Verslag: 23e Kwadendamme Blues Festival – Kwadendamme 8 en 9 Mei 2015

Kwadendamme Bluesfestival 2015
8 en 9 mei 2015

Tekst en foto’s: Wil Wijnhoven, i.s.m. Bluesbreeker.nl . Zie hier alle foto’s.

De kop is eraf… de eerste twee blues weekeinden in ‘de wei’ zijn achter de rug. Vaste prik: het eerste weekend van mei Moulin Blues in Ospel en het tweede weekeinde Kwadendamme Bluesfestival.

Inmiddels al de 23e editie in het Zeeuwse dorpje Kwadendamme vlakbij Borssele. Elke bluesliefhebber kent het ‘kleine’ en oergezellig festival wel. De laatste jaren iedere keer uitverkocht en dit jaar uiteraard ook. Niet zo gek eigenlijk als je zo’n gemêleerde line-up weet te strikken. Rond 950 inwoners ontvangen dan ruim 1250 gasten die uit alle windstreken komen om te genieten van blues en aanverwante muziekstromingen. Gastvrijheid kent daar geen grenzen. Overal staan er tentjes, ‘Dixies’ en de reguliere B&B, hotels en campings zijn praktisch uitverkocht. Alles voor de Blues.

Velen zijn er al vanaf donderdag om de eerste ‘muzieknoten’ van Chilly Willy op te snuiven, maar het grootste deel komt op de vrijdag. Want dan begint het ‘echt’ om 17.00 uur. Gewapend met twee loeizware camera’s, ja wat is niet zwaar voor mij, stap ik de tent binnen en het voelt alsof ik een huiskamer binnen kom. Een warm en gastvrij gevoel overheerst en op de achtergrond worden we al warm gepookt met bluesrock muziek van onder meer Rory Gallagher. Peter Kempe, een van de organisatoren, komt direct om vijf uur het podium op en kondigt vol overgave de Belgische formatie The Bluesbones aan. In een nieuwe samenstelling, nu met toetsenist, geven zij hem al meteen van katoen en wel zodanig dat het wel erg druk wordt aan het podium.

Omdat ik toch wel heel erg verwend ben wat de blues aangaat heb ik besloten om de krenten uit de pap te halen. Natuurlijk heb ik veel bands al eens gezien en gehoord, maar The Bluesbones, Stackhouse en Enrico Crivellaro had ik met rood aangestreept op vrijdag. Van de eerste twee bands heb ik genoten tot op het bot. Bij The Bluesbones was het eventjes wennen met toetsenist erbij maar het klonk wel te gek. Even weer een ander geluid. En Stef blijft een super gitarist net zoals Willem van Dullemen die in Stackhouse zijn ding doet. Hij speelt ogenschijnlijk gemakkelijk, maar niets is minder waar. Hun uitvoering van ‘Fever’ is voor mij een topuitvoering. Ik heb ze al een paar keer gezien en het is een dijk van een band. Hun muziek en met name hun eigen werk staat als een huis.

Ondertussen speelt de Fransman Philippe Menard, als eenmans band, in de juke joint tent tijdens de ombouwpauzes. Daarvoor neemt Peter Kempe zelfs de tijd om met hem voor om ‘Going To My Hometown’ mee te spelen. Of je nu van zijn muziek houdt of niet het is gewoon top zoals je hem die instrumenten ziet bespelen. Daarnaast mag ook best gezegd worden dat hij een buitengewoon verdienstelijke zangstem heeft.

Maar het meest flabbergasted was ik toch van Brian Templeton en Enrico Crivellaro. Bij het tweede nummer van hun set ‘Shame On You’ valt mijn mond open van verbazing. Zo goed, zo vet, in een woord: meesterlijk. Hun interpretatie van Magic Sam’s nummer ‘Sugar Girl’ is verbijsterend mooi. Brian op de harp en zang en Enrico op gitaar is een top duo en met hun band erbij is dit het beste wat ik dit weekend heb gezien.
Daarbij moet het Britse ‘Sinnerboy’, die een tribute to Rory Gallagher spelen het naar mijn smaak afleggen. Maar daarin blijk ik een van de weinigen te zijn. Want dit is toch wel een van de beste coverbands die hier op de planken heeft gestaan. Het publiek vindt het prachtig en geniet met volle teugen.

Het weer is super en veel bezoekers genieten en chillen op het buitenterrein van de bands die op het podium zich voor de volle 100% geven. Zo is het gezellig druk binnen én buiten. De weersomstandigheden zijn in de nacht van vrijdag op zaterdag iets omgeslagen. ’s Morgens is het bewolkt en het waait nogal stevig en zo nu en dan drijft er een regenbui over. Maar dat alles doet niets af aan de sfeer en gezelligheid, die al vanaf dat de tent open gaat, heerst. Net zoals gisteren heb ik weer mijn keuzes voor vandaag bepaald. Bands die voor mij nieuw zijn maar ook gerenommeerde bands heb ik op mijn lijstje staan. Het wordt vandaag ook weer pendelen tussen hoofdpodium en de juke joint tent om van alles een graantje mee te pikken. Na een redelijk goede nachtrust, sta ik weer voor aan het podium om mijn eerste aangestipte band te gaan horen en zien.

