Marc Reece – “Let It Burn”
Label: Inakustik
Formaat: CD
Datum release: 2009
Marc Reece is een naam, die je als bekend in de oren mag klinken de laatste jaren, want die heeft zich de laatste tijd aardig geprofileerd in de wereld van de Blues And Beyond. Ja, want in dat wereldje bevind deze gitarist zich wel, hoewel hij zo ongeveer toch ook een vaste gast is op de bekende Blues festivals. Marc heeft al 2 albums op zijn naam staan, en die liegen er vooral ook niet om. Het album “Treat Me Tonight” was er een om te zoenen, en een combi van Hard Rock, Fusion and Blues rock items. Ik heb die man toen ook gezien, en ik kan je melden dat het een zeer aanwezige verschijning is op het podium, gedreven en vol intensiteit. Hij etaleert een stijl die volgens mij volledig eigen is, maar wel allerlei zijpaden bewandelt, wat hem alleen maar interessanter maakt.
Dat deze man gitaar kan spelen weet iedereen wel zo langzamerhand, en de rifjes vliegen je dan ook om de oren, maar Marc kan ook heel goed ingetogen zijn kunsten vertonen, en een Slow Blues ten beste brengen, met invloeden in zijn spel van Stevie Ray, Hendrix, maar ook Allman Brothers and Todd Rundgren en Al Di Meola. Needles to say , dat deze kanjer van vele markten thuis is, en je moet hem dan ook zeker niet in een hokje plaatsen denk ik.
Ook zijn Live album is er een om te koesteren, waarop ook iets van Hendrix op staat dacht ik. Dit nieuwe album “Let It Burn” doet zijn titel eer aan, want het Rockt Smoked, Bluesed alle kanten op, en is dus ook zeer afwisselend. Ik ging niet helemaal blind luisteren naar dit album, want een tijdje terug had ik al een voorproefje gehad, en daar bleek maar weer eens uit hoe gevarieerd die man is, en zijn gitaarspel zeer uiteen lopend.
Het album kent elf tracks die allemaal iets eigens hebben, en dus al die paden bewandelen die lopen tussen Blues, Rock, Fusion en ook Psychydelische elementen. De Titel track hakt er meteen al flink in, en lijkt wel een Deep Purple nummer, met rauwe vocals, heavy drums en riffs. Dan “Fighting For The Innocense”, een lang nummer met heel veel oude “zweverige Rock” elementen, uit de Sixties bands afkomstig, maar vooral erg mooi, en denkend aan mensen als Robin Trower en Todd Rundgren. “Crossing The Zeppelin” een soortement van Fusion tussen Led Zeppelin en Steve Vai, maar ook Classick Meets Rock, met dat alleraardigste rifje er in wat te horen was in de film “Crossroads”, waarin Steve Vai zijn kunsten even liet horen. Uli Jon Roth had dat ook al gedaan, en ja ook Reece heeft dat kunstje prima onder de knie kan ik je melden, en vooral maakt hij van deze track, naar mijn mening een van de hoogtepunten van deze cd.
Vervolgens Funky Blues Rock in “Long Way”, en dan wederom een dromerige track “Dream Or Reality”, eeen track gevuld met ook de nodige Sympho dingen als je het mij vraagt. Dan “Circling”, man wat een Beauty is dat, en doorspekt met harde Rock riffs , maar ook Hendrix loopjes, en Funky elementen, en last but not least ook invloeden van meester gitarist Al Di Meola.
Blues Rock dan wederom in “Can’t handle it”, en dan de laatste track die ik noem, en ook toevallig het album afsluit, is er ook weer zo eentje om in te lijsten dus. Een Acoustisch getint juweeltje met heel veel mooie accoorden er in verweven en loopjes, die af e toe doen denken aan Leo Kotke.
Samenvattend kunnen we zeggen dat Marc Reece weer een album heeft gemaakt wat vooral meer dan er wezen mag, met natuurlijk buiten deze bijzondere gitarist ook een pluim voor Guido-Bass, Mike-Bass en Denis Sarp op Drums. Gaat hem zien, want hij zal zich binnenkort zeker melden in je omgeving- Keep it rocking!
(Frank van Engelen)
Tracks:
01. Let It Burn
02. Fighting For The Innocense
03. No Way Turning Back
04. Crossing The Zeppelin
05. Long way
06. Drem Or Reality
07. Little Guy
08. Circling
09. Can’t handle It
10. No Time To Breathe
11. Blue Colours
Website Marc Reece : www.marcreece.com
We horen graag je mening! Voeg reactie toe