Dr. John & The Nite Trippers
North Sea Jazz Club
20 November 2014
Tekst: Mark Harmsma
Donderdag 20 November 2014 verwelkomde de North Sea Jazz Club in Amsterdam Rock & Roll Hall of Famer Dr. John the Night Tripper. Na afloop sprak ik kort met een buurtbewoner die regelmatig de NSJClub bezoekt. Zij zag Dr. John voor de 2e keer en vroeg of ik hem al eerder gezien heb. Welnu, Dr. John behoort tot mijn top 10 favoriete artiesten, en u daagt mij uit om op te scheppen? Graag: Ik zie hem denk ik wel voor de 10e keer. Vele malen Paradiso, North Sea Jazz Festival, en herinneren jullie de legendarische combi show met Johnny Winter in Vredenburg nog?
Het doet me terugdenken aan de laatste keer halverwege 2013, toen the Night Tripper in het kader van de Locked Down-tour maar liefst twee concerten uit de mouw schudde in Paradiso op een maandagavond – hij gaf nog een heus nachtconcert nadat de oorspronkelijke show snel uitverkocht was. Tijdens de toegift betrapte ik mijzelf erop dat mijn ogen vochtig geworden waren: de man was op dat moment 72, en dan kan het zomaar de laatste keer zijn. Wie zijn biografie gelezen heeft, beseft zich dat zijn lijf ongeveer de 127-jarige leeftijd bereikt moet hebben.
Kwam hij vorige gig nog met een wandelstok heupwiegend het podium op, nu ging dat allemaal erg moeizaam. Geen probleem natuurlijk, de band groovt gestaag door en het altijd beschaafde publiek in de NSJClub blijft respectvol applaudisseren tot hij eindelijk achter de piano plaats heeft genomen.
En dan zet hij zijn handen op het klavier en bewijst, ondanks dat hij artrose heeft, dat hij een New Orleans icoon is waar we nog gedegen rekening mee moeten houden. Natuurlijk, hij heeft nog weinig energie voor rebelse en ondeugende praatjes tussen de nummers door, en ook het willen bewijzen dat hij altijd een verdienstelijk moppie gitaar heeft gespeeld is de lat wat onnodig hoog leggen. De eindjes, de precieze tekstvolgordes en de queues zijn niet altijd meer aan hem besteed, maar hij maakt het gewoon wel nog steeds waar!
Photo by Leo Gabriëls
Met mijn vrienden grappen wij dat het net lijkt of hij een effectieve cocktail van middelen heeft ingenomen (twee aspirines met een dubbele wodka ofzo), want zo ongeveer vanaf het 5e nummer begint hij er echt zin in te krijgen. Tot onze verrassing stapt het 3e nummer oudgediende uit zijn blazerssectie Ronnie Cuber met zijn bariton het podium op, een eredivisieblazer op zichzelf. En even later krijgen we ook een tenorsaxofonist, ik denk uit de New Cool Collective school (omdat hij daarmee op het North Sea Jazz heeft gespeeld eerder dit jaar) en al googlend zou dat Wouter Schueler kunnen zijn? Maar op dit punt zie ik graag uw comments onderin deze recensie. Sarah Morrow is de vaste tromboniste en musical director en we krijgen dus een (deels improviserende) blazerssectie en dat is toch wel een toefje slagroom op de taart.
Het eerste uur knalt hij er alleen maar klassiekers uit, zoals het begin “Iko Iko”, “Renegade”, het succesvol ontvangen “How cum my dog don’t bark”, “Going back to New Orleans”, “Walk on Guilded Splinters”, “Right Place, Wrong Time” en “Let the Good Times Roll” met de Dr. op gitaar. Verder komt “Locked Down” aan bod met de titelsong en “Big Shot”, en de laatste Louis Amstrong tribute o.a. met natuurlijk zijn versie van “Wonderful world”.
Maar het zijn toch de klassiekers, de vertrouwde funky knallers waarmee the Living Legend het publiek inpakt tijdens een show die uiteindelijk maar liefst twee uur zou duren. Respect! Gesteund door de smeuïge band, waarbij de driehoek bassist, organist en drummer z’n eigen feestje zit te bouwen door steeds accentjes net voor of na de tel te trekken, met drie man en een vrouw op backing vocals. Verder horen we “Get Away” en de vette blues “Old Settlers” waarbij de zaal met ingehouden adem de ondeugende teksten van de senior entertainer absorbeert. Als ik op de klok kijk blijkt de show al anderhalf uur te duren, langer dan ik überhaupt had verwacht, en Dr. John maakt nog geen aanstalten om ermee te stoppen. Wel wordt zo langzamerhand de grote finale ingezet, via een swingende en door het publiek meegezongen “Goodnight Irene”, “Motherless Child” en dan de grote uitsmijter “Big Chief”, waarin alle bandleden uitgebreid mogen soleren en die kans met beide handen aangrijpen – zonder over the top te gaan natuurlijk, maar dat is Amerikanen wel toevertrouwd. Alleen de orgelsolo zal al vier minuten geduurd hebben. Aan het einde van het nummer maakt the Night Tripper zijn befaamde peace gebaar, alsof hij het podium verlaat, maar gezien zijn stramme botten begrijpt iedereen direct dat dit het gebaar is dat de toegift inleidt. En dus zet hij de handen andermaal op de vleugel, voor een piano intro “Croaker Countbullion” dat doorgaat in het laatste nummer “Such A Nite”. En door de wilskracht, het goede pianospel, de toch nog goede zang van Dr. John, gesteund door een goede band, mooi geluid en als extra de twee saxofonisten, wordt hiermee een legendarisch concert afgesloten. En vol weemoed vragen wij ons andermaal af: zou dit de laatste keer zijn geweest dat we hem hebben mogen zien? Maar als hij komt, ga ik volgende keer gewoon weer!
Website Dr. John
Noot van de redactie: er mochten geen foto’s bij dit concert genomen worden, de bij dit verslag gevoegde foto’s komen uit het Blues Magazine archief.
Ben zelf een dag eerder in Antwerpen geweest en volgens mij is het dezelfde set.
Het was indrukwekkend wat deze 73 jarige man nog weet te brengen. De zaal, en wij ook, gingen volledig uit ons dak. Wij gaan de volgende keer ook weer.
Man Man wat een prima verslag van de M&M’s !!
Check this out folks: phat Hammond B3 https://www.youtube.com/watch?v=0iMngQoACcM&list=UUar5FV10gCHBMDeHlcYrr6w
die andere tenorist was Lluc Casares uit Barcelona