Cd-recensie: The Wanton Bishops – Under The Sun –

Label: Gnu Roam
Release: 17-11-2023

Tekst: André Wittebroek

Dit album van The Wanton Bishops werd door KINDA uit Milaan aan mij opgestuurd voor recensie. Deze band was mij totaal onbekend. Na het album diverse malen beluisterd te hebben, zeker met koptelefoon, hoor je steeds meer dat het ontzettend goed en verrassend in elkaar steekt in een toch wel nieuwe muziekstijl.

Nader Monsour de man achter de band, die hij 11 jaar geleden begon, komt uit Beiroet Libanon en heeft een tijd geleden een reis gemaakt naar de Mississippi-delta en is daar geïnspireerd geraakt door RL Burnside en Muddy Waters. Het eerste album van The Wanton Bishops ‘Sleep With The Lights’ is een Delta Bluesalbum geworden en is op die muziek gebaseerd. Toen hij terugkwam was zijn muzikale beeld nog breder geworden en dat komt tot uiting op dit nieuwe album.

‘Under The Sun’ is een smeltkroes van Libanese rock, heavy bluesrock, psychedelica, dance, rock, surfrock en de oriëntaalse Libanese invloeden. Echt vernieuwend, echt anders. De stem van Nader heeft veel weg van Jim Morrison en de complexe muziek soms van The Doors, Little Axe en The Wolff. Het is een ode aan zijn woonplaats Beiroet en de teksten gaan ergens over, te lezen op het bijgevoegde blad. Tot 1960 was Beiroet een prachtige stad , het ‘Zwitserland van het Midden Oosten’. In 1975 begon the oorlog en de generatie van Nader Monsour werd in die tijd geboren en is ermee opgegroeid. Teksten gaan daarover.

De cd opent met ‘Don’t You Touch That Radio’ waarin meteen psychedelische rock, garage rock, rockblues , rock and roll verweven zijn. Nader’s stem is vervormd wat vaker gebeurt op het album. ‘Beirut’ heeft een The Doors geluid met mooie oosterse invloeden op de toetsen en diepe zang. Het zit allemaal knap in elkaar. ‘Do What You’re Told’ is donker, duister met stevige beat, het lijkt soms chaotisch maar het klopt. ( Frank Zappa heeft dat ook soms). Hoe vaker je luistert hoe meer je het hoort. Mooie chorus ook. Dan volgt ‘Ya Habibi’ met oosterse klanken, zware groove en psychedelisch middenstuk. ‘God’s Own Remedy’ begint met een lang aanhoudende toon, drumbeat volgt en zijn prachtige stem valt in, harmonica komt erbij; heerlijke opbouw. The Doors, The Wolff, Little Axe ineen. Oosters begint ‘We Are One’ met choruszang, drumbeat richting techno en dan verrassende breaks. Lijkt chaotisch maar blijft melodieus, terug naar de beat en oosterse mix. Geluidsexplosie. (met goede koptelefoon luisteren voor alle details!). Diepe bas en drumbeat geven een slowgroove met wisselende zang door vervormer in Arabisch en Engels in ‘Gonna Be Fine’. Lekkere ritmes in ‘Run Run’, weer die breaks, dansbaar. Dan komt ‘Fallen Angel’ met Ennio Morricone geluidsbeelden, door de klanken en vrouwenstemmen. Goed gezongen ook. Het laatste nummer ‘Jericho’ weer Morricone-achtig met de geweldige zang, Dan de gitaar, blazers en slome ritmes die plotseling uptempo worden en naar de climax gaan. Geweldige opbouw!

Conclusie:

Under The Sun is een album in een zeer vernieuwende stijl door de mix van veel muziekstijlen en de muzikale opbouw, de verassende breaks. Het is geen gemakkelijk album, maar geef het de tijd om te doorgronden en de liefhebber zal versteld staan van de muzikaliteit. Een openbaring.

Ook op Blues Magazine ...

Pontchartrain Shakers Album review

Pontchartrain Shakers | Album review

Album recensie: Frankie boy and the Blues Express – Young man’s blues