The Dynamite Bluesband bijt het spits af en dat doen ze verdikkeme hartstikke goed. Wat is het toch een gave band en wat weet Wesley met zijn maten het publiek toch te bespelen. Kicken is het op ‘Boom Boom’ en ‘Shakedown & Boogie’ en nog meer van al dat leuks. De band is hecht geworden en ze zijn absoluut een aanwinst voor de Nederlandse blues. Eigenlijk kan mijn dag al niet meer stuk en vaar ik volledig blind op mijn smaak en keuzes. Een andere band die mijn smaakpapillen weet te stimuleren is de ‘gezette’ Nick Moss met zijn band. Een geweldige band met een topgitarist in de persoon van Nick Moss die daarnaast ook nog zeer verdienstelijk zingt en een geweldige zanger in de persoon van Michael Ledbetter, die daarnaast ook nog meer dan verdienstelijk zijn gitaar bespeelt.

De eerste verrassing van vandaag heb ik gekregen Cederic Burnside Project. Het duo dat de North Mississippi Blues propageert vlamt het hele optreden lang. De kleinzoon van RL Burnside haalt alles uit de kast achter zijn drumkit. Hij zingt en geeft het juiste ritme aan. Gitarist Trenton Ayers speelt daarbij op prachtige wijze de slide. Een mooie gig, ik kan niets anders zeggen. Hun songs ‘Born With It’ en ‘Hard Times’ zijn maar enkele van de vele nummers die de band vol overgave speelt.
Een andere verrassing is ongetwijfeld het huwelijks aanzoek van een Noorse Juke Joints fan. Hij heeft zijn vrouw op het podium van The Juke Joints ten huwelijk gevraagd. Nooit gezien of gemaakt, maar ja een keer moet de eerste keer zijn.

Bij de ‘huisband’ The Juke Joints is het altijd feesten. Vandaag weer met hun ‘vertrouwde’ muzikale vriend Roland Bakker achter de toetsen. Dat geeft toch weer een andere insteek bij sommige nummers. Uiteraard staat hun recente album “Heart on Fire” in de kijker. Zoals ieder jaar stromen de fans ook nu weer in grote getale naar het grote podium. Na een paar foto’s gemaakt te hebben wordt het tijd om uit het gedrang te komen en even backstage te gaan om alvast een selectie van de foto’s te maken.

Bij het bestellen van een snack hoor ik onwillekeurig een gesprek aan van enkele bezoekers. De meerderheid heeft zijn voorkeur duidelijk uitgesproken. Voor hen springt er Enrico en Brian uit, enkele anderen breken voor Stackhouse een lans. Iemand uit het groepje hoor ik hardop zeggen dat Nick Moss de enige is die het niveau van Enrico en Brian heeft gehaald. Maar dat is naar mijn smaak buiten Guy Forsyth gerekend. Want wat hij vandaag op het podium klaarspeelt is zoals ik hem het liefste hoor. Blues, gospel, entertainment, enthousiasme en gelukkig géén zingende zaag. Eigenlijk heb ik daarmee mijn lijstje afgewerkt en nogmaals mijn festival kan niet meer stuk. Ik heb genoten tot op het bot.

King King is een band die eigenlijk altijd goed is maar ik ben een beetje verzadigd wat de band aangaat. Ik heb ze te vaak gezien en gehoord. Wel onder de indruk en bijzonder verrast ben ik van de afsluitende band The Perpetrators uit Canada. Ik heb ze verleden jaar al eens gezien op een Belgisch festival en was toen niet zo onder de indruk. Dat is nu echter anders. Misschien komt dat ook doordat ze gelijk met een stevige slide inzetten. Dat is net iets wat mij triggert om langer te blijven luisteren en kijken. Twee dagen lang heeft iedereen kunnen genieten van ‘zijn’ band of misschien wel van alle bands. En of het nu mijn smaak is of niet, de line-up is gevarieerd en voor de ruim 1200 bezoekers is er altijd wel iets passends bij. Of het nu Grainne Duffy is of Herman Brock Jr is met zijn Revenuers; The Blues Bones of The Damned & Dirty. het maakt niet uit er is voldoende aanbod voorhanden geweest. Ik heb mijn keuze bepaald en die is goed geweest.

Na twaalf uur op de been geweest te zijn begin ik toch vermoeidheidsverschijnselen te vertonen. Geholpen door een paar lekkere biertjes in combinatie met loempiaatjes slaat het vermoedheids duiveltje onherroepelijk en hard toe.
Om kwart voor een wordt het tijd om te vertrekken, te voet naar ’t Kwedammertje, mijn honk voor dit blues weekeinde. In de tent nog even de ‘oortjes’ van mijn iPod in mijn oren gefrot en geluisterd naar Ronnie Earl en Lonnie Mack. En dan is het gedaan….
Het is zondagmorgen als ik weer het licht zie. Opfrissen, ontbijten, afbreken het zooitje, inladen en als een speer weer naar het Limburgse. Op naar het volgende evenement.

Zie alle foto’s op www.Bluesbreeker.nl

Ook op Blues Magazine ...