Rosblues 2010
met Ian Siegal, Danny Bryant’s Redeyeband, Ten Years After en Bas Kleine & His Harmaniacs
Partycentrum De Kentering, Rosmalen
30 oktober 2010
Foto’s: Marco van Rooijen / Verslag: Fons Kersbulck
>> Fotoalbum Rosblues 2010 <<
De grote zaal van het multifunctionele party-centrum De Kentering in Rosmalen was zaterdag 30 oktober het middelpunt van de alweer zesde editie va het Rosblues-festival. Een totaal uitverkocht Rosblues. De mensen achter Rosblues hadden, onder de bezielende leiding van Rinus Zuidam, het weer opnieuw voor elkaar gekregen om het gebouw te vullen met bijna 700 aanwezigen.
Stonden hier vorig jaar nog uitsluitend bands uit de lage landen, dit jaar was de keuze overduidelijk gevallen op bands uit het Anglo-Saksische deel van Europa, met als welkom intermezzo het Nederlandse kwartet van Bas Kleine & His Harmaniacs.
Rond halfacht ’s avonds kondigde Rinus Zuidam, onder luid applaus, de eerste band aan.
Ian Siegal en zijn mannen verschenen van achter de coulissen en het was aan hen de taak om het publiek klaar te stomen voor wat een zinderende muzikale avond zou gaan worden. Altijd een beetje een ondankbare taak om aan te vangen, maar Siegal zou Siegal niet zijn als hij dat niet met verve zou doen.
Een ieder die de blues een beetje volgt weet dat Siegal een frequent geziene gast is in ons land en bovendien een veelzijdig muzikant. Hij kan namelijk ook prachtig akoestisch werk spelen.
Vanavond speelde hij een mix van eigen werk en een aantal covers van artiesten die hem beïnvloed hebben, bijv. het nummer Carmelita van Chuck Berry. Andere invloeden zijn o.a. die van Muddy Waters.
Siegal zette een stevige show neer. Achterin de zaal was het een beetje rumoerig door te luid babbelende mensen en als iemand zich daaraan kan ergeren, dan is het Siegal wel. Op subtiele wijze maakte hij dat ook zowel verbaal als non-verbaal duidelijk.
Na het optreden was Siegal al snel in de gangen van het gebouw te vinden, tussen het publiek waar hij zich thuis voelt en al snel in gesprek met diverse fans/bewonderaars.
Ondertussen moest het podium “omgebouwd” worden voor het optreden van Danny Bryant’s Red Eye Band. Een half uurtje kon dat zomaar gaan duren, maar de organisatie had ondertussen als een band klaarstaan in de foyer: Bas Kleine en de Harmaniacs. In een overvol foyer mochten de vier mannen, met behulp van mondharmonica, gitaar, contrabas en snaredrums en de gewoon goede stem van dhr. Kleine himself, hun werk doen. Het spelen van opwekkende blues. “Let the good times roll” is het devies van de band en hun hele presentatie straalt ook duidelijk plezier uit in hetgeen ze doen en ze weten dat ook over te brengen op hun publiek. Ook in de tweede wisseling op het hoofdpodium zal deze band van zich doen horen.
Als het Engelse muzikale ‘zwaargewicht’ Danny Bryant het podium op dendert verschijnt het publiek weer uit alle hoeken en gaten van het gebouw. Gitaarbeest Bryant is hier een oude bekende en komt voor de derde keer. Met veel geweld slaat hij een stortvloed van noten uit zijn gitaar, die het publiek overspoelt, en de bluesrock die hij speelt zou men soms wel blueshardrock kunnen noemen. Het duurt dan ook niet lang voor hij de hoge E-snaar naar de Filistijnen helpt. Gelukkig beschikt hij over een klein arsenaal aan gitaren. Zijn muziek valt duidelijk in de smaak bij het publiek en het is dus een goede keuze van de organisatie geweest om hem, weliswaar op veler verzoek, opnieuw uit te nodigen.
Zo nu en dan weet Danny rustpunten aan te brengen met het spelen van rustiger nummers als “Master of Disaster” (nou ja…rustig) en “For The Last Time” en vooral de prachtige blues-ballad “Always With Me”, met erg fraai gitaarwerk en een hoog Trout-gehalte.
Onder zeer luid applaus en gejuich beëindigde Danny zijn optreden en dankte hij nogmaals zijn publiek. Gevolg: wederom een massa-verplaatsing richting foyer of die specifieke plaatsen waar het gouden gerstennat te verkrijgen was. Verstokte nicotinejunks verdwenen naar de rookzaal, want ook daarvoor was gezorgd. Vlak voor het podium bleef het echter druk. Verstokte die-hard-fans maakten zich al op voor de volgende band en verschansten zich aan het podium als een kasteelheer op zijn toren.
Ten Years After is toch een band die de naam heeft tamelijk legendarisch te zijn. Reeds in 1969 speelden zij als jongelingen op het vermaarde Woodstock-festival, maar ook in Nederland hebben ze, doorheen de decennia, diverse malen acte de presence gegeven. Vandaag, meer dan ‘forty years after’ Woodstock, zouden ze hier de zaal op zijn kop komen zetten. Alvin Lee is inmiddels uit de band maar ze hebben een zeer waardige vervanger gevonden in de persoon van gitarist-zanger Joe Gooch.
Het publiek raakte, ondanks het late uur, duidelijk in vervoering door de band en vrijwel iedereen bleef hangen. De datum van dit festival had natuurlijk ook het voordeel van de overschakeling naar wintertijd. Bekende nummers als King Of The Blues, Hear Me Calling, Hobbit, School Girl kwamen o.a. langs. Help Me werd juist niet gespeeld, terwijl het wel op hun setlist stond. Heel toepasselijk sloot de band de avond af met het nummer “Going Home”.
Kortom: mooi en uitstekend georganiseerd festival, waar duidelijk veel bevlogen mensen zich voor ingezet hebben om er iets puiks van te maken. Ontspannen sfeer onder het publiek en geen enkele wanklank, waardoor ook de verplichte beveiligingsmensen gewoon een hele avond op hun gemak konden zijn. Vooral ook een goede line-up met een mooie foyer-act van Bas Kleine en zijn mannen. Alle mogelijke bluesstijlen zijn vanavond langskomen.
Tot aan de zevende edities jongens!
(De schrijver van dit verslagje is uiteindelijk ziek naar huis gegaan en geveld geweest door de griep. Dit verklaart ook waarom dit verslag pas nu geschreven is. Daarvoor oprechte excuses).
links:
Rosblues Festival – www.rosblues.com
Ian Siegal Band – www.iansiegal.info
Danny Bryant’s Red Eye Band – www.redeyeband.co.uk
Ten Years After – www.ten-years-after.com
Bas Kleine & His Harmaniacs – www.myspace.com/harmaniacs
Voel je je al wat beter Fons? Het was leuk je te ontmoeten. Of ben je daardoor ziek geworden? :D
Het was inderdaad een heerlijk blues avondje. Bedankt voor je verslag, lekker even nagenieten :)