COCO MONTOYA
12 maart 2010
De Kade, Zaandam

Coco Montoya & Band

Tekst : Frank van Engelen ; Foto’s : Marco van Rooijen,
Foto’s zijn van het concert in Cafe De Noot, Hoogland op 13 maart 2010

Vrijdag een gedenkwaardige dag voor ondergetekende, want eindelijk zou ik dan een van mijn grote helden gaan zien uit de Blues Scene. Coco Montoya, zou eigenlijk vorig jaar september al komen, maar die tour werd afgeblazen toen wegens een aantal redenen. Nu kwam dat achteraf best wel goed uit, want onlangs verscheen het nieuw album van deze Blues Gitarist getiteld. I Want It All Back. De verwachtingen waren hoog gespannen, want hoe zou dat live gaan uitpakken.
Het nieuwe album laat een iets andere Coco Montoya zien dan gewoonlijk, wat meer ingetogener en een andere feel en stijl van de songs. Spanning dus alom bij ondergetekende kan ik U melden.

Het is 21.00uur geweest als de vier mans formatie zich aan dient in de lichten,en het is niet moeilijk om te onderscheiden wie onze kanjer is. Een beer van een vent met een goedlachse glimlach, en ook een tikkie zenuwachtig oogt, wat op zich wel een charme heeft.
Het knalt gelijk er in met een nummer van een van zijn vorige albums, Back In A Cadillac dus, wat meteen de toon al zet, voor een energiek vier tal die niet met zich liet spotten. Wat een eenheid man. Daarna laat Coco nummers passeren uit zijn gehele oeuvre en ook komen er nummers voorbij van zijn nieuwe album, die vooral een erg mooie uitvoering kregen.

Coco Montoya & Band

De formatie bestond uit:
Randy Hayes – drums, Brant Leeper – Keyboards, Nathan Brown – Bass, en dan Coco zelf natuurlijk, vreselijk mooi gezegend met idem stem en uitmuntend gitaarwerk.
Een optreden wat een grote diversiteit liet zien, in stijlen, van Funk, Rock, Tex Mex naar Rock N roll, en natuurlijk de prachtigste Slow Blues. Coco Pays tribute aan een aantal grote helden van hem Clapton , Collins en ook John Mayall, waarbij het op merkt dat het een te gekke tijd was toen en dus” Have You heard”, werkelijk een gloedvolle uitvoering gaf, Kippenvel, gewoon, en absoluut een der beste van de avond. Door de avond heen liep een soort bloemlezing van nummers van voorafgaande album als Suspicion en Dirty Deal, die gretig aftrek vonden bij het publiek. De zaal was overigens redelijk gevuld na een tijdje, maar had naar mijn idee wel ietsje meer gemogen.
Sommige nummers als de Tribute to Collins kregen een Xtra-large uitvoering, die gepaard ging met drumsolo en Bas Solo, die vooral erg de moeite waard waren kan ik U zeggen, maar voor een aantal mensen ook iets te lang waren. Frappant en meteen erg knap vond ik zelf, dat een nummers wat een beetje mat begint, zo wordt uitgewerkt dat er aan het eindstuk zich een ware extase ontpopt. Of het nu een Rock ’n Roll nummers ala Nick Lowe is, of het is een nummers ala Tex Mex als Hey Senorita, alles krijgt gewoon een prachtige invulling door het zeer innemende gitaar werk van Coco, die vooral zelf helemaal zich in zijn spel liet gaan. Goed voorbeeld is het nummer Good Days Bad Day’s, wat zwaar opzwepend was naar het einde toe, en mij even helemaal uit mijn evenwicht bracht dus. Prachtig gewoon. Verder was er een nummer waarin de invloed van een band ala Little Feat heel duidelijk hoorbaar was, Pure Funky Blues And More, met een dampende Groove in de song. De stem van Coco is werkelijk prachtig , en doet erg Soulfull aan, met en rauw randje, en ook af en toe een beetje stijl ala Danny Bryant en Walter Trout.
Ik moet eerlijk zeggen, dat hoe goed ik Walter ook vind, het cleane spel van Coco mooier vind, en een Hemelse uitwerking op mij hebben, en dan die riedels ala Clapton in zijn glorie tijd, onwijs gewoon.

In de begeleiders zaten een 2 tal ‘jonge honden’ die een stukje spel ten beste gaven op drums en toetsen en ook de Vocals nog eens prachtig ondersteunden, wat naar mijn idee behoorlijk indrukwekkend was. Het verbaaste mij enigszins, dat niemand van deze bezetting op het nieuwe album mee speelde, want op die schijf, horen we mensen als Reggie Mc. Bride en ook Keb Mo. Ach dat verschilt natuurlijk altijd nietwaar?
Na 2 uren is de koek op, en Coco laat iedereen sprakeloos achter, ja een publiek die niet vraagt om een toegift, maar hem wel krijgt, in de vorm van de titelsong van het laatste album, die gewoon een hele nacht blijft hangen, Dit is het nummer I Want It All back, wat uitgesponnen wordt tot een pracht ballade met erg goede gitaar licks, en dan als afsluiter een Rock Blues even zo goed als waar ie mee begon, om daarna iedereen van ganse harte dank te zeggen, en ver beloofde dat hij nu weer wat sneller zou terug komen in ons land. Groot respect voor deze man, die ook bij John Mayall een grote opleving in zijn eigen loopbaan kon bewerkstelligen, net als Peter green, Eric Clapton, en meer dus. Verder als je hem ziet, dan heeft hij wel wat weg van Buddy Whitthington, en het spel vertoont natuurlijk ook overeenkomsten met andere kunstenaar Walter Trout, die zich binnenkort ook weer laat zien, en misschien dat Coco hem een handje gaat helpen in een paar nummers, spannend toch? Een wat mat publiek maar wel een zeer succesvolle verkoop van de albums van Montoya, dus dat zegt genoeg. Man wat een avond- werelds.

Website Coco Montoya : www.cocomontoya.com | www.myspace.com/cocomontoyaband


Ook op Blues Magazine ...