Artiest: Ruthie Foster
Titel: The Truth According To Ruthie Foster
Formaat: CD
Label: Blue Corn Music
Release datum: februari 2009
Ruthie is een zangeres die afkomstig is uit Texas, en vroeger mede door haar moeder zwaar beinvloed is door Aretha Franklin, die natuurlijk vroeger boekdelen sprak in de wereld van de toenmalige R&B, Soul, Blues en zelfs ook Jazz. Aretha, wie kent het verhaal niet, ze is nog steeds naar mijn idee de allergrootste.
Toch heeft Ruhie Foster ook andere dingen in haar muziek, en is haar stemgeluid niet hetzelfde, maar lijkt er af en toe wel op, terwijl ze ook trekjes heeft van mensen uit de jaren tachtig als Tracy Chapman en Joan Armatrading. Mensen die stuk voor stuk echt mee telde toen,en nog steeds albums maken af en toe.
We werden eigenlijk in 2007 pas geconfronteerd met deze schoonheid op het album The Phenomenal Ruthie Foster, waarin ze een mix bracht van Soulachtige dingen, doorspekt met Traditionele Bluesklanken. De pers was lovend over dit album, en ook Stages, een live album kreeg hoge kritieken. Dit was terecht, want Foster ging steeds meer invloeden in haar songs gooien, en klinkt ook af en toe als Gladdys Night of een rustige Shemekia Copeland. Gospel is ook een item wat hoog in haar vaandel staat.
Het nieuwe album is weer een prachtige mix met begeleiding van een stel kanjers uit de muziek. We noemen o.m supergitarist Robben Ford, Jim Dickinson en ja de fameuze Memphis Horns. Dat levert een album op wat bol staat van variatie en kwaliteit. “It don’t come easy” is een prachtige soulballade met hele mooie guitarlickjes er in verwerkt, en een stem die heel af en toe aan een very quiet Anouk doet denken, mooi gewoon. “You keep me hanging on”, lijkt een beetje op het werk van Ruby Turner (soulfunky), lekker gewoon met mooie koortjes. De titelsong is een beauty, met erg mooie bijdrages van gitaarwonder Robben Ford. Ruthie geeft ook wat meer in deze, en dat rauwe geluid van haar is hemelsch kan ik je zeggen, en het grooved lekker weg en het mag zo op singel van mij. Absoluut een juweeltje is het volgende nummer: “Love in the middle”, met een prachtige accoorden-setting en een sfeer die mij doet denken aan een andere grootheid EC Scott. Funky-blues in “Nickel and a Nail” op en top, waarin zij ook trekjes heeft van ja alweer Maggie Bell van weleer, maar ietsje minder hard, maar wel rauw.
“Dues paid in Full”, met prachtige blazerspartijen, die doen denken aan het week van Otis Redding en Aretha Franklin natuurlijk, heerlijk om bij weg te dromen. Vervolgens een staaltje ragtime-fingerpicking blues met gospel items er in, en tenslotte de laatste track doorspekt met Chicago-blues. Een pracht album, wat misschien wel wat anders is, dan de vorige, maar kwalitatief wederom erg hoog is, door het gebruik van nog meer mogelijkheden, die deze zangeres te bieden heeft. Live moet zij natuurlijk helemaal je hart stelen denk ik zomaar, gewoon aanschaffen als je van muziek houd – warm aanbevolen. Oja, “Tears of Pain” is een ballade die erg jazzy aan doet, met mooie jazz-guitarrifjes, en een wonderschone ingetogen Foster etaleert.
(Frank van Engelen)
Tracks:
01. Stone Love
02. I Really Love You
03. When It Don’t Come Easy
04. (You Keep Me) Hangin’ On
05. Truth
06. Love In the Middle
07. Nickel and a Nail
08. Dues Paid in Full
09. Joy on the Other Side
10. Tears of Pain
11. Thanks for the Joy
Website Ruthie Foster : www.ruthiefoster.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe