Artiest: Steve Rowe
Titel: Five
Formaat: CD
Label: Howlin’ Blue
Release datum: 2009
Steve Rowe is een Canadese gitarist van groot formaat, maar nog niet heel erg bekend bij ons vrees ik. Temeer dat ik dan nu buiten mijn gewone doen moet gaan, om een beeld van deze man te scheppen, en doe dat aan de hand van drie releases dus. De laatste Five, uit 2005, het album waarop hij zijn gitaarhelden eert-Front Row Center, en Montreal is een Live album waarin Rowe laat zien, dat ie vooral een eigen aanpak van de Blues And Beyond hanteert.
Welnu, het laatste album van Steve is genaamd “Five“, en is een soortement van mengelmoes van een beetje Sophisticated blues ala jaren 50 en 6o denk ik. dat wil niet zeggen dat het saai ofzo is, maar eerlijk gezegd kan niet alles mij persoonlijk boeien, maar dat deze man kan spelen is een vaststaand feit, en helden als B.B. komen dan ook regelmatig om de hoek kijken, maar ook gebruikt Steve vele Funky and Jazzy loopjes, wat het geheel wel weer een variabele indruk geeft.
De begeleiding is weer anders dan op voorgaande albums, andere mensen bespelen weer andere instrumenten, en het valt ook op dat deze Rowe een verdomd goede neus daarvoor heeft kan ik je melden. Een ding is dan wel elke keer hetzelfde, en dat had van mij wel eens gewisseld mogen worden- de vocalist- een beetje te netjes en belegen, en nergens lekker tekeer gaan, en dat vind ik wel jammer, maar Steve zal ongetwijfeld erg blij zijn met hem, gezien zijn lange samenwerking. Kijken we dan naar de tracks op dit album, dan pak ik de volgende er even uit. I believe I’m Goiing back Home- Chicago-blues-optima forma, Original Son Of A Gun- B.B. King achtig- Let’s Go Our-Creedence drive erin- Gone Fishing-Jazzy lickjes- Swing , Bop Sheffle-Duke robbilard achtig en goed vooral- Merry Go Round Blues- Bluesrock en dan La Vie En Blues- Prachtig instrumentaal nummer- slowblues.
Dan uit 2005 “Front Row Center”
Dit album is een hoogstandje waarin Steve laat zien naar wie hij geluisterd heeft in zijn jeugd, maar copieert het niet klakkeloos, maar geeft wel mooie eerbetonen aan mensen als Freddie King, Carlos Santana en meerdere.
Een begeleiding die subtiel is, maar effectief als je het mij vraagt, de gitaar staat toch echt wel op de voorgrond in zijn album alhoewel er zeker ook regelmatig blazers en toetsen te horen zijn, die het geheel opleuken.
Tracks die in ieder geval de moeite waard zijn, en waarin Steve het een en ander laat zien van zijn kunnen, zijn: I gotta go-opener-rock-blues- Shine On- latin bluesey stuff- Blues For ida- ala King- albert-BB en ook Freddie- Carlos and me- carlos santana achtig en absoluut eerbetoon aan hem- Mumbling Man-Bluesrock van de bovenste plank, en dan als afsluiter tribute to Freddie King- That says it all.
Als laatste dan het live album opgenomen tijdens het Jazz festival in Montreal, waarin Rowe laat zien dat hij op de buhne heel wat kan, en ook vooral laat zien in allerlei stijlen, heftig , ingetogen, uitzinnig, verlegen en ga maar zo door. Uitvoering van “Little Wing” is gewoon enigzins een beetje Funky met uitstekende sax-solo er in verweven- heerlijk vind ik . Verder een bloemlezing van al zijn album tot dan toe, waar ik net al een aantal nummers van genoemd heb, helemaal de moeite waard, met een uiterst goede begeleiding van zijn band, en wat me ineens opvalt is dat heel veel nummers gepend zijn door de zangerMc. Elcheran. Steve Rowe een man die het luisteren zeer zeker verdiend, maar je moet wel een beetje breed van de blues houden denk ik, maar dat is bij Robbilard ook, en die is er ook gekomen, van mij mag dit.
(Frank van Engelen)
Tracks Steve Rowe – ‘Five’:
01. I Believe I”m Gonna Go back Home
02. The black Hole
03. Original Son-of-a-Gun
04. More Grits
05. I Aint Buying
06. Let”s Go Out
07. Gone Fishing
08. Little Too Young
09. A cat Like That
10. Interlude(Into The Light)
11. Like A Motor
12 Swing, Bop, Shuffle
13. Merry-go Round Blues
14. The Only One
15. La Vie En Blues
Website Steve Rowe : www.steverowe.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe