helemaal compleet!!
Zondagmiddag 22 Okt in De Vorstin in Hsum, be there